Στεγνά.

Στεγνά προδίδει ο εφιάλτης τον φίλο του. Στεγνά αποποιείται αποστάτης τα "πιστεύω". Στεγνά η κοινωνία προβάλει τις απαιτήσεις της. Και η πολιτεία στεγνά εξολοθρεύει τους αδύναμους. Είναι σύμφωνο με τις απαιτήσεις γενικώς. Η πολιτεία στο κάτω κάτω είναι επιλογή της κοινωνίας. Μια κοινωνία που χτυπιέται για το άδικο, αλλά που δεν έχει την ίδια μετάφραση στο μυαλό του καθένα. Καμία λέξη δεν έχει την ίδια μετάφραση στο μυαλό των ανθρώπων. Είναι λάθος να πιστεύεις ότι μιλάς την ίδια γλώσσα ή ότι ονειρεύεσαι τα ίδια με έναν άλλο άνθρωπο πράγματα, ή ακόμα κι ότι σε ευχαριστούν ή ενοχλούν τα ίδια πράγματα.
Αυτό το "κι εγώ το ίδιο; " Καμιά σχέση. Μέχρι να το ξεστομίσεις,  δεν είναι πια το ίδιο. Τεράστιο το χάσμα των ανθρώπων στο σύγχρονο κόσμο. Όπου "μη φυσιολογικό" είναι αυτό που έχει ο άλλος και δεν έχεις εσύ. Κι αν κάποτε υπήρξε ένα όραμα που ήταν κοινό για τους ανθρώπους, που τους έκανε ομάδα ή κατηγορία, που του αφιερώθηκαν ζωές εκατομμύρια, το πήραν μαζί τους αυτοί που έφυγαν. Γι' αυτό βλέπουμε το τέρας να ξαναγεννιέται. Κι αυτή η λέξη που διαχωρίζει τους πριν από τους τώρα, είναι αυτή που ακολουθεί σε κάθε τους βήμα τους τώρα. Στεγνά.
Γυρίζουν το κεφάλι απ' την άλλη στην καλημέρα σου. Σηκώνονται από το τραπέζι όταν πας να κάτσεις. Σχεδιάζουν και οργανώνουν κοινωνικά τεκταινόμενα με εισιτήριο. Να σφίξουμε τις σχέσεις μας λένε, να γνωριστούμε καλύτερα, να μετρηθούμε. Είναι αλληλέγγυοι στον αγώνα κατά της φτώχιας και της στέρησης. Μοιράζουν μακαρόνια, ρεβύθια, κανένα γάλα ή πελτε, σε εξαιρετικές περιπτώσεις μέλι και λάδι. Μέσα από τις τρύπες τους βγαίνουν κάτι τρομαγμένα κουνέλια. Τα παίρνουν και ξαναχώνονται εκεί. Μετά ακολουθεί το γλέντι. Τα κουνέλια κι αυτά δεν είναι όλα τα ίδια. Άλλα είναι παχουλά άλλα χτικιάρικα. Τα παχουλά παίρνουν περισσότερα από τις διανομές γιατί έχουν μεγαλύτερο μέρος σώματος να ταϊσουν.  Ή γιατί μπορούνε και πηγαίνουνε σε κείνα τα τεκταινόμενα. Ποιος ξέρει γιατί. Έξω από τις τρύπες, τα παχουλά δεν μιλάνε στα χτικιάρικα. Είναι σαν ενδιάμεσοι κρίκοι ανάμεσα στον κάτω και τον πάνω κόσμο. Τους ενδιάμεσους κρίκους όλοι τους έχουν σε περίοπτοι θέση. Και ο κάτω και ο πάνω κόσμος. Τους δίνουν όλοι καρέκλα να κάτσουνε και κάποια στιγμή, τους κάνουν κι έναν λαμπρό επικήδειο. Τα χτικιάρικα ποτέ δεν θα βρούν σκαμνί, κι όταν τα τινάξουν θα πάνε σαν τον Τζακ Οχάρα, χωρίς συνοδεία και επικήδειους, χωρίς  δάκρυ. Στεγνά.
Και προχωράει ο κόσμος κι αγωνίζεται. Για μια καλύτερη θέση στην ιεραρχία της αποσύνθεσης.
Σύντομα, αύριο ίσως, θα σας πω για εκείνη την περίπτωση της μοναχικής γιαγιάς, που πέθανε από ασιτία στο φτωχό της δωμάτιο. Και κανένας στη γειτονιά δεν πήρε είδηση ότι ένας άνθρωπος πέθανε από ασιτία στο φτωχό του δωμάτιο. Πήραν όμως όλοι είδηση ότι το δωμάτιο μύριζε απαίσια, και χρειάστηκε ειδικό συνεργείο με στολές και μάσκες για να το απολυμάνει, γιατί η γειτονιά έχει και παιδιά, παιδάκια, που αρπάζουν εύκολα τις μολύνσεις, και πρέπει η πολιτεία να κάνει κάτι γι' αυτό. Είπε η κοινωνία.

