Σαν τα φύλλα της λεύκας

 Στη σφαίρα του μυαλού.

 στους λαβύρινθους της σκέψης 

στις άπειρες πολιτείες που περπάτησα

 στα μαγικά βράδια,

 στα αναρίθμητα χελιδόνια που κουβάλησαν το μήνυμα

στα αναρίθμητα φιλιά που ξεψυχάνε

τραβηγμένα με τους κόκκους της άμμου από το κύμα

και ύστερα πάλι που ξεβράζονται από αυτό

για να τα βρουν τα διψασμένα στόματα

Εκεί έζησα. 

Εκεί το για πάντα, 

παρέα με τους  παραδεισοθήρες

 ελεύθερα μόρια στ' ανεμοδαρμένα ύψη

χτυπημένα από τα κανόνια της τάξης

αυτοεξόριστα στους ουρανούς της εκπλήρωσης

στους γαλαξίες της αθανασίας

 υπήρξα

κι ο χρόνος ένας τρομοκράτης

που του βγάζω τη γλώσσα μου

και οι κτήσεις σας χαρισμά σας

δικιά μου η κτίση με τα ξωτικά της πλάσματα

ο αδιάστατος έρωτας

χωρίς κοντάρια επικράτειας. 

Πάνω στα βρύα βηματίζεις

και στο κεφάλι σου πέφτουν μαύρες οι νιφάδες

της στάχτης

δεν έχεις  σχέση με έναν τέτοιο κόσμο

αλλού είναι οι χαμένες σου ακτίνες

κι ούτε είναι χώρος για τους θησαυρούς σου.

Όποιο τεκμήριο αφήνω εσκεμμένα

δεν πουλιέται.

Μόνο για κείνους που κάποτε μ' αγάπησαν

ένα μικρό νεύμα, 

σαν τα φύλλα της λεύκας 

όταν μιλούν στον ονειροβάτη, 

κάτι σαν ψίθυρος αποχαιρετισμού

πριν τα φτερά της αγάπης μου

με σπρώξουν πάλι στον αέρα

για κείνους  ναι 

 ίσως έχει κάποια αξία.

Και δεν υπάρχει μέτρο ανθρώπινο

γι' αυτά τα μποφόρ. 

Φύγε. 

Όσο και τα σπαθιά σου να κόψουν το νερό

δεν θα βρουν  τίποτα φτιαγμένο από σάρκα.

Θα ζωγραφίζουν μόνο με την κόψη τους

σχήματα άγνωστα που μόνο η λίμνη

που με γέννησε γνωρίζει.

Ούτε ένα κόκκο πηλού δεν θα βρουν

κι ούτε μια υποψία από φως.

Αυτό που θα έπρεπε να βρίσκεται μέσα σου.

Κανείς δεν έχει βγει ζωντανός από εδώ.

Μια υγρή μια σπηλιά ανασκόπησης είναι,

των αγγέλων του έρωτα που κάποτε ήταν άνθρωποι.

Μια παλιοσπηλιά 

που ίσα μπροστά στην εισοδό της στάθηκες

κουρασμένε διαβάτη,

Φύγε.