Χριστουγεννιάτικες ιστορίες

 

Πίσω από την πόρτα...

 

Υπήρξε εποχή που Χριστούγεννα χωρίς Παπαδιαμάντη δεν τα ένιωθα. Ήταν που φρόντιζα τότε να κατεβάσω κάποια από τις ιστορίες του από το ράφι, ένα βιβλίο με φθαρμένο εξώφυλλο, που είχε ιστορίες Χριστουγεννιάτικες τόσο δικές του όσο και άλλων συγγραφέων.  Εμένα μ’ ενδιέφερε περισσότερο αυτή στο νησί με τις οικογένειες των φτωχών ψαράδων και τις μανάδες που ζήμωναν το ψωμί και υπόσχονταν τα δώρα όχι από τον Άγιο Βασίλη, αλλά από την Κουρούνα που θα έφερνε το κρέας. Και ήμουν πιτσιρίκι δεν θυμάμαι πια τόσο, πάντως ήξερα να διαβάζω και να χάνομαι στις ιστορίες ακόμα και με τη δύσκολη γλώσσα του Παπαδιαμάντη, ίσως λοιπόν προς το τέλος του δημοτικού. Κι έλεγα στη μάνα μου, -ξέρεις ο Άγιος Βασίλης φέρνει τα παιχνίδια, αλλά η κουρούνα φέρνει το κρέας μαμά. Από αυτήν πρέπει να το ζητήσουμε φέτος.

 Και η φουκαριάρα η μάνα μου κούναγε το κεφάλι της κι έλεγε. -Από τους κακοπληρωτές του πατέρα σου πρέπει να το ζητήσουμε κορούλα μου, χρονιάρες μέρες τον άφησαν απλήρωτο και μην περιμένετε πολλά.

 -Γι’ αυτό σου λέω, πρέπει να βγούμε έξω να βρούμε μια κουρούνα και να της πούμε να μας φέρει αυτή το κρέας φέτος. Κι όταν θα πάμε στα κάλαντα θα μαζέψουμε λεφτά για να πάρουμε τα δώρα μας εμείς και δεν θα έχεις να σκας και γι’ αυτά.

Ξανακούναγε το κεφάλι της η μάνα μου και δεν απαντούσε μόνο ξεφύσαγε. Μα ήταν απλό. Κάθε χρόνο έβγαινε μόνο ο αδελφός μου για τα κάλαντα, εμένα δεν μου τα έμαθε κανείς και δεν έβγαινα για αρκετά χρόνια. Τη χρονιά αυτή, ήμουν αποφασισμένη να τα μάθω εγκαίρως και να βγω να τα πω. Ο αδελφός μου δεν είχε την υπομονή να μου τα μάθει, τα άλλα παιδιά στη γειτονιά έλεγε το καθένα τα δικά του, τα άκουγα μα δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα λόγια, και έπειτα ήταν μερικές λέξεις που δεν καταλάβαινα, άρα δεν ήμουν σίγουρη και ότι τις ακούω σωστά. «Καλήν ημέρα άρχοντες κι αν είναι ορισμός σας Χριστού τη θεία γέννηση». Τι στο καλό ήθελε να πει αυτό; Θα έβαζα μπροστά κάποια μεγαλύτερα παιδιά λοιπόν να λένε αυτά, να χτυπάω εγώ το τριγωνάκι να μουρμουράω κάτι εκεί πέρα και στο τέλος θα μοιραζόμασταν τα χρήματα, μια χαρά τα είχα σκεφτεί.

Αλλά οι παρέες των μεγαλύτερων παιδιών δεν ήθελαν ένα τόσο άσχετο κορίτσι μαζί τους, άλλωστε ήταν όλοι αγόρια, έμπαιναν παντού, είχαν θράσος, έβγαζαν τόσα χρήματα γιατί να μοιραστούν και με την άσχετη; Μάλιστα ένας εξ’ αυτών ο Δημήτρης, που ήταν και ο μεγαλύτερος με πρόγκιξε. -Άντε πήγαινε στο σπίτι σου που θέλεις και κάλαντα ενώ δεν σταυρώνεις λέξη, τζάμπα ξυλιάζεις εδώ έξω.

