Κριτικές της λογοτέχνιδας Ιωάννας Πέτσα και του ποιητή Μπάμπη Ζαφειράτου για τον μονόλογο "Ευτύχης Καμένος" Reviews by writer Ioanna Petsa and poet Babis Zafiratos for the theatrical monologue "Euftychis Kamenos"

Joanna Petsa, 

4 Οκτωβρίου στις 1:29 μ.μ. ·Αθήνα ·

Χθες, Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2025, το All Day Bar Café Theater, 41 Street Café στον Υμηττό, γέμισε από φως, λόγο και συναίσθημα, καθώς παρουσιάστηκε το έργο της συγγραφέως Ελένης Μπάλιου με τίτλο «Ευτύχης Καμένος».

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Σπύρος Κατηφόρης, ο οποίος με ένταση και αμεσότητα έδωσε σάρκα και οστά σε έναν χαρακτήρα βαθιά ανθρώπινο, που κουβαλά όλα όσα βιώνει η τρίτη ηλικία στη σύγχρονη Ελλάδα.

Το έργο άγγιξε μια θεματική που αφορά άμεσα την κοινωνία μας: τα προβλήματα των ηλικιωμένων σε σχέση με τη συνταξιοδότηση. Μέσα από τον ήρωα ξεδιπλώθηκαν οι δυσκολίες και τα εμπόδια που συναντούν οι άνθρωποι στο δρόμο για να απολαύσουν τους κόπους μιας ζωής∙ η αδυσώπητη γραφειοκρατία, οι καθυστερήσεις, τα ατελείωτα «χαρτιά» και οι διαδικασίες που εξαντλούν την υπομονή τους. Η συγγραφέας, με ευαισθησία αλλά και κριτική ματιά, έδειξε πώς το σύστημα πολλές φορές καταλήγει να φθείρει και να κουράζει αντί να στηρίζει, γεννώντας αγανακτήσεις και απογοητεύσεις.

Την εκδήλωση παρακολούθησε πλήθος κόσμου: φίλοι της συγγραφέως, άνθρωποι της τέχνης και των γραμμάτων, θαμώνες του 41 Street Café, αλλά και φίλοι προσωπικοί. Όλοι μαζί δημιούργησαν μια ζεστή και φιλική ατμόσφαιρα, που κορυφώθηκε με το θερμό χειροκρότημα στο τέλος.

Η βραδιά δεν ήταν απλώς μια θεατρική παρουσίαση, αλλά μια υπενθύμιση: ότι η τέχνη μπορεί να μιλήσει για τα πιο καυτά κοινωνικά ζητήματα, να δώσει φωνή στους ανθρώπους που συχνά μένουν στο περιθώριο και να αναδείξει τη δύναμη της αλήθειας μέσα από τον λόγο και την ερμηνεία.

JOANNA PETSA

Yesterday, Friday, October 3, 2025, the All Day Bar Café Theater, 41 Street Café in Hymettus, was filled with light, speech and emotion, as the work of the writer Eleni Baliou entitled “Eftychis Kamenos” was presented. In the leading role, Spyros Katiforis, who with intensity and immediacy gave flesh and blood to a deeply human character, who carries everything that the elderly experience in modern Greece. The work touched on a topic that directly concerns our society: the problems of the elderly in relation to retirement. Through the hero, the difficulties and obstacles that people encounter on the way to enjoying the labors of a lifetime unfolded; the relentless bureaucracy, the delays, the endless “paperwork” and the procedures that exhaust their patience. The author, with sensitivity but also a critical eye, showed how the system often ends up wearing down and tiring instead of supporting, generating resentment and disappointment. The event was attended by a large crowd: friends of the author, people of art and letters, patrons of 41 Street Café, as well as personal friends. Together, they created a warm and friendly atmosphere, which culminated in warm applause at the end. The evening was not just a theatrical presentation, but a reminder: that art can speak about the hottest social issues, give a voice to people who are often left on the sidelines, and highlight the power of truth through speech and interpretation.

ΜΠΑΜΠΗΣ ΖΑΦΕΙΡΑΤΟΣ ΣΤΟ BLOG: ΜΠΟΤΙΛΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ

https://zbabis.blogspot.com/2025/10/Eleni-Mpaliou-Mia-theatriki-sygrafeas-gennietei.html

Χτες (3/10/2025) είχαμε τη χαρά να ακούσουμε και να δούμε τον θεατρικό μονόλογο «Ευτύχης Καμένος» της αγαπημένης φίλης, εξαιρετικής ποιήτριας και πεζογράφου, Ελένης Μπάλιου Eleni Marina.

