Αν έτσι, μόνο.

Εδώ,  εκεί, παρακεί, ζωές που δεν πρόλαβαν να ζήσουν

ψυχές που δεν πρόλαβαν ν' αγαπηθούν. 

Κι εσύ να χαϊδεύεις μια φωτογραφία

παγωμένη στο χρόνο

Σε μια μικρή κώχη της γης

ονειρεύονται να ζήσουν

χωρίς πόλεμο,  καταδίωξη, 

δολοφονίες αγγέλων.

Και τα δικά σου  δάκρυα 

να τα γεννά το παγωμένο είδωλο ενός "ίσως"

αντί αυτές οι τραγικές σκηνές του αφανισμού.

Και να μην είναι μια χειροπιαστή αγάπη

από αυτές που σε αφήνουν να ονειρευτείς

παρά ένα ποίημα μέσα στο οποίο διάλεξες να υπάρχεις.

Το καύσιμο της πυροδότησης 

για δράσεις αναχαιτισμών,

είναι η αγάπη για τη ζωή, 

τους πολλούς και τον έναν.

Και με αυτόν αν γέμισες κάποτε 

τις στέρνες της ψυχής σου,

οφείλεις να την επιστρέψεις

μεγάλη, πλατιά, ονειροπόλα

σ' αυτούς που δεν προλαβαίνουν

να φτάσουν ως την πείνα του μυαλού 

τους σπαραγμούς της σκέψης. 

Επέστρεψέ την 

φορτωμένη από σακιά έγνοιας και φροντίδας. 

Αν πραγματικά αγάπησες έναν άνθρωπο στη γη

όλους τους έχεις αγαπήσει. 

Και μάλιστα όχι απαθανατισμένους

στα "ίσως" μιας κάποτε

ευφρόσυνης στιγμής,

αλλά σε μέρες άγριες μακριά

από ηλιόλουστα όνειρα,

σκηνές που δεν ξεθωριάζουν στο χρόνο

καθώς ποτέ

δεν έχει τέλος αυτός ο αγώνας.

Κι έτσι μ' αυτό τον τρόπο,

αν σ' έμαθε ο έρωτας 

ν' αγαπάς τον κόσμο

χαλάλι και τα δάκρυα για το χαμένο "ίσως",

αλλιώς απολογήσου,

για τη μικρή, αχάριστη, και άπληστη καρδιά σου.