Είχε χιόνι. Έφτιαξα έναν κακοφορμισμένο χιονάνθρωπο, του έβαλα ένα ξύλο για μύτη και του φόρεσα το σκούφο μου. Μετά έπιασα  να του λέω τα κάλαντα με το τριγωνάκι μου. Αυτά που δεν ήξερα. Ότι μου ερχόταν στο μυαλό δηλαδή. «Καλήν ημέρα άρχοντα. Κι αν εί, κι αν είναι ο σκοπός σου ζεστό σπιτάκι με τσιτσί, ξύπνα, ξύπνα από τ’ όνειρό σου».

 

Άκουσα δυνατά γέλια πίσω μου και γυρίζοντας, είδα μια οικογένεια, οι δυο γονείς και το κορίτσι τους με τρίγωνο στα χέρια επίσης, που με κοιτούσαν και γελούσαν. Τότε το κορίτσι  ήρθε κοντά κι άρχισε να λέει τα κανονικά κάλαντα στον χιονανθρωπό μου, επαναλαμβάντοντας τις φράσεις, ώστε τη δεύτερη φορά να το λέω κι εγώ. Και είπαμε τα κάλαντα στον χιονάνθρωπο με την ξύλινη μύτη και τα πέτρινα μάτια, και του άρεσε τόσο πολύ, που από τη χαρά του έσκυψε να μας ευχαριστήσει κι έσπασε. Έτσι τους είπα. Και πάλι γέλασαν οι γονείς του κοριτσιού και με ρώτησαν πως με λένε και που στο καλό είναι το σπίτι μου, ποιανού παιδί είμαι; Και απάντησα, του Αντώνη και της Μαρίας τάδε, το γένος τάδε, και μένω σ’ αυτό το σπίτι εκεί πέρα. Κοίταξαν οι γονείς προς τη μεριά που τους έδειχνα, δεν έβλεπαν το σπίτι. -Που εκεί πέρα; -Ολόκληρο σπίτι δεν το βλέπετε; μπροστά σας είναι. Αυτό με το χιόνι στην οροφή. Έχουμε και μέσα χιόνι αν θέλετε να ξέρετε και κάνει κάτι ωραίους σταλακτίτες, χριστουγεννιάτικο, πολύ μ’ αρέσει. -Μιλάς για την παράγκα αυτήν εκεί πέρα; Μένουν άνθρωποι μέσα εκεί; -Και τι θέλατε να μένουν; γάιδαροι;

Ξαναγέλασαν οι γονείς του κοριτσιού. -Πως και δεν ήξερες τα κάλαντα; Δεν στα έμαθε η μαμά σου; -Δεν τα ξέρει η μαμά, μισά τα ξέρει. Και στο σχολείο όταν τα έκαναν, δεν είχα πάει, είχα πυρετό κι έχασα το μάθημα, αλλά δεν με ένοιαξε καθόλου.

Οι άνθρωποι δεν σταματούσαν να γελούν και πιο πολύ το κοριτσάκι αλλά όταν σταμάτησα να μιλώ σταμάτησαν κι αυτοί να γελούν και με κοίταζαν, με κοίταζαν, σιωπηλοί και κοιτάζονταν και μεταξύ τους, τι σκατά βλέπουν. αναρωτιόμουν εγώ, και τότε ο πατέρας του κοριτσιού μου είπε. –Τι προτιμάς, να σου δώσω πενήντα δραχμές και να πας στο σπίτι, ή να πας να πεις τα κάλαντα στα σπίτια τώρα που τα ξέρεις; -Θα πάω να πω τα κάλαντα για να μη μου κολλάνε πως είμαι άσχετη να τους δείξω εγώ, αλλά αν μου έδινες και τις πενήντα δραχμές θα τους έδειχνα πιο πολύ. Οι άνθρωποι κρατήθηκαν μεταξύ τους για να μην πέσουν και τελικά έβγαλε ο πατέρας και μου έδωσε τις πενήντα δραχμές. -Πάρ’τα για ένα καλό σεφτέ, μου είπε.

Φύγανε και το κοριτσάκι γύριζε κάθε τόσο και μου έγνεφε αντίο με το χέρι του, -Να τα θυμάσαι! μου φώναξε κι εγώ τη διαβεβαίωσα πως ναι, πλέον τα θυμόμουν καλά. Πάω, χτυπάω την πρώτη πόρτα, βγαίνει ένας άγριος με τα μαλλιά όρθια, -Να τα πούμε; ρωτάω. - όλοι μαζί; Με δουλεύει αυτός. –Εμείς που βλέπετε.