Η αφήγηση παρ-ακολουθεί έναν κατακαημένο Έλληνα, στην προσπάθειά του να βγάλει τη σύνταξή του. Και μέσα στον λαβύρινθο της γραφειοκρατίας αναθυμάται πολλά χρόνια πριν, όταν συνόδευε τη μάνα του με την πίκρα της, για τον ίδιο λόγο.

Τι κι αν κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι από τότε. Η γραφειοκρατία παραμένει κράτος εν κράτει, ο λαβύρινθος έχει απλώς αλλάξει λίγο στην αρχιτεκτονική των διαδρόμων του και το τέρας που ελλοχεύει στο βάθος έχει πλέον ξενικό όνομα: Λέγε με GOV και GPT.

Τώρα, μετά την αναμέτρησή του με το τέρας, ο δυστυχής Ευτύχης, νταλκαδιασμένος, τραγουδώντας «Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», αποχωρεί από τη σκηνή μιας χώρας που εδώ και αιώνες «το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάει»…

Ο Σπύρος Κατηφόρης, στον ρόλο του Ευτύχη, δίνει πνοή στον ανεπιτήδευτο, χιουμοριστικό, άμεσο λόγο της Ελένης, για να μας συνεπάρει με την αναμφισβήτητη υποκριτική του ικανότητα και να μας πάρει μαζί του στον τραγελαφικά συναισθηματικό κόσμο του «ήρωα».

Ποιος νοιάζεται, αν ο όποιος Καμένος θα πάρει ή δεν θα πάρει σύνταξη; Αν πάρει ποτέ —αν του επιστρέψουνε ποτέ— τα δικά του χρήματα, στο τέλος, με χίλιους τρόπους, θα του τα πάρουνε πίσω…

Η Ελένη Μπάλιου μπορεί σίγουρα να διακριθεί και στη θεατρική σκηνή. Πολλά διηγήματά της, άλλωστε, έχουν εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να της ανοίξουν έναν καινούργιο δρόμο...

Της το εύχομαι ολόψυχα. Και σε άλλα με υγεία Ελένη!

BABIS ZAFEIRATOS ON THE BLOG: BOTTLE IN THE WIND

Yesterday (3/10/2025) we had the pleasure of listening to and seeing the theatrical monologue “Euftichis Kamenos” by our dear friend, excellent poet and prose writer, Eleni Baliou Eleni Marina.

The narrative follows a burnt-out Greek, in his attempt to get his pension. And within the labyrinth of bureaucracy, he remembers many years ago, when he accompanied his mother with her bitterness, for the same reason.

No matter how much water has flowed down the drain since then. The bureaucracy remains a state within a state, the labyrinth has simply changed a little in the architecture of its corridors and the monster lurking in the background now has a foreign name: Call me GOV and GPT.

Now, after his confrontation with the monster, the unfortunate Eftichis, dazed, singing “The false words are the great ones”, leaves the stage of a country that for centuries “always carries the same lie”…

Spyros Katiforis, in the role of Eftichis, breathes life into the unpretentious, humorous, direct speech of Eleni, to captivate us with his undeniable acting ability and take us with him into the hilariously emotional world of the “hero”.

Who cares if any Kamenos will get a pension or not? If he ever gets — if they ever get back — his own money, in the end, in a thousand ways, they will take it back from him…

Eleni Baliou can certainly distinguish herself on the theatrical stage as well. Many of her short stories, after all, have those elements that can open a new path for her...

I wish her all the best. And in other things, with health, Eleni!

Μπ. Ζ., 4/10/2025

Θεατρικός μονόλογος, Ευτύχης Καμένος.

Απαραίτητη τηλεφωνική κράτηση: 6980041009 (Νουτσου Ευαγγελια) Εισοδος: 10€ (χωρίς ποτό)

Αγαπημένοι αναγνώστες, 

για τους Εν Ελλάδι Αθηναίους, μια παράσταση, στα πλαίσια μιας θεματικής εβδομάδας  για την τρίτη ηλικία.

