Καθισμένος στη σιωπή,
παρατηρεί τη σκόνη που χορεύει στο φως του ήλιου.
Ένα φλιτζάνι καφέ, ένα ξεφυλλισμένο χαρτί
— μικρές τελετουργίες αγάπης σε διπλή μετάφραση.
Ένα λινκ, μια αόρατη παρουσία, μια φλόγα που δεν χρειάζεται λόγια.
Η καρδιά θυμάται, η μνήμη κρατά, η σιωπή φυλάει.
Κι όταν τα μάτια του κλείνουν,
ο πόνος σηκώνεται και περπατά μέσα στη νύχτα
χωρίς να τον πάρει είδηση κανείς.
Με το αίμα της σιωπής πληρώνεται η ασφάλεια.
Το όνομά του, χαμένο στους θρύλους μιας άλλης ζωής.
