Κι όμως αν με ρώταγε κάποιος
αν θα επέλεγα ξανά
τους ίδιους δρόμους
αν θ' άφηνα ξανά τις πύλες ανοιχτές
για να περάσει με το άρμα του χρυσός
ο ήλιος της καρδιάς μου
αυτός που όταν θρονιαστεί μέσα της
την κατακαίει
ναι θα έλεγα.
Ναι
στο θεσπέσιο τραγούδι που
τ' αυτιά προλαβαίνουν ν' ακούσουν
τα χείλη να ψιθυρίσουν
η ψυχή μ αυτό ν' ανθίσει.
Ναι
στην απέραντη τρυφερότητα του βλέμματος
στο βαθύ της αθανασίας φιλί
κι ας πεθάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ σχολιάζουμε;