 -Καλά πείτε τα. Όμως με κοίταζε αυστηρά και εξεταστικά αυτός σαν να μου την είχε στημένη μην κάνω κανένα λάθος και πατήσει σ’ αυτό, για να μη μου δώσει το μπουρπουάρ. Τα είπα με κάποιο τρέμουλο. -Έκανες ένα λάθος όμως, λέει. Αυτό ήταν, σκέφτηκα, τζάμπα ο κόπος. Αλλά έβγαλε και μου έδωσε μια δραχμή. Αυτή ήταν μια κερδισμένη δραχμή και με φόρο. Στο επόμενο σπίτι προσπάθησα πολύ να μη κάνω ξανά λάθος και μου βάλουν κι αυτοί φόρο, αγχώθηκα όμως και ξέχασα τα λόγια τελείως. Τότε κι εγώ άρχισα να τραγουδώ πάλι τα δικά μου κάλαντα. «-Πίσω από την πόρτα ήτανε μια κότα κι έκανε ένα αυγό, πήγα να το πιάσω και μου τσίμπησε το λαιμό». Μεγάλο ρίσκο. Μπορούσαν να με πετάξουν έξω σαν απατεώνα οι άρχοντες, αλλά μου έδωσαν δέκα ολόκληρες δραχμές σκασμένοι στα γέλια. Τέλος πάντων εκείνη τη μέρα μάζεψα κάπου 200 δραχμές, ποσό εκπληκτικό για δικά μου δεδομένα, και όταν τα χέρια μου δεν μπορούσαν πια να κρατήσουν το τριγωνάκι από το κρύο και η μύτη μου έτρεχε ακατάπαυστα, αποφάσισα να γυρίσω στο σπίτι.

Έδωσα χαρούμενη τα χρήματα στη μαμά για να μου πάρει μια κούκλα ελπίζοντας πως θα φτάνουν, αλλά η μαμά μου παρουσίασε αμέσως μια κατάξανθη καλλονή που ήταν για μένα. Όταν λίγο μετά βγήκε το κρέας στο τραπέζι, ρώτησα τη μάνα μου. -Πήγες και μίλησες στην κουρούνα ή ήρθε ο Άγιος Βασίλης; πως βρέθηκε το κρέας; -Ήρθε από μόνη της και μου το έφερε, μου απάντησε εκείνη. -Αλήθεια; πως; και τι σου είπε; -Ότι σε βρήκε στο δρόμο έξω και την έκανες και γέλασε πολύ. -Δεν είδα καμιά κουρούνα ρε μαμά, κάτι ανθρώπους είδα με το παιδί τους.

-Πράγματι, ανθρώπους είδες αγαπούλα μου. Οι κουρούνες δεν γελάνε. Ήρθαν και σε έψαχναν, αλλά δεν είχες γυρίσει ακόμα και μου ζήτησαν να δουν τους σταλακτίτες. Τι βλακείες κάθισες και τους έλεγες;

-Γιατί ψέματα έλεγα; δεν έχουμε; Τους άρεσαν οι σταλακτίτες μας;

-Τους άρεσαν και για να σε ευχαριστήσουν, άφησαν εδώ την κούκλα και μια τσάντα με κρέατα.

