Δεν σώθηκαν

 Τα παιδιά που θα μας έσωναν

δεν σώθηκαν.

Τα παιδιά που πλέον περιμένουν τους γονείς τους

στη γαλήνη της ανυπαρξίας

αφότου έπεσαν μέσα στην παγίδα που τα περίμενε

καθώς τα έβλεπε να μεγαλώνουν. 

Τα παιδιά μας είχε σαν στόχο 

η συμφωνία του θανάτου

με το κέρδος

τα δικά μας παιδιά. 

1. Γιώργος Μπουρνάζης, 15 ετών

2. Αναστασία Παπαγγελή, 19 ετών

3. Θώμη Πλακιά, 20 ετών

4. Χρύσα Πλακιά, 20 ετών

5. Αναστασία Πλακιά, 20 ετών

6. Αναστάσιος Κουτσόπουλος, 21 ετών

7. Μαρία Θωμαή Ψαροπούλου, 21 ετών

8. Φραντσέσκα Μπέζα, 21 ετών

9. Γιώργος Παπάζογλου, 22 ετών

10. Ελένη Τσίντζα, 22 ετών

11. Ιορδάνης Αδαμάκης, 22 ετών

12. Κλαούντια Λάτα, 22 ετών

13. Αφροδίτη Τσιωμά, 23 ετών

14. Αγάπη Τσακλίδου, 23 ετών

15. Ιφιγένεια Μήτσκα, 23 ετών

16. Άγγελος Τηλκερίδης, 23 ετών

17. Ντένις Ρούτσι, 23 ετών

18. Κυπριανός Παπαϊωάννου, 23 ετών

19. Νικήτας Καραθεόδωρος, 23 ετών

20. Αναστασία Αδαμίδου, 24 ετών

21. Καλλιόπη Πορφυρίδου, 24 ετών

22. Δήμητρα-Ευαγγελία Καπετάνιου, 25 ετων

23. Ελισάβετ Χατζηβασιλείου, 26 ετών

24. Δημήτρης Ασλανίδης, 26 ετών

25. Νίκος Ναλμπάντης, 27 ετών

26. Σωτήρης Καραγεωργίου, 28 ετών

27. Ελπίδα Χούπα, 28 ετών

28. Γιάννης Καρασάββας, 28 ετών

29. Δημήτρης Οικού, 29 ετών

30. Παναγιώτης Χατζηχαραλάμπους, 29 ετών

31. Σοφία-Ελένη Ταχμαζίδου, 32 ετών

32. Δημήτρης Μασσάλης, 32 ετών

33. Βάιος Βλάχος, 34 ετών

34. Αθηνά Κατσάρα 34 ετών

35. Μοχάμεντ Εντρίς, 34 ετών

36. Σπύρος Βούλγαρης, 35 χρονών

37. Ιονέλ Κουλέλα, 35 ετών

38. Λένα Δουρμίκα, 39 ετών

39. Βάγια Μπλέκα, 42 ετών

40. Ιωάννης Βουτσινάς, 48 ετών

41. Ανδρέας Παυλίδης, 49 ετών

42. Μαρία Μουρτζάκη, 51 ετών

43. Βασίλειος-Κυριάκος Κώττας, 52 ετών

44. Βαγγέλης Μπουρνάζης, 54 ετών

45. Βασιλική Χλωρού, 55 ετών

46. Μαρία Εγούτ, 55 ετών

47. Γιάννης Τζοβάρας, 55 ετών

48. Χρυσούλα Κουκαριώτη, 56 ετών

49. Μαρία Μιάρη, 56 ετών

50. Γιώργος Φωτόπουλος, 57 ετών

51. Γιώργος Κουτσούμπας, 59 ετών

52. Παβλίνι Μπόζο, 62 ετών

53. Γιάννης Καριώτης, 63 ετών

54. Γιώργος Κυριακίδης, 67 ετών

55. Ευαγγελία Κουκαριώτη, 63 ετών

56. Σύριος μετανάστης ο οποίος ταυτοποιήθηκε μέσω δείγματος DNA που εστάλη από τον αδελφό του από την Ολλανδία.

