Αυλαία

Είχαν ένα νόημα κάποτε όλα αυτά. Ένα νόημα με πρώτη την ανάγκη της απεύθυνσης. Εχεις πράγματα να πεις και ψάχνεις ανθρώπους να τα κοινωνήσεις, μάτια να τα διαβάσουν, μυαλά να τα σκεφτούν, καρδιές να τα νιώσουν. Και πίσω πίσω στη σκέψη σου, επικρατούν κάποιες μορφές, που εύχεσαι και ελπίζεις κάποια μέρα ο λόγος σου, να φτάσει στα μάτια τους και στην καρδιά τους. Δεν θέλω να μιλήσω για πρόσωπα εδώ, να κατονομάσω τους αγαπημένους αναγνώστες που πιστοί μέσα στα χρόνια παρακολούθησαν τις συγγραφικές, χρονικές μου ασυνέπειες. Θέλω να πω σε όλους το τελευταίο ευχαριστώ. Αισθάνομαι πως ο τρόπος αυτός επικοινωνίας μου μαζί σας, έκανε τον κύκλο του. Προσπάθησα πριν καταλήξω σε αυτή την απόφαση, να δώσω χρόνο στα πράγματα, να δουλέψουν κάπως μέσα μου. Μήπως και επανέλθω με σειρά από νέα κείμενα, όχι ημερολογιακά αυτή τη φορά, αλλά σαν εκείνα τα παλιά διηγήματα που είχα ξεκινήσει το μπλογκ. Δεν είναι ότι δεν θα μπορούσε να γίνει έτσι. Δεν είναι ότι θα σταματήσω να καταγράφω αυτά που μέσα κι έξω από το κεφάλι μου συμβαίνουν. Είναι που αυτός εδώ ο κύκλος έκλεισε. Ότι και να κάνω με πάει προς τα κει, και πρέπει να το αποδεχτώ. Μετά τη δημοσίευση της herinnas σε βιβλίο, του ημερολογιακού κομματιού της herinna's που ήταν μια κατάληξη των όσων γράφτηκαν όλα τα πριν από αυτό χρόνια, αισθάνομαι πως το βιβλίο αυτό του μπλογκ, δέκα χρόνια μετά τελείωσε. Άλλα πράγματα θα έρθουν στο φως με άλλους τρόπους και μέσα, αλλά για την ώρα σας χαιρετώ. Με πολλή ευγνωμοσύνη και αγάπη, πολλά ευχαριστώ προς όλους εσάς που είτε σταθερά είτε περιστασιακά παρακολουθήσατε αυτή την ιστοσελίδα. Θα ξανασυναντηθούμε, κάπως, κάπου, δεν τέλειωσαν τα λόγια και οι σκέψεις, ποτέ δεν σταματούν αυτά για πάντα. Είναι που μερικές φορές πρέπει να αφήνει κανείς τα σίγουρα λημέρια και να ξανοιχτεί σε άλλες, άγνωστες θάλασσες της ζωής, αν δεν θέλει να ταριχευτεί ο ίδιος και ο λόγος του, σε ένα μοναδικό μέρος ακίνδυνο κατά τα φαινόμενα, αλλά περιοριστικό και περιορισμένο.
Στο "Τι τραβούν κι αυτοί οι πλούσιοι!" θίχτηκε πολύς κόσμος. Άνθρωποι που δεν θα περίμενα ότι θα ενοχληθούν από μια τιμητική αναφορά, και άνθρωποι που επίτηδες φωτογράφησα για να φανούν τα καλά και τα κακά τους στοιχεία, αναλόγως περίπτωσης. Η αλήθεια είναι πως αδιαφόρησα από την αρχή για τις εντυπώσεις των θιγμένων. Μ' ενδιέφερε να συνθέσω σιγά σιγά το παζλ των ημερών μου, με όλους αυτούς, καλούς, κακούς, μέτριους, αδιάφορης κατάταξης, να μιλήσωγ για τα γεγονότα, τις συνθήκες, τους καταναγκασμούς, την ελπίδα, την ανάσα, την κοινή ή την μη κοινή μοίρα των ηρώων  που ο δρόμος μου διασταυρώθηκε με τον δικό τους. Δεν έμεινα στις ψυχολογικές προεκτάσεις, δεν τόνισα την κοινωνιολογική τους σημασία, αν και ίσως θα έπρεπε, κατέγραψα γεγονότα, συμβάντα, στιγμές, φράσεις, λέξεις, εικόνες που καθόρισαν σε ένα μεγάλο βαθμό τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι εγώ τη ζωή. Δεν έχουν καμιά εκδικητική τάση οι αναφορές μου προς κανέναν, εκτός κι αν εκδίκηση μπορεί να θεωρηθεί το δικαίωμα στο συμπέρασμα, ή στην επιλογή του να είσαι έτσι ή αλλιώς. Δεν θα ζητήσω ως εκ τούτου συνγνώμη από κανέναν.
Και με αυτά τα τελευταία λόγια, η herinna σας αποχαιρετά και σας εύχεται καλή συνέχεια στη ζωή, καλές αναγνώσεις και καλή αντάμωση οπουδήποτε και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ξαναβρεθούμε.
Φιλώ σας.