Τυφώνας

 Φυσάει έξω δυνατά 

με ξύπνησαν οι κραυγές

στην τηλεόραση ένας τυφώνας

σκοτώνει τους ανθρώπους

ξεθεμελιώνει κτίρια

ισοπεδώνει δέντρα.

Κρατήθηκαν γερά όσοι κατάφεραν

κρυμμένοι στα υπόγεια.

Αρπάχτηκαν από σίδερα μπηγμένα στη γη

και μέτραγαν τα δευτερόλεπτα

για τη διάρκεια της καταστροφής.

Ν' ανοίξω την πόρτα;

Τι θ' αντικρύσω έξω εκεί;

Τι ρημαδιό, τι πτώματα, τι θρήνους...

Να έχει επιζήσει κάποιο απ' τα παιδιά της αγάπης;

και ποιο θα είναι άραγε αυτό;

η μνήμη; η ελπίδα; η μυρωδιά;

Ένα μπουμπούκι από αυτά που άνοιγαν στον ήχο;

Να υπάρχει ήχος σ' αυτό το σκηνικό;

Και πως να μοιάζει;

Ε! ε! Α! 

Μιλάω αυτά που γεννά το μυαλό μου;

δεν βγαίνει ο ήχος. 

Μέχρι πριν από λίγο καιρό μπορούσα ακόμα 

να ουρλιάζω.

Και ποιοι είναι οι επιζώντες;

που να τους ψάξω;

Να μείνω ακόμα μέσα εδώ;

Μέχρι την άνοιξη.

Μέχρι τα πρώτα αγριολούλουδα 

να σκεπάσουν τα μέταλλα

πάνω από αυτά να ψηλώσουν 

πάνω απ' τη σιωπή.

Μέχρι που μια μαργαρίτα 

βάλει το κεφαλάκι της 

στη χαραμάδα της πόρτας

-έλα πια έξω, πέρασε, πάει...

να μου πει.

-Ο κόσμος γύρισε ξανά γεμάτος μουσικές. 

αρώματα μεθυστικά κι αγάπη

έλα έξω!

θα περιμένω αυτή τη μαργαρίτα

μαζί με κάποιον ήχο γνώριμο κι αγαπημένο

Ίσως ξαναγυρίσει και η φωνή,

να σκύψω στο στόμιο του λαγουμιού 

που χώθηκε η ψυχή μου

και να φωνάξω,

-άκουσες; ο κόσμος γύρισε ξανά

γεμάτος μουσικές,

αρώματα μεθυστικά κι αγάπη,

βγες! 

Μα για την ώρα της κρατώ συντροφιά 

και μουμουρίζω

της ρίχνω σταγόνες δροσιάς στα ξεραμένα χείλη, 

με παντομίμες της κάνω γνωστούς 

τους καλούς οιωνούς.

"Κάποιο παπάκι ακούστηκε,

κάποια ζωή σαλεύει ακόμα, τ' ακούς;"