Το ίδιο βράδυ ο πατέρας ήρθε φορτωμένος τσάντες με φρούτα, κρέατα, γλυκά και χρήματα που έδωσε στη μαμά. Μας είπε ότι πήγε και βρήκε εκείνους τους ανθρώπους τους κακοπληρωτές οργισμένος τόσο που όταν τον είδαν τρόμαξαν και του έδωσαν τα λεφτά του. Κι εγώ από εκείνη τη στιγμή και μετά σκεπτόμουν συνέχεια πως κάποιον ξεγελάσαμε. Κάποιος έπρεπε να πάρει τα κρέατα και την κούκλα που μας έφερε πίσω, δεν άξιζε δα η θέα από τους σταλακτίτες τόσα πράγματα! Στο κάτω κάτω, ήταν βρώμικοι σταλακτίτες, καθώς έφερναν μέσα το γκρίζο της χαρτονένιας οροφής, δεν μπορούσες καν να τους σπάσεις και να τους γλείψεις σαν γλειφιτζούρι, άσε που άμα έσπαγαν κι έπεφταν κάτω μπορεί να μας άνοιγαν καμιά τρύπα στο κεφάλι. -Μαμά, πρέπει να πάμε πίσω το κρέας τώρα σ’ εκείνους τους ανθρώπους και την κούκλα μου, δεν πρέπει;  Έχασε το χρώμα της η μάνα μου, σταμάτησε να τρώει ο πατέρας, -Τι έκανες πάλι βρε σκατόπαιδο; Μας έκανες ρεζίλι; με ρώτησε αγριεμένος.

-Όχι καλέ μπαμπά! Εγώ είπα μόνο ότι έχουμε σταλακτίτες στο σπίτι μας. Τίποτε άλλο, στ’ ορκίζομαι.

Και έκανα τα χέρια μου σταυρό γύρω από τα μαγουλά μου. Τότε άρχισε να γελάει κι εκείνος πολύ.  Και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί γέλαγαν με κάθε τι που έλεγα λες και ήμουν κλόουν, ενώ μιλούσα πάρα πολύ σοβαρά.

 

 Αναπάντεχη λύτρωση

 

Κάθε φράση που γράφει κανείς και δημοσιεύει σε πραγματικούς αναγνώστες έχει σαν πρωταρχικό του στόχο τον φανταστικό του αναγνώστη. Ελένης αξίωμα που δεν ξέρω κατά πόσο αφορά την πλειοψηφία των συγγραφέων, θα έπρεπε κατά την ταπεινή ή καβαλημένη γνώμη μου.

Δεν θυμάμαι από ποια ηλικία και μετά έγραφα έχοντας απεναντί μου τον άνθρωπο αυτό. Να σας πω κι ότι δεν ερχόταν πάντα. Ήταν στιγμές που εκλιπαρούσα την παρουσία του και κώφευε, ή δεν ήταν εκεί ή δεν υπήρχε καν, ή μου έλεγε με τον τρόπο του πως δεν έχω κάτι ουσιαστικό να του πω. Υπήρξαν φορές που του υποσχέθηκα ιστορίες συγκλονιστικές και τον ξεγέλασα. Άλλες που έχοντας αποφασίσει να γράψω εν απουσία του, δεν πήρα είδηση πως καθόταν δίπλα μου και παρακολουθούσε την κάθε μου λέξη, χωρίς να αναπνέει.

Σε κάθε περίπτωση η σκέψη μου ήταν πάντα στραμμένη σε αυτόν κι επειδή δεν ήταν πάντα διαθέσιμος, διάλεγα τη μορφή μιας προσωπικότητας που εκτιμούσα ιδιαίτερα, έναν δυνατό και συναισθηματικό κατά προτίμηση συγγραφέα, όχι υποχρεωτικά λυρικό, ή που να εκδηλώνεται φανερά ή που η θεματολογία του να εφάπτεται της δικής μου θεματολογίας, ή που από την πρώτη ανάγνωση μπορούσα να θεωρήσω αδελφό πνεύμα. Ακριβώς ποιο ήταν το κριτήριο δεν μπορώ να πω πια. Ένας συνδυασμός από πράγματα που μου έλεγαν πως η γραφή αυτή δεν πάει να σε ξεγελάσει.

Μέχρι την αποφράδα εκείνη ημέρα που το κόλπο δεν έπιανε πια. Μαζί με τον φανταστικό μου αναγνώστη είχε χαθεί και κάθε πραγματική μορφή που άνετα μπορούσε να πάρει τη θέση του. Αρκεί να χάσεις την πίστη σου σε ένα μόνο πρόσωπο, για να νιώσεις ψεύτικα τα μέχρι τούδε σημεία αναφοράς σου.

 

Τα πράγματα δυσκόλεψαν πολύ. Ο μόνος ιδανικός αναγνώστης ήταν ο εαυτός μου και παρά το γεγονός ότι μου άρεσαν τα σχόλια του, δεν μπορούσα να του έχω καμιά εμπιστοσύνη. Η πείρα, η αυτοπεποίθηση, η γενικότερη αποδοχή από τον περιορισμένο έστω κύκλο των αναγνωστών μου, δεν βοήθησαν στο κομμάτι αυτό.