57. Εριέττα 23 ετών αγνοείται.

Akoma Ki An Lipis Ise Mazi Mou

 επιμύθιο τραγούδι χορού.

Γνωρίζουν οι μοίρες

 πότε  οι ψυχές

σταματούν ν' αναβλύζουν ζωή

ο κόσμος πότε παύει να υπάρχει.

Όταν δυο αδελφές συναντηθούν

και χωρίσουν

βαδίζοντας μόνη της η καθεμιά

σ' έναν πλανήτη χωρίς οξυγόνο.

Γνωρίζουν οι μοίρες 

φύλακες της ζωής τους 

την κατάληξη,

και για να υπάρχει ελπίδα συνέχειας,

 κάνουν ότι μπορούν 

για ν' αποτρέψουν το θάνατο,

εμποδίζοντας τη συνάντησή τους. 

Αλίμονο σε κείνες τις απείθαρχες 

ψυχές που τους ξεφεύγουν. 

Έστι ουν τραγωδία, μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας, μέγεθος εχούσης ηδισμένω λόγω, χωρίς εκάστω των ειδών εν τοις μορίοις,  δρώντων και ου δι' απαγγελίας, δι' ελέου και φόβου περαίνουσα, την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν. 

Αριστοτέλης/ποιητική.

ΑΥΛΑΙΑ

 Με 35 ποιήματα αφιερωμένα στην αγάπη, ένα διήγημα κι ένα παραμύθι, κλείνει αγαπημένοι μου αναγνώστες αυτή η περίοδος παραγωγής, συγκομιδής και απολογισμού. 

Και αν μια ψυχή σφυρηλατημένη στη φωτιά του έρωτα λαχταρά να κόψει τα νήματα με τη φωλιά και να πετάξει, τότε πρέπει να πετάξει. Ακόμα κι αν η αγκαλιά της θαλπωρής το κάνει να διστάζει. Η αγκαλιά της θαλπωρής οφείλει να παίξει και σ' αυτό το ρόλο της. Να σπρώξει έξω από τη φωλιά το αναποφάσιστο πουλί για να βρει το δρόμο του. 

Κι αυτό οφείλει να γνωρίζει στο υπόλοιπο της ζωής του από που έρχεται, και που πηγαίνει. Χωρίς λόγια, χωρίς σημάδια άλλα, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς φθορές και τραύματα, πλούσιο και γεμάτο από τους θησαυρούς που του χαρίστηκαν, ευτυχισμένο.

*ΣΕ ΑΛΛΑ ΛΙΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑΘΜΟΥΣ

ΔΥΟ ΨΥΧΕΣ Θ' ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΟΥΝ ΞΑΝΑ

ΚΑΙ ΘΑ ΣΜΙΞΟΥΝ

ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΕΣ ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΝ

ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΝ.

ΑΥΛΑΙΑ ΣΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ.

Το έργο τελείωσε. 

Το blog θα παραμείνει ανοιχτό για τους αναγνώστες επ' αόριστον.

θα επανέλθω με νέο. Κάποια στιγμή.

Το επιστέγασμα της ημέρας

 Αγάπη, 

η ικανότητα της κατανόησης και της συμπόνιας, 

η έγνοια. 

Αγάπη, η ικανότητα να νιώθεις χωρίς να περιμένεις. 

Αγάπη, η αντοχή της καρδιάς στη σιωπή

Αγάπη  που γιατρεύει την ψυχή του παραλήπτη, αυτήν! 

κάθε στιγμή που βλέπει το ειδωλό του στα μάτια της,

αγάπη που γιατρεύει...

Κι όμως κανείς δεν ρώτησε που καταφεύγει ο δότης,

 μέσα στις στέπες της ανυπαρξίας, 

τις νύχτες.

Κανείς δεν σκέφτηκε ούτε για μια στιγμή 

να στείλει πίσω μ' ένα περιστέρι όχι την ίδια έγνοια,

την ίδια κατανόηση και συμπόνια

ή την εκπλήρωση κενών χωρίς νόημα 

υποσχέσεων,

μα ένα απλό και ταπεινό "ευχαριστώ"

να καθίσει η γλύκα του πάνω στα πικρά της χείλη

και με κλειστά τα μάτια να χαμογελάσει

καθώς τουρτουρίζει ξαπλωμένη στην παγωνιά. 

