Το επιστέγασμα της ημέρας

 Αγάπη, 

η ικανότητα της κατανόησης και της συμπόνιας, 

η έγνοια. 

Αγάπη, η ικανότητα να νιώθεις χωρίς να περιμένεις. 

Αγάπη, η αντοχή της καρδιάς στη σιωπή

Αγάπη  που γιατρεύει την ψυχή του παραλήπτη, αυτήν! 

κάθε στιγμή που βλέπει το ειδωλό του στα μάτια της,

αγάπη που γιατρεύει...

Κι όμως κανείς δεν ρώτησε που καταφεύγει ο δότης,

 μέσα στις στέπες της ανυπαρξίας, 

τις νύχτες.

Κανείς δεν σκέφτηκε ούτε για μια στιγμή 

να στείλει πίσω μ' ένα περιστέρι όχι την ίδια έγνοια,

την ίδια κατανόηση και συμπόνια

ή την εκπλήρωση κενών χωρίς νόημα 

υποσχέσεων,

μα ένα απλό και ταπεινό "ευχαριστώ"

να καθίσει η γλύκα του πάνω στα πικρά της χείλη

και με κλειστά τα μάτια να χαμογελάσει

καθώς τουρτουρίζει ξαπλωμένη στην παγωνιά. 

 Τίποτε άλλο από αυτήν την ανώδυνη 

κι ανθρώπινη, μικρή,  

μαγική λεξούλα.