so it's time

You know

πως όταν τα μάτια μου

δεν θα μπορούν να σε βλέπουν

καθαρά

η κινησή μου θα έχει καταντήσει fuck it

και η θωριά μου θα μοιάζει με δέντρο

broken by the winds

εγώ θ' ακούω τ' αγέραστα τραγούδια

και θα βλέπω μπροστά μου

εκείνο τον ωραίο που στάθηκε

στο άνοιγμα της πόρτας

με τον ήλιο πίσω του

και με φωνή βροντώδη

it has to be a dream

ξεφώνισε.

Take me a way

από τα μάτια του κόσμου

που είναι συνηθισμένα στη φθορά

και την ασχήμια.

You promised me

ταξίδια σε κόσμους μαγικούς

έξω

απ' το χρόνο των τυφλών αρνητών

και των πτωμάτων.

So its time

να εκπληρώσεις την υποσχεσή σου

κι εγώ τη δική μου

ωραίε με τον ήλιο πίσω σου

και τη βροντώδη φωνή.

και fuck the poems

και fuck the language

αν το μόνο που ξέρουν να κάνουν

είναι να στενεύουν τα κελλιά

της φυλακής μας.

Take me a way

όπως σου είπα πως θα κάνω κι εγώ

το πρωί που ειδωθήκαμε για πρώτη φορά.

today that was

and tomorrow

εκεί που οι αγάπες δεν πνίγονται στα ρηχά

και τα μάτια μπορούν να κοιτάζουν ορίζοντες

με ηλιοβασιλέματα κι ανατολές.

Because I know you still love me

because you know I still do too. 

Φαιά ουσία

Υποκλίνομαι στις γενναίες ψυχές

που τίμησαν το δώρο της εικόνας τους

από την έκπτωτη θεότητα

του ερωτά τους. 

Υποκλίνομαι στους αμετανόητους 

που πίστεψαν στο προσωπό του

και από δειλία δεν πυρπόλησαν

την φαιά του ουσία.

Στους μάρτυρές 

που την πυρά επέλεξαν

κατόπιν ομολογίας.

Υποκλίνομαι στους απόκληρους

κι αποδιωγμένους

για χάρη μιας στιγμής που άξιζε 

όσο μια ολόκληρη ζωή. 

 Και οι προβολές της θύμησης 

δια μέσου των εικόνων

ομολογία έμμεση μιας ένοχης σιωπής,

μίζερες όσο μιας κακής άθλιας μίμησης,

δεν θα σκλαβώσουνε καρδιά

ούτε δια μέσου των αιώνων. 

Ό,τι μένει

 Όταν τα πετάγματα του έρωτα τελειώνουν

και τα όνειρα γίνονται εφιάλτες

αυτό που εύχεσαι είναι 

να μη γυρίσει ο χρόνος πίσω

εκδικητικά ν' αλλάξει τα πρόσωπα.

Αν ξέρεις να εκτιμάς τα δώρα 

αν δεν είσαι αχάριστος

Ας κάνει ο άλλος ότι θέλει

έτσι κι αλλιώς, τίποτα δεν μπορεί

να σου πάρει πίσω

και τίποτα δεν είναι ικανός να πετάξει

από αυτά που κόλλησαν σαν πεταλίδες

στην ψυχή του. 

Κι ας τον φαγουρίζουν ενοχλητικές

κι ας ξύνεται.

Μη σε πτοούν οι φανφάρες

της απόρριψης

Είναι το ίδιο αληθινές

όσο και το μίσος ενός πιτσιρικιού

που σε κλωτσάει

γιατί σταμάτησες να το αγκαλιάζεις.

 Πόσα χαμένα λόγια για την αγάπη τελικά

όταν το μόνο που χρειάζεται αυτή

είναι να ζει στο σώμα που την κουβαλά

και ν' αναπνέει.

Παίρνω βαθιά ανάσα και φυσάω αέρα 

στα πνευμόνια της

τη νιώθω όταν χαλαρώνει ήρεμη κι αυτάρκης

τη νιώθω κι όταν πνίγεται από ασφυξία.

Τα κλαυθμυρίσματα

Αν θέλεις ν' ακούσεις μουσική παρηγοριάς

βάλε το Karmina Burana

Την Πέμπτη ή την Ενάτη του Μπετόβεν

την κιθάρα του Gary Moore τους Zeppelin

βάλε τον δρόμο του Havasi

ή τα καυκάσια της Loreena mcKennitt,

και μη χύνεσαι στα πατώματα με τους στίχους

των λαϊκών

που σπάνια η αλήθεια τους

συναντιέται με τη δική σου.  

Όσο κι αν βολεύει το ψέμα τους

δεν ξεγελά κανέναν

και οι γονείς και οι παππούδες σου που τ' άκουγαν

μόνο την προδοσία των άλλων τραγουδούσαν

για τη δική τους ποτέ δεν αγάπησαν στίχο και ήχο.

Τι φταίμε κι εμείς να υπομένουμε

τα κλαυθμυρίσματα "θυμάτων", ερωτοπροδομένων

κι ενώ γνωρίζουμε αναμφίβολα και τους θύτες. 

ο χορός

 σαν αχ, ισουίτης

στα καταγώγια της θρησκείας

με τα κεριά της λατρείας μου

καμμένα. 

Κι όταν επάνω ενωθώ με τον καπνό

αυτόν που ακόμα υψώνεται 

αποζητώντας τη λευκή του σύσταση

Σα 

Να

Χύμα στιβαγμένα τα

Ιστία

Σαθρού πλεουμένου

Ουρές από ξέφτια ανεμίζουνε 

Ίσως γιατί νομίζουν πως έγιναν σημαίες.

Και θέλω  ν' αλλάξει σε λευκό

 αυτός ο μαύρος καπνός

αλλά 

θα χαθεί των κεριών η μυρωδιά.

 σα να μη θυσίασα ποτέ

σε έναν Θεό

ή σαν να μην ποτέ γεννήθηκα

θα περνούν όπως περνούν

οι μέρες

οι μήνες

και γερασμένος  ο χορός

 θα λέει όπως λέει

πάντα

το ίδιο γερασμένο τραγούδι. 

Εξορία 2

 Σε γνωρίζω από την όψη

και τη διάφανη φλόγα

που τελετουργικά 

κατεβάζεις στα τρίσβαθα

γουλιά γουλιά

να πνίξεις

τον καταδότη της ματιάς σου

Σε γνωρίζω από την όψη

γουλιά γουλιά 

όταν γιορτάζεις την αγάπη

που κολυμπάει γυμνή στο ποτήρι σου 

Και πάνω στο όστρακο 

του εξοστρακισμού

διαβάζεις τ' ονομά σου.

Τι ανελέητος οδοστρωτήρας ψυχής

η έννομη ευτυχία!