 Τίποτε άλλο από αυτήν την ανώδυνη 

κι ανθρώπινη, μικρή,  

μαγική λεξούλα. 

Χρόνια πολλά

 

Το δώρο

 Γαλάζιο το χέρι τ' ουρανού στα μαλλιά σου

αγάπη μου...

άυλο, ανεξέλεγκτο, λυτρωτικό

καθώς τίποτα δεν το εμπόδισε να σε φτάσει.

Ήθελε να προλάβει τις ώρες των ανθρώπων

να σου φέρει το μήνυμα της άνοιξης

πριν  το νόημά της χαθεί 

μέσα σε ευχές σοκολατένιες 

και κουτάκια χρυσόδετα.

Και έκλεισε μ' επιμέλεια όποια πληγή

δεν ταίριαξε στο άφθαρτο σώμα της αγάπης,

όπως οι ματωμένες σκέψεις στο κενό της απουσίας.

Γαλάζια τα  νήματα της ψυχής μου μέσα σου

ψυχή μου...

ελεύθερη, ανεξέλεγκτη και λυτρωμένη

ντυμένη γιορτινά χαίρεται 

μπροστά στην ορθάνοιχτη πόρτα,

το πρώτο τριαντάφυλλο της άνοιξης

που σπινθιρίζουν χρυσαφιά πάνω του

τα μάτια σου.

 Βαθιά η συγκίνηση που φίλησα 

το θεσπέσιο δώρο της σκέψης σου

στα βελούδινα πεταλά του.

Τυφώνας

 Φυσάει έξω δυνατά 

με ξύπνησαν οι κραυγές

στην τηλεόραση ένας τυφώνας

σκοτώνει τους ανθρώπους

ξεθεμελιώνει κτίρια

ισοπεδώνει δέντρα.

Κρατήθηκαν γερά όσοι κατάφεραν

κρυμμένοι στα υπόγεια.

Αρπάχτηκαν από σίδερα μπηγμένα στη γη

και μέτραγαν τα δευτερόλεπτα

για τη διάρκεια της καταστροφής.

Ν' ανοίξω την πόρτα;

Τι θ' αντικρύσω έξω εκεί;

Τι ρημαδιό, τι πτώματα, τι θρήνους...

Να έχει επιζήσει κάποιο απ' τα παιδιά της αγάπης;

και ποιο θα είναι άραγε αυτό;

η μνήμη; η ελπίδα; η μυρωδιά;

Ένα μπουμπούκι από αυτά που άνοιγαν στον ήχο;

Να υπάρχει ήχος σ' αυτό το σκηνικό;

Και πως να μοιάζει;

Ε! ε! Α! 

Μιλάω αυτά που γεννά το μυαλό μου;

δεν βγαίνει ο ήχος. 

Μέχρι πριν από λίγο καιρό μπορούσα ακόμα 

να ουρλιάζω.

Και ποιοι είναι οι επιζώντες;

που να τους ψάξω;

Να μείνω ακόμα μέσα εδώ;

Μέχρι την άνοιξη.

Μέχρι τα πρώτα αγριολούλουδα 

να σκεπάσουν τα μέταλλα

πάνω από αυτά να ψηλώσουν 

πάνω απ' τη σιωπή.

Μέχρι που μια μαργαρίτα 

βάλει το κεφαλάκι της 

στη χαραμάδα της πόρτας

-έλα πια έξω, πέρασε, πάει...

να μου πει.

-Ο κόσμος γύρισε ξανά γεμάτος μουσικές. 

αρώματα μεθυστικά κι αγάπη

έλα έξω!

θα περιμένω αυτή τη μαργαρίτα

μαζί με κάποιον ήχο γνώριμο κι αγαπημένο

Ίσως ξαναγυρίσει και η φωνή,

να σκύψω στο στόμιο του λαγουμιού 

που χώθηκε η ψυχή μου

και να φωνάξω,

-άκουσες; ο κόσμος γύρισε ξανά

γεμάτος μουσικές,

αρώματα μεθυστικά κι αγάπη,

βγες! 

