Είμαστε και οι δυο σιωπηλές.
Γεμάτο οίκτο το ύφος σου
είναι καρφωμένο επάνω μου.
-Τον εαυτό σου να λυπάσαι, σου λέω.
Σκεβρώνεις.
-Σε περνάω 30 χρόνια
αλλά εσύ φαίνεσαι μεγαλύτερη από μένα.
Σου ξαναλέω.
Σκεβρώνεις κι άλλο.
-Αυτός δεν είναι λόγος να κάθεσαι μες στη βρωμιά
να πας να πλυθείς.
Φυσικά ξέρω πως δεν μπορείς από μόνη σου
να το κάνεις
αλλά κάποιον πρέπει να πληγώσω
κι εγώ.
Λένε πως πληγώνουμε εκείνους
που αγαπάμε περισσότερο.
Πάρτο αυτό κιθάρα μου
πάρτο και κράτα το.
Ίσως μια μέρα αν το θυμάσαι,
αποφασίσεις να μου μιλήσεις ξανά.
Ίσως μια μέρα αν το θυμάσαι
αποφασίσεις να μου μιλήσεις ξανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ σχολιάζουμε;