Σύνοψη του έργου

Ένας άντρας που πάλευε με τις συνθήκες που του επιφύλαξε το μέλλον, με τις αμφιβολίες, τις αλλεπάλληλες ήττες και μικρές νίκες που φέρνει η αλλαγή. 

Τα τελευταία μέτρα ενός αγωνιώδους εργασιακού Μαραθώνιου που κάθε μέρα γίνεται μάχη ανάμεσα σε φόβο, ελπίδα, οργή και γέλιο.

Ένας μονόλογος για όσους και όσες ζουν την μετάβαση, για όσους και όσες προσπαθούν να κρατήσουν τον εαυτό τους και την ψυχραιμία τους, όταν όλα γύρω τους αλλάζουν. 

Με τον μοναδικό ηθοποιό Σπύρο Κατηφόρη, στον ρόλο του Ευτύχη Καμένου. 

Σας περιμένω με χαρά! 

Dear readers,

for the Athenians in Greece, a performance, as part of a thematic week for the elderly.

Synopsis of the play

A man who struggled with the conditions that the future held for him, with the doubts, the successive defeats and small victories that change brings.

The last steps of an agonizing work marathon that every day becomes a battle between fear, hope, anger and laughter.

A monologue for those who are living the transition, for those who are trying to keep themselves and their composure, when everything around them is changing.

With the unique actor Spyros Katiforis, in the role of Eftychis Kamenos.

I am waiting for you with joy!

 

Αόρατο Νήμα

 Καθισμένος στη σιωπή, 

 παρατηρεί τη σκόνη που χορεύει στο φως του ήλιου.

 Ένα φλιτζάνι καφέ, ένα ξεφυλλισμένο χαρτί 

 — μικρές τελετουργίες αγάπης σε διπλή μετάφραση. 

Ένα λινκ, μια αόρατη παρουσία, μια φλόγα που δεν χρειάζεται λόγια. 

Η καρδιά θυμάται, η μνήμη κρατά, η σιωπή φυλάει. 

Κι όταν τα μάτια του κλείνουν, 

 ο πόνος σηκώνεται και περπατά μέσα στη νύχτα

 χωρίς να τον πάρει είδηση κανείς. 

Με το αίμα της σιωπής πληρώνεται η ασφάλεια. 

 Το όνομά του, χαμένο στους θρύλους μιας άλλης ζωής.

Η Μεζονέτα

 

Περίμενα πολύ

να περάσει το παρόν στο παρελθόν

για να μπορέσω να το ζήσω στο μέλλον.

Κι ας έρθει κάποιος να μου πει

ότι παραβιάζω

τι φόρμες και τις νόρμες του —κολιού

και του Αύγουστου.

Και τι δεν ονειρεύτηκα στο μεταξύ

καθώς έσκαβα στα θεμέλια του παρόντος

περνώντας από τις υγρές περιοχές του χθες,

για να βρω τις κολώνες μιας μελλοντικής μεζονέτας

όταν το "κάτω" διαμέρισμα

θα ήταν ακατοίκητο και ρημαγμένο.

Κι ας έρθει κάποιος να μου πει 

πως δεν έχω το δικαίωμα

καθώς οι άδειες ανέγερσης

έχουν προϋποθέσεις και όρους

σύμφωνα με την έννομη τάξη πραγμάτων.

Και πως η εφορία σε χρεώνει έναν σκασμό

για τα αδήλωτα πρόσθετα

των οικημάτων, 

— προς όφελος τάχα των απατημένων πολιτών, 

ενώ οι χαφιέδες της φροντίζουν επιμελώς,

ακόμα για τον σκασμό

των αισθημάτων. 

Πυγολαμπίδα

 Ξαφνικό φως πέρασε μέσα μου.

Σαν μια πυγολαμπίδα με προορισμό
ταξιδεύεις περνώντας από τα μάτια του κόσμου
για να καταλήξεις σε μένα.

Και είναι αυτό το πιο γρήγορο ταξίδι μας στο χρόνο,
αναλαμπή κι απάγαυσμα ενωμένης πτήσης
δια μέσου των αιώνων.

Σαν πυγολαμπίδα το χαμόγελό σου,
με μνήμη ζωντανή από τη γέννησή της, έφτασε στα μάτια
που το φως τους σου χάρισαν.