Έλειπε εκείνος που καρφωμένος στη γωνία της οροφής μου θα μου έκλεινε το μάτι με το πέρας της κάθε ιστορίας. Θα μου έλεγε, «κουλ, ρίχτο έξω». Και λέω «εκείνος» κι όχι εκείνη, γιατί ήταν πάντα εκείνος.  Ποιο το νόημα να φανταστώ τη δυνατή προσωπικότητα μιας «εκείνης» όταν δεν προσφέρεται για έρωτα;

Ποιος ο λόγος να έχω έναν φανταστικό αναγνώστη αν δεν μπορώ να νιώθω το δέος της ερωτευμένης  που κατακτά το μυαλό με το μυαλό και την ψυχή με την ψυχή;

Θα μου πεις, δεν θαύμασες την Ντόρις Λέσσινγκ, τη Σιμόν ντε Μποβουάρ, την Ιζαμπέλ Αλιέντε, Την Τζέιν Όστεν, τη Σάρλοτ Μπροντε, τη Βιρτζίνια Γουλφ;

ή την Άλκη Ζέη, Την Μέλπω Αξιώτη, την Πινελόπη Δέλτα ακόμα; Ναι οπωσδήποτε και πολύ. Αλλά δεν μου προκάλεσαν το πάθος που μου προκάλεσε ο Τολστόι, ο Ντοστογιέφσκι, ο Τομ Ρόμπινς, ο Παπαδιαμάντης, ο Καζαντζάκης, ο Άρης Αλεξάνδρου, ο Τσίρκας, ο Κώστας Ταχτσής. Τι να κάνουμε τώρα. Δεν μπορώ να μιλήσω για πρότυπα συγγραφείς που σημάδεψαν τα νεανικά μου χρόνια και δούλεψαν υπόγεια μέσα μου όταν έπιασα να γράφω, δεν θυμάμαι ακριβώς πόσοι και ποιοι ήταν, πολλοί, και σε καμία περίπτωση γυναίκα, πέραν της Πολυδούρης κι αυτή ποιήτρια, ξανά, τι να κάνουμε τώρα.

Αντίθετα από όλους αυτούς τους εν ζωή που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο δεν με ενθουσιάζει σχεδόν κανείς, ενώ με έκπληξη θα πω, ότι έχω ενθουσιαστεί από τη δουλειά ορισμένων γυναικών. Ακόμα κι αυτές όμως τις τοποθετώ δίπλα από τις διαχρονικές μου συμπάθειες να μου προκαλούν ανάλογα με κείνες συναισθήματα. Μέχρι εκεί.

Άρα που το πάω;

Στον ιδανικό μου αναγνώστη φυσικά. Αυτόν τον μεγάλο απόντα που με άφησε όρθια, πάνω σε μια σανίδα στον ωκεανό να φτάσω, που ρε μαλάκα; Μ’ αυτό το κουρασμένο σώμα, τη θύμηση που εξασθενεί, τη δύναμη της πεθυμιάς μία ξεφούσκωτη καπότα που δεν γουστάρεις να παίξεις μαζί της, τα σπλάχνα γεμάτα τσιγαροκαπνό, τα μάτια ξεπλυμένα και το στομάχι κόμπο; Ε; δεν κατάλαβα τι περίμενες ότι θα συμβεί όταν άρπαξες το φαντασμαγορικό σου ταχύπλοο και την κοπάνησες.

Τα κύματα μουντζούρες σε λευκές κόλλες, οι λέξεις κοράκια της μήτρας που  καταπίνουν τη μάνα τους και η φαντασία μια πατάτα νερόβραστη χωρίς λαδόξυδο και ρίγανη, χωρίς αλάτι, χωρίς γεύση, χωρίς άρωμα.

