ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ- ΕΛΕΝΗ ΜΠΑΛΙΟΥ/ ΤΊΤΛΟΣ: ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΑΛΒΑΣ

Ελληνικός χαλβάς 

Της Ελένης Μπάλιου

Πρόσωπα Ασπασία 43 

Θοδωρής 50 

Ινδός Σερβιτόρος 30

Πρόεδρος (Διαμαντόπουλος) 65 

Αριστέα σύζυγος προέδρου 45

 ΣΚΗΝΗ 1η 

 Ζευγάρι σε γάμο με δύο παιδιά. Αυτός περιφερειακός διευθυντής μιας αλυσίδας τροφίμων που άνοιξε με δέκα καταστήματα και φιλοδοξεί ν’ αυγατίσει. Αυτή υπάλληλος στην ίδια εταιρεία και υφιστάμενός του. Βγαίνουν σε δείπνο με τον πρόεδρο και ιδρυτή της εταιρείας. Το ραντεβού είναι για τις εννιά. Το ζευγάρι πηγαίνει νωρίτερα στο ινδικό εστιατόριο. Ένας Ινδός σερβιτόρος με τουρμπάνι, τους οδηγεί σε τραπέζι και στέκεται διακριτικά όρθιος σε δυο μέτρα απόσταση. 

 Ασπασία: -Όλα τά’ χε η Μαριορή το ινδικό μας έλειπε. Τι στράβωσε δηλαδή στην ελληνική κουζίνα; 

 Θοδωρής: -Τίποτα στραβό με την ελληνική κουζίνα, την δοκιμάζεις όμως από τότε που γεννήθηκες. Δεν την βαρέθηκες; Να δοκιμάσεις και κάτι άλλο; 

 Ασπασία: -Και τι είμαι εγώ; Ινδικό χοιρίδιο; Να κάνουν οι Ινδοί πειράματα με το στομάχι μου; Σερβιτόρος: -Εδώ φαί καλό, όχι ποντίκια. 

 Θοδωρής: -Γι’ αυτό θα παραμείνεις υπαλληλίσκος στον αιώνα τον άπαντα. Δεν έχεις φαντασία, ούτε και καμιά επιθυμία να εξελιχθείς. Σε άκουσε και ο σερβιτόρος ντροπή... 

 Ασπασία: -Αυτό πάλι πως μας προέκυψε; Για κουζίνα μιλούσαμε. Πολύ κοντά μας δεν στέκεται ο σερβιτόρος; 

 Θοδωρής: -Πες μου τι τρως να σου πω ποιος είσαι. Και ο σερβιτόρος είναι εκεί που πρέπει να είναι. 

 Ασπασία: -Α κοίτα. Αν θέλεις να βρεις αφορμή για να μου βγάλεις κουσούρια είναι άλλο. Με την ίδια λογική θα μπορούσα κι εγώ να σου πω, ότι είσαι ο μόνος στο σπίτι που τρως τον λαπά όχι για τις θεραπευτικές του ιδιότητες αλλά γιατί σου αρέσει. Σ’ έχει βρίσει εξαιτίας αυτού κανείς να σε πει λαπά; Ή που δεν τολμάω να φτιάξω χαλβά γιατί πέφτεις με τα μούτρα και δεν αφήνεις κομμάτι σε κανέναν. Σ' έχει πει κανείς χαλβά; 

 Θοδωρής: Το ρύζι ανακαλύφθηκε στην Κίνα που είχε αναπτύξει λαμπρό πολιτισμό και τεχνολογία. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Πολλά χρόνια καλή μου. Και θα έπρεπε να το έχεις πάρει είδηση. Ο χαλβάς, όλη η Ελλάδα τρώει χαλβά, λες να είμαστε όλοι οι Έλληνες χαλβάδες; 

 Σερβιτόρος χαμηλόφωνα: Κίνα ρύζι, Ινδία χαλβά the best! 

 Ασπασία: -Για όλους δεν ξέρω... Εσύ είπες την παροιμία, αλλά για την άλλη, "πες μου με ποιον πλαγιάζεις να σου πω ποιος είσαι», έχεις καμιάν ιστορική αναφορά; Γιατί κατά βάση αυτή γνωρίζει ο κόσμος. Τα άλλα είναι δικές σου πολιτισμένες μπηχτές που εξαιρώντας το χαλβά και το λαπά, ρίχνεις από τότε που κόλλησες με αυτόν τον Σάι Μπάμπα. 