Το στοιχείο

Στον τόπο του εγκλήματος γύρισες ξανά

Κι ας ψεύδεσαι στον εαυτό σου και στους άλλους.

Βλέπεις είναι σημαντικό το στοιχείο 

που δεν πρόλαβες να μαζέψεις

μα δεν υπάρχει τρόπος πιστεψέ με

να το πάρεις μαζί σου. 

Δεν κλείνεται μέσα στα κουτάκια

που κουβαλάς μαζί σου 

η αγάπη.

Ξέρω πως θα την ήθελες γι' ασφάλεια 

μέσα στην τσέπη σου φιμωμένη.

Δεν σου το έμαθε κανείς αλήθεια;

αυτές οι δύο λέξεις δεν ταίριαξαν ποτέ μαζί.

Είτε με την μία θα ζεις

είτε με την άλλη.

Το στοιχείο που ζητάς

έχει μείνει εδώ ζωντανός μάρτυρας

του στυγερού εγκλήματος

στον εαυτό σου.

Κι εσύ σαν φάντασμα δεν έχεις αισθήσεις

δεν μπορείς  να  μυρίσεις

 να  γευτείς 

 να αισθανθείς τη θερμοκρασία του,

γιατί το στοιχείο που ζητάς

δεν είναι προιόν φαντασίας.

Είναι γέννημα θέλησης 

και πίστης στον άνθρωπο. 

 

Χωρίς όνομα

 

Στην άκρη της μάχης,

εκεί που ο καπνός σμίγει με τον ορίζοντα,
στέκεται η Μιν Λιαν.

Το βλέμμα της, παγωμένο ποτάμι

δεν καθρεφτίζει τίποτα μέσα του

Κοιτάζει τον έκπτωτο πρίγκιπα

Χωρίς κραυγή νίκης

Αλαλαγμούς χαράς.

Μόνος αυτός περπατά μακριά

Χωρίς στρατό

Χωρίς χώρα

Χωρίς όνομα

 Χωρίς βασίλισσα

—ελπίδα απρόσιτη πια

στην ανατροπή της μοίρας του.

Θανάσιμη η σιωπή που ανεβαίνει

να συναντήσει τα σύννεφα που διαλύονται

στις κορφές του Κατμαντού

Και ο ουρανός ξανοίγει.

οι πίθηκοι

 Τι ανελέητος οδοστρωτήρας ψυχής

η έννομη ευτυχία!

Μοιάζει με κείνη τη σειρά των τρομαγμένων πιθήκων.

"Δεν είδα, δεν άκουσα, δεν ξέρω" 

Και είναι αυτή τους η προσποίηση 

που φέρνει τόσο γέλιο.

ΗΛΙΑΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: ΟΜΙΛΙΑ/ ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ "Τα κόκκινα Φεγγάρια" της Ελένης Μπάλιου Κλεμμ

 Ο Ηλίας Παπακωνσταντίνου ειναι ποιητής, και Αντιπρόεδρος της Παννελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών.

 

Ηλίας Παπακωνσταντίνου

 

Κόκκινα Φεγγάρια

 

" Η Ελένη Μπάλιου από το πρώτο ποίημα του βιβλίου μας δείχνει που κινείται η γραφή της. Βαθιά κοινωνική πολιτική θα έλεγα. ευαίσθητη με αρχές και αξίες. Ξεκινάει με τα 24 νυχτερινά, που μέσα από τη νύχτα τους θέτουν το φως που δημιουργεί η ψυχή της Ελένης, ο εσωτερικός της κόσμος. Πιστεύω πως είναι σε διαρκή πάλη με την απέναντι όχθη των πραγμάτων που σήμερα ειδικά έχουν πιάσει δωμάτιο μέσα στα σπίτια μας και συνδιοικούν κατά κάποιο τρόπο το μέλλον μας. Εκεί ξεπετάγεται η Ελένη κάθε τόσο με ευρηματικότητα και ρίχνει κροτίδες αντίστασης, σαν ένα ξυπνητήρι ήθους, σαν ευγενής στόχος και υποχρέωση προς την ανθρωπότητα. Στο 18 νυχτερινό της απόσπασμα και πέρασμα, σαν μια φωταλίδα διαρκείας μας γράφει και στην αγγλική γλώσσα, σαν άλλος Jim Morrison η Ελένη στο εκπληκτικό του τραγούδι Spanish Caravan μας γράφει “take me away”  ρίχνοντας βέβαια και δικαιωματικά κάποια γαλλικά ενδιάμεσα, για την ποίηση και τη γλώσσα, εφόσον το μόνο που ξέρουν είναι να στενεύουν τα κελιά της φυλακής, όπως μας γράφει. Και στο τέλος για να δανειστώ πάλι ακόμα ένα εμβληματικό τραγούδι των Scorpions το «still loving you» αυτή τη φορά μας γράφει η Ελένη “ because I know you still love me, because you know I still do too”