Που πάω και γιατί πάω; Τι με κρατάει όρθια πάνω σε αυτό το σαπιόξυλο και πάω;

Γιατί μιλάω αφού δεν βγαίνουν λέξεις, γιατί κραυγάζω αφού δεν βγαίνει φωνή;

Πως διάολο ξανοίχτηκα τόσο στα κύματα και δεν γουστάρω και το μαύρο νερό;

τα ερπετά και τα μαλάκια και τα ψάρια με τα γουρλωμένα μάτια και τα παράξενα χρώματα που αλλάζουν στην αναμονή της λείας; Εγώ θέλω το χώμα της γης, να γίνω ένα μαζί του να μ’ απορροφήσει, να βγάλω κλαδάκια και φύλλα αναρριχώμενα, να συνεχίσω να παραμυθιάζομαι σε άλλη βέρσιον. Όχι να περιμένω να με καταπιούν οι καρχαρίες και οι φάλαινες.

Και κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι στεριά, να βηματίζω, να πηδώ, να βλέπω φίλους κι αγαπημένους, ποδήλατο να κάνω και με το μηχανάκι μου να φτάνω στο βουνό, και από τη σκηνή μου απέξω να μαγειρεύω ακούγοντας τα πουλιά και τα θροϊσματα, κι όταν κρυώνω να φορώ το παλτό μου, να ανάβω φωτιά και να ζεσταίνομαι, να κοιμάμαι, να διαβάζω, να κάνω έρωτα. Γιατί όταν κλείνω τα μάτια μου, έρχονται αυτά που μου έλειψαν κι αυτά που φοβάμαι ότι δεν θα ξαναζήσω ποτέ, σαν εικόνες που σου καρφώνονται στο μυαλό ενώ πρέπει να συγκεντρωθείς για να επιβιώσεις πάνω στην κολοσανίδα στη μέση του ωκεανού, τι χάσιμο, τι χάος, τι χαμός.

Και μέσα σε όλο αυτό το κακό, δεν φαντάστηκα τι θα γινόταν αν ανακάλυπτα πως ζω έναν εφιάλτη. Αν ανακάλυπτα ανοίγοντας τα μάτια μου πως είμαι στο δωματιό μου, πάνω από το κομπιούτερ μου, με μια σόμπα δίπλα μου, τον καπνό να αιωρείται γύρω μου κι αυτόν που εδώ και χρόνια παραμένει αθέατος, κολλημένο ιπτάμενο, στη γωνία του ταβανιού μου με τα μάτια του χυμένα μέσα στο κείμενο. Αυτόν, τον ιδανικό μου αναγνώστη που νόμιζα πως ποτέ δεν θα ξανασυναντήσω.

Κι έτσι χωρίς τη φαντασία όλων αυτών, άνοιξα τα μάτια μου μέσα στο δωμάτιο, με όλα αυτά.

Η Στροφή Της Φιλομήλας (βγήκε στο σεργιάνι)

Bookstars :: Η Στροφή της Φιλομήλας - Μπάλιου Ελένη Herinna

Απόσπασμα από το διήγημα "Το μπαλκόνι και το πεζοδρόμιο"

Το σπίτι που ποτέ δεν παρέλαβε ο Ανδρέας σαν προίκα, γιατί ανήκε στην άλλη αδελφή, πουλήθηκε σε μια οικογένεια αγνώστων λοιπών στοιχείων. Η Λίζα έχει μια φωτογραφία στο προφίλ της. Είναι μια γυναίκα που μοιάζει με την Μάρλεν Ντίτριχ. Το προφίλ του Ανδρέα, με τη φωτογραφία ενός σκιέρ που κάνει στροφή στον αέρα, είναι ανενεργό εδώ και χρόνια.

Κάθε βράδυ ο Τσε, είναι με τις ώρες στο μπαλκόνι και γαβγίζει τους περαστικούς. Περιμένει την αφεντικίνα του να γυρίσει από την επανάσταση. Κι όταν ξεπροβάλει τη μουσούδα του ανάμεσα από τις κουβέρτες για να κοιτάξει κάτω, βλέπει έναν άγριο τύπο απέναντι να του φωνάζει. «Σκάσε  βρομόσκυλο!».

