Φοράς ένα χαμόγελο ασάλευτο στο χρόνο.
Μια κουρτίνα λεμονίτα μπροστά απ' τη θυμησή μου,
τι να κινείται πίσω της...
Ίσως εκείνη η στιγμή που σου εξιστορούσα
για το κορίτσι που έγραφε μέσα στο καφέ
πηγμένο από καπνό και τεστοστερόνη.
Μια εναλλακτιή της μοναξιάς της στο τραπέζι,
σταυρόλεξο κάτι άλλο; δεν θυμάμαι...
Έχει χαθεί κι ο ήχος, λέγανε κάτι μέσα εκεί
που προφανώς ήθελαν ν' ακούσει
γιατί ο ένας από αυτούς τράβηξε την καρέκλα του
μπροστά της.
Κι αυτή μες στο τετράδιο έγραφε
"κοίτα που φτάσαμε,
προκειμένου να μη χάσω το περασμά σου
βρέθηκα στα δόντια των λύκων"
Θυμάμαι την περιγραφή του μέρους,
το κορίτσι...
Πάλι μπορεί να σ' έπιασε ο φακός
την ώρα που την έβλεπες να κοιμάται
έχοντας ακουμπισμένο στο μαξιλάρι της
έναν αστερία.
Σίγουρα είχες ακούσει ή δει κάτι που σ' έκανε να
φυλακίσεις τον ήλιο στα μάτια σου.
Που να θυμάμαι...
Και ύστερα για τον παραλήπτη της περιγραφής,
το παρελθόν μετατρέπεται σε μήνυμα
και κάθε μέσα του συμβάν σε έναν καλό οιωνό,
για φαντάσου όμως!
να πρέπει να φτάσεις μέχρι την κόλαση
για να τον φέρεις από εκεί, μέσα στο μέλλον...
Νά' μαι λοιπόν πάλι εδώ
μετέωρη, ανάμεσα στον Άδη και στον Όλυμπο
γιατί έχουν πεθάνει οι θεοί
και η μάνα της Άνοιξης μαζί τους.
Πως θα τελειώσει αλήθεια ετούτος ο χειμώνας;
Ακόμα και οι αμυγδαλιές αρνούνται ν' ανθίσουν.
Αν μπορούσα τουλάχιστον να θυμηθώ
τους ήχους
ή τις εκφράσεις ενός ανθρώπου ευτυχισμένου
πριν από το κλικ της κάμερας, πριν απ' το κλικ...
Δε βαριέσαι,
εδώ οι ώρες συνεχίζουν να ρέουν, να φεύγουν,
με την ταχύτητα ενός πουλιού που βιάζεται να φτάσει
στην άλλη μεριά του πλανήτη.
Και οι καλημέρες ολοένα λιγοστεύουν σε τούτο το μικρό
μέρος της γης,
όχι γιατί οι άνθρωποι αρνούνται να τις ξεστομίσουν
αλλά γιατί δεν είναι πια εδώ για να το κάνουν.
Κι έδωσαν πριν να φύγουν εντολή στα χαμόσπιτα
να κρατήσουν τις πόρτες ανοιχτές
μη σε περίπτωση περάσει κάποιος φίλος
να μπει και να φωνάξει, "-είναι κανείς εδώ;"
Έτσι σκέπτομαι πως σε λίγο καιρό
θα μοιάζει κι αυτό με την πόρτα
ενός τέτοιου σπιτιού.
Νομίζω πως ήδη ξεχωρίζω έναν απ' αυτούς τους μεντεσέδες
που την κρατάνε όρθια στη θέση της,
πεσμένο στη γη.
Κι όλ' αυτά επειδή ο χρόνος εδώ
δεν έχει σταματήσει να κυλάει.
Το κατάλαβα τον πρώτο καιρό που έφυγε η κυρία Σταματία.
Φώναζα κάθε μεσημέρι,
γιατί δεν μου άρεσε που δεν την έβλεπα μπροστά στην πόρτα
-είναι κανείς εδώ;
Μέχρι που κάποια μέρα ήταν περιττό
αφού και η πόρτα της είχε καταρρεύσει.
Έτσι που λες καρδιά μου συμβαίνει με τις θύμησες
και τα παιχνίδια που παίζει ο χρόνος με το νου μας.
Εμείς το λέγαμε ψυχή αλλά,
από τότε που οι θεοί πέθαναν στον Όλυμπο,
ασάλευτα χαράζουν τα χαμόγελα
οι λεπτοδείχτες.