 Kι έτσι κλείνει ουσιαστικά και σφραγιστικά το ποίημα μιλώντας και δείχνοντας την μεγαλύτερη επανάσταση, αυτήν της αγάπης. Είναι αυτές οι δυο λέξεις που χαρακτηρίζουν την ποιήτρια. Αγάπη και επανάσταση. Νοιάξιμο για τα κοινά, για το που μας πάνε, που πάει, και από που τρέφεται η ζωή μας. Η Ελένη τα γνωρίζει όλ’ αυτά και δεν σιωπά. Κι όταν το κάνει, είναι μόνο για το κοινό καλό.

Η ποιήτρια αθέατα ίσως, να ρωτάει τον εαυτό της, ποια είμαι, που πάμε, και μέσα από την εσωτερική της αναζήτηση, να βρίσκει διέξοδο στις λέξει,ς στα ποιήματα που έχουν τις απαντήσεις, αλλά και τα ερωτήματα που τίθεται από την ποιήτρια, ώστε ο αναγνώστης να ψάξει μέσα τους, να κάνει μια διεργασία ψυχής, ώστε να βγάλει κάποια συμπεράσματα που θα του δώσουν ένα καλύτερο και πιο ελεύθερο μέλλον.

Στο πρώτο της νυχτερινό, πόσο έξυπνα και αλληγορικά μ’ έναν ωραίο υπερρεαλισμό μας δείχνει την εικόνα του σήμερα σε μόλις δέκα μικρούς στίχους, ένα μικρό ποίημα με τεράστιο συμβολισμό, εικόνες τραγικές που θα μπορούσε να είναι ένα παιδί από τη Γάζα, ένα παιδί σε όλους τους πολέμους που μαίνονται στη γη, με ηθοποιούς στο παγκόσμιο εγκληματικό σύστημα που όλα τα δέχεται και τα οργανώνει. Μας λέει στο ποίημα

« Η σκηνή ήταν γεμάτη

και ηθοποιοί απ’ όλο τον κόσμο

έπαιζαν ένα έργο γνωστό σε όλο τον κόσμο  

Και η πλατεία κάτω

είχε για μόνο θεατή

ένα παιδί κουρελιασμένο

που είχε σκορπίσει τις σάρκες του

στα καθίσματα

Για να φαίνονται πολλοί».

Η ποιήτρια δεν ονειροβατεί ούτε μας δίνει αναβολικά ποίησης αλλά μας πιάνει από το χέρι στίχο -στίχο, και προτείνει, έχει να προτείνει, οργανώνει τις λύσεις μέσα από τις φράσεις της. Περιοδεύει τον κόσμο ανοίγοντας τον κύκλο μέσα της και ελευθερώνει την καρδιά της, με ποιήματα ικανά να μας κάνουν να σκεφτούμε παραπάνω, να απαντήσομε στα δικά μας πως, τα τι, τα γιατί του άλλου και άλλα ερωτήματα που μας παιδεύουν πολλές φορές.

Στο νυχτερινό β, μας λέει. «Και θα ήταν αστείο αν δεν ήταν τόσο τραγικό, το πως οι άνθρωποι εύχονται και προσεύχονται να μην τους εύρη το κακό, την ίδια στιγμή που το προκαλούν, ή το αφήνουν να συμβαίνει».

Εδώ τα λέει όλα. Φωτογραφίζει τους μεγάλους σταυρούς των ανθρώπων που την ίδια ώρα εγκληματούν, κάτι σαν τους πολιτικούς μας ή όλους εμάς που αφήνουμε πολλές φορές να συμβαίνει όλο αυτό, χωρίς μια ριπή αντίστασης. Μιλάει για τα κροκοδείλια δάκρυα της πέννας και για την κραυγή που αναλόγως πώς βολεύονται κάποιοι, την τοποθετούν στο πλάι του δικού τους μικροσυμφέροντος, γιατί πιστεύω οτιδήποτε πέραν από το οικουμενικό καλό, είναι εφήμερο μικροσυμφέρον, όσα πλούτη και δόξα και να αποκτήσει κάποιος.