Μα για την ώρα της κρατώ συντροφιά 

και μουμουρίζω

της ρίχνω σταγόνες δροσιάς στα ξεραμένα χείλη, 

με παντομίμες της κάνω γνωστούς 

τους καλούς οιωνούς.

"Κάποιο παπάκι ακούστηκε,

κάποια ζωή σαλεύει ακόμα, τ' ακούς;"

Αν έτσι, μόνο.

Εδώ,  εκεί, παρακεί, ζωές που δεν πρόλαβαν να ζήσουν

ψυχές που δεν πρόλαβαν ν' αγαπηθούν. 

Κι εσύ να χαϊδεύεις μια φωτογραφία

παγωμένη στο χρόνο

Σε μια μικρή κώχη της γης

ονειρεύονται να ζήσουν

χωρίς πόλεμο,  καταδίωξη, 

δολοφονίες αγγέλων.

Και τα δικά σου  δάκρυα 

να τα γεννά το παγωμένο είδωλο ενός "ίσως"

αντί αυτές οι τραγικές σκηνές του αφανισμού.

Και να μην είναι μια χειροπιαστή αγάπη

από αυτές που σε αφήνουν να ονειρευτείς

παρά ένα ποίημα μέσα στο οποίο διάλεξες να υπάρχεις.

Το καύσιμο της πυροδότησης 

για δράσεις αναχαιτισμών,

είναι η αγάπη για τη ζωή, 

τους πολλούς και τον έναν.

Και με αυτόν αν γέμισες κάποτε 

τις στέρνες της ψυχής σου,

οφείλεις να την επιστρέψεις

μεγάλη, πλατιά, ονειροπόλα

σ' αυτούς που δεν προλαβαίνουν

να φτάσουν ως την πείνα του μυαλού 

τους σπαραγμούς της σκέψης. 

Επέστρεψέ την 

φορτωμένη από σακιά έγνοιας και φροντίδας. 

Αν πραγματικά αγάπησες έναν άνθρωπο στη γη

όλους τους έχεις αγαπήσει. 

Και μάλιστα όχι απαθανατισμένους

στα "ίσως" μιας κάποτε

ευφρόσυνης στιγμής,

αλλά σε μέρες άγριες μακριά

από ηλιόλουστα όνειρα,

σκηνές που δεν ξεθωριάζουν στο χρόνο

καθώς ποτέ

δεν έχει τέλος αυτός ο αγώνας.

Κι έτσι μ' αυτό τον τρόπο,

αν σ' έμαθε ο έρωτας 

ν' αγαπάς τον κόσμο

χαλάλι και τα δάκρυα για το χαμένο "ίσως",

αλλιώς απολογήσου,

για τη μικρή, αχάριστη, και άπληστη καρδιά σου. 

ζωή

 Ένα  παπάκι ζωηρό κι ευτυχισμένο

 σαν να μην ήξερε 

πως πέθαναν τ' αδέλφια και οι γονείς,

σαν οπτασία φάνηκε στην άδεια λίμνη

μέσα σε μια μικρή λακούβα με νερό

προσπαθούσε να βολευτεί

και η φωνή του μια διαμαρτυρία

που δεν βρέχονταν τα φτερά και ο λαιμός του.

Γύριζε ανάποδα κάθε τόσο το καημένο

να βραχεί

και ήταν σαν να το άκουγα να λέει,

-μόλις στερέψει η λακουβίτσα θα πεθάνω κι εγώ

ρίχτε τις κάνουλες στη λίμνη να γεμίσει!

πι πι πι 

το τραγούδι ν' ακουστεί 

πι πι πι 

η ζωή να ξαναρχίσει!

-Πι πι πι 

τραγούδησα χαρούμενη κι εγώ

-πι πι πι

η αγάπη ζει και θα νικήσει.  