 Θοδωρής: -Άσε τον Σάι Μπάμπα απέξω. Δεν τρώει ούτε λαπά ούτε χαλβά. 

 Ασπασία: -Μπα; Παρακολουθείς και το διαιτολογιό του; Και τι τρώει μωρό μου ο φωτισμένος αυτός άνθρωπος; Ή δεν είναι άνθρωπος; Μπας είναι πνεύμα; 

 Θοδωρής: -Αν ήξερες πόσο στ’ αλήθεια φωτισμένος είναι και πόσα καλά έχει κάνει, δεν θα ειρωνευόσουν…Ο Σάι Μπάμπα βρε, ο Σάι Μπάμπα....αλλά τι να σου πω που είσαι κολλημένη με τις ξεπερασμένες ιδέες σου και βλέπεις την απατεωνιά παντού. Τέλος πάντων, που είναι ο κατάλογος; 

 Ο Θοδωρής στριφογυρίζει νευρικά στην καρέκλα του, ο σερβιτόρος με χαμόγελο πλησιάζει και του δίνει έναν κατάλογο. 

 Ασπασία: -Θα έχει τίποτα αναγνωρίσιμο μέσα ή θα φάμε ακρίδες ογκρατέν; Ο Σάι Μπάμπα! Παπαδαριό κι αυτός. Εσύ από τον ένα παπά φεύγεις στον άλλο πέφτεις. Δεν είναι πολύς ο καιρός που μου έλεγες, ο Χριστόδουλος βρε, ο Χριστόδουλος! 

 Σερβιτόρος: -Ογκρατέν σπεσιάλ! 

Θοδωρής: (με ξεφύσημα δυσφορίας) -Δεν σε τιμάει σαν αριστερή να μη σέβεσαι τον πολιτισμό των άλλων λαών. Άκου ακρίδες ογκρατέν! Κατηγορείς και τους ρατσιστές! Και τι νομίζεις εσύ; ο σοσιαλισμός θα σώσει τον κόσμο.; που πριν χρόνια φώναζες, ο Ανδρέας βρε! ο Ανδρέας! και μετά το φιάσκο, το γύρισες στο τρία κλικ αριστερά;

Ασπασία: -Τουλάχιστον δεν παραμυθιάζομαι με ανύπαρκτους σωτήρες. Ο λαός μόνος του μπορεί να παλέψει για τη ζωή και τα δικαιωματά του, Να προσέχεις μη λαλήσεις πάντως, σαν τον Τομ Κρουζ και άλλους... Και αν δηλαδή κάποιοι τουρίστες σιχαίνονται το κοκορέτσι είναι ρατσιστές; Και τέλος πάντων, για πες τώρα, που ξέρεις εσύ τις γεύσεις στα φαγητά του μενού; 

 Θοδωρής: -Γιατί δεν είμαι κολλημένος με την ελληνική κουζίνα. Τα δοκιμάζω όλα. Κι άσε τις εξυπνάδες έχει και ψύχρα. 

 Ασπασία:- Θα φταίει η ανοιχτή πόρτα πίσω σου. Ποτέ μην αφήνεις την πλάτη σου εκτεθειμένη. Πότε δοκίμασες την ινδική κουζίνα; Έχεις ξανάρθει εδώ; Άρα ήταν και δική σου η ιδέα να έρθουμε; 

 Θοδωρής: -Μην ανησυχείς έχουν γνώση οι φύλακες, για την πλάτη μου μιλώντας... Ναι, δική μου ιδέα ήταν. Είχα έρθει με έναν υποψήφιο πελάτη σε επαγγελματικό δείπνο. Αυτός με έφερε εδώ. 

Ασπασία: -Κι εγώ γιατί δεν ξέρω τίποτα; 

 Θοδωρής: -Γιατί να ξέρεις; Ξαφνικό ενδιαφέρον; Ασπασία: -Πάντα ενδιαφέρομαι. Εσύ τα κρατάς όλα μυστικά. 

 Πέφτει σιωπή αναμεσά τους. Κοιτάζουν ο ένας δεξιά, ο άλλος αριστερά, παρατηρώντας το χώρο. Δυναμώνει και ο ήχος από μια ινδική μουσική που ήδη έπαιζε χαμηλά. Το ζευγάρι μοιάζει να έχει κάνει ανακωχή και να παίρνει είδηση που βρίσκεται. Χαμογελούν στο άκουσμα της μουσικής και η Ασπασία παριστάνει κάποια χορευτική φιγούρα με το κεφάλι και τα χέρια της. 

