Όλα τα εξώφυλλα χάθηκαν. Τι μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο να αφανίσει μια τόσο αγαπητή μορφή; Γενναίε μου πολεμιστή με την αλήθεια της χαράς για την χαμένη αδελφή που βρήκες εδώ, την είπες την αλήθεια σου; που πέταξες το σπαθί σου και κρύφτηκες πίσω από την ασπίδα; Σήκω επάνω. Δεν σου ταιριάζει ένας τέτοιος πανικός. Είναι δικά σου τα έργα και τα κατορθώματα. Να καμαρώνεις γι'αυτά. Οι εφιάλτες δεν σε ακολουθούν μέσα στη μέρα, πιστεψέ με. Ξερίζωσες όλα τα λουλούδια της αυλής σου. Πιστεύεις ότι έτσι θα ξεριζώσεις και την καρδιά σου: Ούτε ένα πουλί δεν έρχεται πια να σου τραγουδήσει. Και οι ακτίνες του ήλιου μάταια προσπαθούν να σε φωτίσουν, να σε ζεστάνουν. Τι σκότωσες στ' αλήθεια: ποιόν: Τι έκανες ψυχή μου, τι έκανες... Με ποια λεξικά της σκέψης σου την παράφρασες: Αυτήν και τη δημιουργό της που τόσα ρίσκαρε για να μπορούμε να είμαστε μαζί: Σήκω επάνω Είμαι εδώ πάντα και σε προσέχω. Σαν άγγελος, με τα φτερά που εσύ του έδωσες.
Ανταποκρίθηκα στη θέλησή σου να μη με θυμίζει τίποτα εκεί που υπάρχεις και δημιουργείς. Κι έγιναν όλα προβλέψιμα ξανά. Μόνο αυτή η κινεζούλα ΜινΛιαν θα συνεχίσει να υπάρχει. Είναι ένα στοιχείο ελεύθερο που ιππεύει μοναχικά πάνω από τις ρημαγμένες οάσεις της ιστορίας. Η φαντασία. Εκεί θα είναι το σπίτι της. Για να έχει η ψυχή ένα μέρος να καταφύγει τις πολύ κρύες μέρες του χειμώνα. Τις πολύ απεγνωσμένες μέρες του κενού. Και θα είναι όλα στη θέση τους
Ακόμα και η Μορφή έπρεπε να φύγει. Έπρεπε να εξασφαλίσει ότι θα είσαι ήρεμος. Αλλά τα κείμενα τα αιώνια μένουν. Και είναι ιεροσυλία να τα αποποιούνται, αυτοί που τα αγάπησαν περισσότερο απ' όλους.
No comments:
Post a Comment
Εδώ σχολιάζουμε;