Απόσπασμα από το διήγημα "Μείον δύο"

Δίπλα μου πήδηξε ο άνθρωπος που γέλαγε αθόρυβα, με τα νερά να τρέχουν από πάνω του στο πάτωμα του ασανσέρ. Στο μάγουλό του είχε μια μακριά γρατσουνιά. Στον ένατο, μπήκαν δυο γυναίκες με ακριβά ρούχα και κοίταξαν τον άντρα ενοχλημένες. Ύστερα πρόσεξα πως μόνο η μία το έκανε αυτό. Η άλλη έπαιρνε βαθιές ανάσες μέχρι που μίλησε λιγωμένα. «-Ζέστη ε;» Ο βρεγμένος συμφώνησε. Η φίλη της την αγριοκοίταξε. Αυτή κοίταξε εμένα. «-Ζέστη», συμφώνησα. Μου χαμογέλασε.

Στον έβδομο μπήκαν άλλοι δυο. Το μπολ με το φαγητό της ψιψίνας κόλλησε πάνω μου. Το καπάκι του ανασηκώθηκε ελαφρά. Το πίεσα πάλι για να κλείσει. Τα δάχτυλά μου γέμισαν λάδι. Κάποιος σιγοσφύριζε ένα σκοπό. Έψαχνα το τραγούδι. Στον πέμπτο μπήκανε τρεις. Βήμα βήμα βρέθηκα με την πλάτη κολλημένη στην πίσω γωνία. Κρατούσα σφιχτά το μπολ με τα δυο μου χέρια. Στον τρίτο και τέταρτο δεν μπήκε κανείς, αλλά βγήκε ο βρεγμένος. Η δεύτερη κυρία κατέλαβε τη θέση του κι ανάσανε βαθιά. Στο ισόγειο βγήκαν όλοι. Πάτησα το κουμπί να συνεχίσω για το μείον δύο. Πριν κλείσει η πόρτα μου φάνηκε πως άκουσα ένα αμυδρό νιαούρισμα στη σκάλα προς το πρώτο υπόγειο. Βγήκα από το ασανσέρ και κατευθύνθηκα προς τα εκεί.

Απόσπασμα από το διήγημα "Μη βράσετε το πουλί"

-Θεία Μαρουσώ, όταν θέλει ο άνθρωπος να δουλέψει, ξυπνάει κι ας μην κοιμήθηκε δέκα μέρες. Δεν τη θέλει τη δουλειά ο προκομμένος σου! Τον έκαμες άχρηστο με τα χαρτζιλίκια και την πολλή φροντίδα!

-Τι λες εκεί πέρα στη μάνα μου, Άννα συφοριασμένη; Δεν βλέπεις τα χάλια σου που βρέθηκες μ’ ένα μπάσταρδο και δεν πρόλαβες να τελειώσεις ούτε το γυμνάσιο! Μου ήθελες και σπουδές! Σπούδασε τώρα τα πιτσούνια στη σάλτσα και μη σε μέλει τι κάμουν οι άλλοι».

Ακούστηκε η φωνή του κανακάρη Γιώργου και η Άννα, αργά ακούμπησε το δίσκο στο τραπέζι μπροστά της. Οι πελάτες στην άλλη άκρη της αυλής που περίμεναν την παραγγελιά, τα είδαν όλα. Ο κανακάρης της Μαρουσώς δεν πρόλαβε να δει τίποτα. Το πιάτο έσπασε στο κεφάλι του, το πιτσούνι έκανε πλατς-παφ πέφτοντας στο πάτωμα και η κόκκινη σάλτσα του έβαψε το πρόσωπο. «-Αφού δεν έχεις τσίπα να κοκκινίσεις, κάτσε να σου βάλω εγώ λίγο χρώμα». Του φώναξε η Άννα και ύστερα πλησιάζοντας τον με τα δόντια της σφιγμένα, του σφύριξε.

«-Αν ξαναμιλήσεις άσχημα για το παιδί μου, θα σου κρεμάσω τ’ άντερα με τούτο δα το μαυράδι». Και του έβαλε κάτω από το λαιμό ένα κουζινομάχαιρο, να το κοιτάς και να σου κόβονται τα ήπατα.

Η Κυρά-Μαρουσώ, άρπαξε τον κανακάρη της απ’ το μπράτσο και τον έσυρε έξω. «-Φύγε πανάθεμά σε, πήγαινε! Ρεζίλι μ’ ήκαμες αχαΐρευτε, θα χάσω και τη δουλειά μ’ διαόλοι μεσ’ τσι κοιλιά σ’ νε, καλά σι ’καμε!»