Η Ελένη Μπάλιου δεν στέκεται σε ποιητικές δάφνες βραβείων, αν κι έχει πάρει βραβεία, λόγων και συντεχνιών, αλλά έχει δεθεί από χρόνια στο άρμα της δημιουργίας και μόνο, και μας την παραθέτει τόσο απλά και ουσιαστικά χωρίς κραυγές και επαναστάσεις του φαίνεσθαι. Γιατί ξέρει που λείπει ο άνθρωπος, ξέρει την εγκυμονούσα ανάσταση, όπως μας λέει, ξέρει τι συμβαίνει στους πολέμους των παγκόσμιων εταιριών και των θρησκειών, γνωρίζει τι γράφει, πολύ βασικό αυτό για έναν γραφιά, γνωρίζει τι συμβαίνει σε κάποιες ποιητικές βραδιές, όπως μας τα φωτογραφίζει τόσο όμορφα και ομοιοκατάληκτα στο νυχτερινό ποίημα 10, γνωρίζει τη μεγάλη θλίψη που κουβαλάει η ευτυχία όπως μας λέει στο νυχτερινό 13, πιστεύω γνωρίζει ακόμα πολλά κι αυτό είναι ένας λόγος που είναι ποιήτρια με αυτή τη γραφή.

Όμως πάνω απ’ όλα η ουσία είναι ότι νιώθει. Νιώθει και εκεί είναι το ζητούμενο. Νιώθει τη σήψη, το άδικο, το σκελετωμένο παιδί. Εδώ να πω πως αναφέρεται πολλές φορές στα παιδιά, δείχνει τη μεγάλη της ευαισθησία. Νιώθει την ανομία και του νόμου το παραμύθι και δεν χαρίζεται, βγαίνει μπροστά γράφοντας και μιλώντας.

Η Ελένη έχει διανύσει δρόμο ως συγγραφέας εδώ και πολλά χρόνια. Την έχει ανακαλύψει και αποκαλύψει η ποίηση και ποτέ δεν ήταν η γραφή της ανέραστη, δεν σύρθηκε. Και για συμμάχους της είχε και έχει τη φαντασία πάνω απ’ όλα, τα βιώματα, την χωρίς φόβο καταγγελία, την τόλμη και το ψυχικό σθένος για να βγάλει εις πέρας αυτό το ιερό έργο. Δεν είναι εύκολο να πηγαίνει κανείς αντίθετα στο ρεύμα και η Ελένη, το κάνει και στην ποίηση και στη ζωή της που αυτό πιστεύω, ότι είναι το πιο σημαντικό.

Η ποιήτρια νοσταλγεί. Μας πηγαίνει σε χρόνους της απλότητας με τη λιτή νότα της ζωής και το όνειρο που πάλευε  να γίνει πραγματικότητα. Μας λέει για τον ποιητή που χορεύει απαλά ένα ποίημα για να τον νανουρίσει. Κάντε το εικόνα αυτό να δείτε την τρυφερότητα που μας δίνει στο 16 της νυχτερινό μέσα από μια εικόνα ευαίσθητου υπερρεαλισμού. Γράφει για τον σκοτωμό και την φαγωμάρα, για το ποιος είναι στ’ αλήθεια ποιητής και για κάτι ψυχές που μένουν ξάγρυπνες, για τον κόσμο που καίγεται και εδώ μόνο καμπάνες χαρμόσυνες χτυπούν, για τη σφυρίχτρα μέσα στο κεφάλι της που την συνοδεύουν κρωξίματα κι ένα κύμα αλαλαγμού ανθρώπινης απελπισίας, για τα αδέσποτα σκυλιά που κλαίνε, για τα παιδιά της σελήνης. Εδώ μας παραθέτει νότες αισιοδοξίας για το μέλλον, μας λέει, «της αδικίας όταν βαρύνει το δάκρυ θα υπάρξει κάτι καινούργιο να δεις». Φαίνεται η φωτεινή πλευρά της Ελένης.