I am back

Σαν τον φονιά στον τόπο του εγκλήματος. Περιπλανήθηκα στα δυο χρόνια που πέρασαν, από τις εκδόσεις στις παρουσιάσεις, από τις παρουσιάσεις στις γνωριμίες από τις γνωριμίες στο μηδέν. Πίσω στη βάση μας. Γιατί οι γνωριμίες, όταν είναι κενές περιεχομένου πίσω θα σε πάνε. Και τι θα πει περιεχόμενο; Αγαπητοί αναγνώστες μου δεν ξέρω. Μπορεί να είναι η ύπαρξη ή μη ύπαρξη της ανάγκης να γράψεις. Η έλλειψη επαφής με τον εαυτό σου. Μ' αυτό που σου λέει "το κάνεις γιατί το αγαπάς και περνάς καλά". Με τη φωνή εκείνη που σου φωνάζει, "Μην πας από κει, έχει νάρκες, λακκούβες γεμάτες σκατά, καλυμμένες με πράσινα φύλλα δάφνης και λαμπιόνια, και σέλφι, και "δοξάστε με!" και χίλιους Καρδινάλιους πιασμένους χέρι χέρι, στον αγώνα κατά της ανωνυμίας. Με όποιο μέσο, κόστος, θυσία.
Είμαι πίσω. Πάντα γυρίζω πίσω. Νομίζω πως αυτό είναι η σπηλιά μου. Ένας τόπος δύναμης. Κυκλοφορούν ρεύματα αέρα, οξυγόνου, φρεσκάδας και ελευθερίας μέσα σ' αυτή τη σπηλιά. Στο φέις μπουκ γράφουν όλοι και νομίζουν ότι τους διαβάζουν όλοι. Είναι πολύς καιρός που δεν γράφω τίποτα ούτε εκεί ούτε και πουθενά αλλού. Κάθομαι και διαβάζω, διαβάζω, ό,τι καλό κι ότι σαβούρα κυκλοφορεί σε αυτό, διαβάζω, μπουχτίζω, μπούχτισα. Ένας επιμένει να αναφέρεται στα ανθρώπινα και στα δικαιώματα των ζώων, τα μπουρδουκλώσαμε κι αυτά ναι, μιλάει πχ για ήθος και ανηθικότητα, για ποιότητα και φθήνια, φωτογραφίζεται δίπλα σε άλλους ποιοτικούς ανθρώπους, με άποψη και θέση για όλα. Είναι οι σούπερ γκουρού του διαδικτύου με τους χιλιάδες ακόλουθους. Εκείνη η παλιά παροιμία; ο διάβολος καρφώνεται στις λεπτομέρειες; ξεχασμένη, δεν απασχολεί κανέναν.
Άλλος έχει μανία με τις μεζεδοκαταστάσεις. Μύδια στρείδια, θαλασσινά, αρνιά, γουρουνόπουλα, πίττες, αραδιασμένα με καμάρι στην κάμερα. Ρε φίλε; Τι; Σε ρωτάει αφελέστατα. Ψωμί και τυρί και ένα μάτσο ποντικοί μαλάκα!
Τι άλλο; τίποτα. Κουράστηκα. Καμιά φορά νομίζω πως γεννήθηκα κουρασμένη. Το ξεχνάω βέβαια όταν ένα μικρό τσακ, φλασάρει στη σκέψη μου από κάποια ελπιδοφόρα, μοσχομυριστή σαν φρεσκοκομμένο αγγούρι ιδέα. Καμιά φορά η ιδέα μπορεί να είναι και παλιά. Να μη μυρίζει φρεσκοκομμένο αγγούρι, αλλά εκείνο το υπέροχο υπόλειμμα αρώματος που φυλάς στο μπουκαλάκι για χρόνια. Ίδιο αίσθημα. Αυτό της επιστροφής στο σπίτι μετά τις μικρές ή μεγάλες Οδύσσειες στο χρόνο.
2019. Ζω και σκοπεύω να το γλεντήσω, μέσα και έξω από το σπίτι, εδώ.
Φιλώ σας.