αθέατη ενσάρκωση

Η αγάπη

όταν εξορίζεται από τον παράδεισο

προσγειώνεται στη γη με ανθρώπινο σώμα.

Είναι όμορφη αλλά κανείς δεν το προσέχει

καθώς τα ρούχα της έχουν κουρελιαστεί,

γεμάτο μώλωπες το προσωπό της

από την πτώση.

Είναι αβοήθητη αλλά κανείς δεν την προσέχει

πράγμα βολικό γι' αυτήν

δεν χρειάζεται να κρύβεται από περίεργα μάτια

διορισμένους φύλακες της "ηθικής".

Η αγάπη έκλεψε του παράδεισου τα πιο σπάνια λουλούδια,

αλλά κανείς δεν τα βλέπει στα μάτια της

καθώς μ' επιμέλεια τα κρύβει κάτω από τα βλέφαρα.

Είναι όμορφη και το ξέρει

πως οι μώλωπες θα περάσουν,

τα σκισμένα ρούχα θα πεταχτούν

κι ελεύθερη, γυμνή θα περιφέρεται

ανάμεσα στους ανθρώπους,

γιατί κανείς δεν την βλέπει.

Η αγάπη

που δεν έχει πια αιθέριο σώμα,

έχει βυθιστεί ολόκληρη

στην κολυμπήθρα της δοκιμασίας. 

παπάκια

Βουβάθηκαν τα στόματα στη χώρα της χαράς

τώρα είναι μια χώρα σιωπηλή μες τη φοβέρα

κι ένα "ανάθεμα" αντί για νότες της ψυχής

των τραγουδιών που κάποτε ξεκίναγαν τη μέρα. 

Φύγαν και οι όμορφες οι πάπιες,  

στα ξερά,

δεν ήταν τρόπος για να ζήσουν, να χορέψουν

και τα παπάκια εξαντλημένα τα φτωχά

στην απονιά παρατημένα θα τελέψουν. 

Κι απ' όλα τούτα το χειρότερο είναι αυτό

που τα παπάκια της αγάπης μισηθήκαν

κι αφού κανείς δεν δίνει μία πια γι' αυτά

τ' ανάθεμα της απονιάς θα τα κηδέψουν.

Και η ποταμιά δεν έφτασε ποτέ ίσαμε δω

για να τα πάρει στοργικά και να τα σώσει

εδώ η πίκρα από κάθε έρημη ψυχή

που ψάχνει για ένα βάλσαμο

πριν παραδώσει. 

 

κουρασμένα φλέφαρα

 Εάν στην κορύφωση του έρωτα 

νιώθεις τη μελαγχολία της διάρκειας,

στην απελπισία της απουσίας 

νιώθεις την ευτυχία της επαφής. 

Δεν θα το καταλάβεις με τη λογική,

 μα με την αύρα που ξαφνικά σ' αγκαλιάζει,

όταν τα φλέφαρά σου δεν σηκώνουν ανοιχτά

άλλα "γιατί"

και ο καφές στο φλυτζάνι σου έχει αδειάσει. 

κόκκινα λόγια

 Να μία έρημη ψυχή μαχαιρωμένη

που αιμορραγεί αδιάκοπα και δεν πεθαίνει

αχ!

που βρίσκει τόση δύναμη στα δάχτυλα να γράφει

κόκκινα  λόγια του καημού και να τα υπογράφει; 

Πληγή που άνοιξε βαθιά  το λατρεμένο χέρι

που θάνατο της αρνήθηκε τη λύτρωση να φέρει. 

Σέρνεται αγνώριστη στη γη ψάχνοντας κάποιον τοίχο

το μήνυμα της αγάπης της, ν' αφήσει σ' ένα στίχο. 

 

Σαν άτλαντες

 Σαν άτλαντες σηκώνουν τον ουρανό της αγάπης τους

οι ποιητές

κι ευγωμονούν

γιατί μπόρεσαν 

αληθινή να τη γνωρίσουν όπως τη ζήτησαν

στα όνειρά τους

και τηνε σώζουν

κρατώντας την πάνω από το κεφάλι τους

ψηλά, αγόγγυστα, 

ευτυχισμένοι.