Περνώντας στα κόκκινα φεγγάρια, βλέπουμε σε πιο μεγάλη έκταση την υπαρξιακή αίσθηση των πραγμάτων στους στίχους, κάνει διατυπώσεις μέσα από μια σκληρή πραγματικότητα και προτείνει. Υπάρχει και απογοήτευση αλλά μας δίνει και φράσεις αισιοδοξίας. Ενδοσκοπεί και μας λέει για την επέτειο, για κάθε επέτειο, θα έλεγα, εδώ γίνεται μια εσωτερική διαδικασία στο ποίημα επέτειος, έκρηξης και σιωπής μαζί. Νοσταλγίας και μικρών ελευθεριών, αποφάσεων και στιγμών ακριβών, κάτω από την αγκαλιά της μητέρας, ψυχικών αναγκών, τραυμάτων και χαράς, ανάσας και στέρησης, και με μια υπέροχη εικόνα  του ποιήματος στο τέλος μας λέει «με τα ψαρά της τα μαλλιά στον άνεμο λυμένα, να λιώνει το λουλάκι στου ουρανού στη στέρνα».

 

Μας δίνει με υπέροχο τρόπο την άλλη ματιά της πρωτομαγιάς. Βλέπουμε την αποφασιστικότητα στα ποιήματα «πάρε τα κάστρα» και «mea coulpa», την ένωση και τη συντροφικότητα και στις ιδέες. Την ερωτοαγάπη στο ποίημα «σαν λαγωνικό» και μας δίνει με τον  δικό της ιδιαίτερο  τρόπο το «μαζί» των ανθρώπων, των ανθρώπινων στιγμών, στο ποίημα «μαζί».

Θα μπορούσε να πει κάποιος με τόσα κοινωνικοπολιτικά και υπαρξιακά ποιήματα, που θα χωρέσει ο έρωτας Η Ελένη τον χώρεσε κι ας κάνει την εμφάνισή του σε λιγότερα ποιήματα. Θα μπορούσε να πει  και κάποιος  άλλος, με αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνία είναι καιρός για έρωτες; Όλα τα γραφόμενα της ποιήτριας είναι ένας έρωτας για τη ζωή, επομένως τον έρωτα δεν μπορεί να τον αποφύγει ο ποιητής με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και πορεύεται η Ελένη με αλήθεια κι όχι με ψέματα. Ψέματα που έκαναν να φαίνονται σπουδαίοι πολλοί συνάνθρωποί μας, ακόμα και ποιητές με τα γλυκερά τους ποιήματα που ζαχαρώνουν καρέκλες, με λεκτικό ύφος υποπολιτικής και βαλσαμωμένα χαμόγελα.

Η Ελένη Μπάλιου με ειλικρίνεια, θυμό καμιά φορά, ποιητική ειρωνεία, αυτοσαρκασμό με μία έκταση μέσα της, βαδίζει σε ένα χωμάτινο μονοπάτι, μοναχικό θα έλεγα. Και είτε έχει θέα είτε όχι, είναι αποφασισμένη να φτιάχνει η ίδια τη θέαση στα μάτια μας, με οδηγό τα γραψίματα της και έτσι ζει καθημερινά μαζί τους μικρές λυτρώσεις. Την λυτρώνει η στιγμή, οι στιγμές πάνω στη γέννα των λέξεων. Όλο αυτό θα έχει την όψη του θαύματος όταν θα μπορέσει να περάσει στους αναγνώστες, του, ή των βιβλίων της. Τώρα  που εξακολουθούν να είναι ασυμμόρφωτοι οι καιροί και η τεχνητή νοημοσύνη έχει κάνει την παρουσία της αισθητή, για καλό ίσως σε κάποιες περιπτώσεις και για κακό σε πολλές άλλες,  αυτό θα το δείξει το μέλλον, εμείς πρέπει να αναρωτηθούμε ποιος έχει τα κλειδιά. Και η ποίηση σίγουρα τα έχει. Θα τα βρούμε μέσα στα ποιήματα της Ελένης να ξεκλειδώνουν αθόρυβα τις υποταγές μας στο χρόνο.

Ελένη μου εύχομαι να έχεις υγεία, να διαβαστεί και να αγαπηθεί το βιβλίο σου και συνέχεια στην πάντα αγωνιστική και γεμάτη ουσία γραφή σου!"