Οι σκέψεις ενός παλιού βιβλίου

Το μυαλό μου τον τελευταίο καιρό 

στρέφεται συνέχεια στην Πυρά

και στα Σκουπίδια.

Θα ήθελα να με πετάξεις στα Σκουπίδια 

Άχρηστο αν παραμένω στα ράφια σου, κρυμμένο

γιατί από εκεί μπορεί να βρεθεί Κάποιος

να με τραβήξει έξω

και να ζωντανέψει τους κόσμους που αδιάβαστοι 

Πάγωσαν

όταν το χέρι της δημιουργού μου 

τραβήχτηκε από πάνω μου

ακριβώς γιατί τότε ήταν η Στιγμή

που καταργήθηκαν τα Μεταίχμια και οι Ορίζοντες

κι έχασε ο Ήλιος τον προσανατολισμό του. 

Κακά είναι τα προηγούμενά μου με τη Φωτιά

δεν είναι σπλαχνική, δεν έχει Έλεος

 μονάχα σε καίει 

Αχόρταγα καταπίνει τα εξώφυλλα, 

τα φύλλα,τις λέξεις, τις τελείες, τις παύλες, τις κόμμες 

τις στιγμιαίες και Μόνιμες Παύσεις.

Οι τελευταίες σελίδες μου είναι γεμάτες από αυτές

αλλά εσύ μη με κάψεις παρακαλώ

πεταξέ με στα Σκουπίδια.

Ίσως με βρει κάποιος που πραγματικά

με χρειάζεται

θά' ναι ένας Ατρόμητος Άνθρωπος 

αυτος που θα με βάλει στα ράφια του

κι ας  έχω τη χειρότερη όψη απ' όλα τ' αδέλφια μου

κι ας πρέπει να γυρίζει τις σελίδες μου 

με ειδικό τσιμπίδι

αφού κι αυτές αφότου καταργήθηκαν τα Μεταίχμια

έγιναν εύθραυστες σαν τα φτερά μιας Πεταλούδας.

Ίσως εκείνος καταφέρει να διαβάσει τις λέξεις

κι αρχίσουν οι Κόσμοι μέσα μου να ζωντανεύουν

ένας νιογέννητος Ήλιος ίσως ξεπροβάλλει

να ξεπαγώσει το χέρι της δημιουργού μου

κι όταν κάποια στιγμή μεσουρανήσει ξανά,

θά' χει ξεφύγει Εκείνη από αυτές τις σελίδες 

κι απ' τους ιστούς των Αραχνών της θύμησης.

Μη με κάψεις,

πεταξέ με

πεταξέ με

όπως αξίζει σε κάθε ανάρμοστο βιβλίο

σε κάθε "Ανυπόστατο" δημιουργό.