 ΣΚΗΝΗ 2η 

 Ο σερβιτόρος κάνει ένα βήμα μπροστά χαμογελώντας. Με μια ελαφριά υπόκλιση απευθύνεται στο Θοδωρή.

 Σερβιτόρος: -Χαίρομαι που σας βλέπω πάλι κύριε... είδατε κατάλογο; 

 Ασπασία: -Κατάλαβα... πάλι μαδήθηκες για την επίδειξη.... 

Θοδωρής: -Κι εγώ χαίρομαι φίλε μου, για την ώρα δυο ποτήρια κρασί. Περιμένουμε παρέα. 

Σερβιτόρος: -Κρασί που αρέσει εσας ή στο κυρία καλύτερα;

Θοδωρής: -Το καλό θ’ αρέσει και στους δυο μας. Άρα φέρε μας ένα καλό, ξέρεις εσύ. 

Σερβιτόρος: -Ξέρω. strong wine. 

Ασπασία: -Δηλαδή μόνο το δυνατό κρασί είναι καλό κατά τη γνώμη του; και που ξέρει ότι εγώ το γουστάρω; 

 Θοδωρής: -Η δουλειά του είναι. Αν κάποιος δεν έχει ξανάρθει εδώ, τους προτείνει πράγματα που θεωρεί ότι είναι από τα καλυτερά τους. 

Ασπασία στο σερβιτόρο: -Φέρε μας το κρασί και βλέπουμε.

Σερβιτόρος: -Μενού διαβάσατε; 

 Ασπασία: -Μα σου είπαμε, περιμένουμε παρέα... 

Σερβιτόρος: -Μενού φέρω μετά, πρέπει να δώσω κι αλλού. Ω! παρέα.. πολλά πιάτα, ένα τραπέζι λίγο. Δύο μαζί καλύτερα;

Ασπασία: -Όχι καλά είμαστε εδώ. Φέρε το κρασί να τελειώνουμε...

Σερβιτόρος θιγμένος: -Μάλιστα, ό-πως επιτυμείτε. εγώ είπα για καλύτερα, που τρώτε πολύ... (Απομακρύνεται) 

 Ασπασία: -Επιτέλους ξεκουμπίστηκε. Ποιος τρώει πολύ; Εσύ;

 Θοδωρής: -Εσύ μην αφήσεις καρφίτσα να πέσει κάτω. Δεν τον είδες, δεν μιλάει καλά ελληνικά... 

 Ασπασία: -Δεν μου αρέσει να τον έχουμε πάνω από το κεφάλι μας και να διακόπτει. 

 Θοδωρής: -Σαν απολίτιστη χωριάτισσα κάνεις. Θα στέκεται διακριτικά σε απόσταση για να παίρνει τα άδεια πιάτα και να μας εξυπηρετεί. Όπως κάνουν σε κάθε καλό εστιατόριο. 

 Ασπασία: -Σιγά μην το κάνουν παντού. 

 Θοδωρής: -Ναι ξέχασα. Στα χασαπιά που πηγαίνεις εσύ δεν το κάνουν. Βέβαια ότι πληρώνεις παίρνεις. 

 Ασπασία: -Ε μη μας βγάζεις και άχρηστα όλα τα ελληνικά εστιατόρια τώρα επειδή ανακάλυψες το ινδικό! Και για να ξαναγυρίσω στην κουβέντα μας, σου έλεγα πως εγώ πάντα ενδιαφέρομαι για το τι γίνεται στην εργασία σου. Σε ρωτώ συχνά, αλλά εσύ προστατεύεις τα μυστικά της εταιρείας. Συνέχεια πίσω από τον Διαμαντόπουλο τρέχεις. 

 Θοδωρής: -Είναι καλύτερα έτσι. Αφού ανήκεις κι εσύ στο προσωπικό, όσο λιγότερα ξέρεις τόσο το καλύτερο για σένα. Αυτό το πίσω, που είπες, είναι άσχημο καρφί. Δεν είμαι πίσω του, δίπλα του είμαι και δίνω προσοχή σε ότι μου λέει. 

 Ασπασία: -Τι δεν πρέπει να μάθω; τις βρωμοδουλειές του; Πρόσεχε γιατί όταν το κολλητάρι σου δεν θα σε χρειάζεται πια, θα πας στα αζήτητα. 

 Θοδωρής: -Έχεις μεγάλη φαντασία αλλά μόνο σε ότι αφορά την καχυποψία σου. Άκου βρωμοδουλειές! Κορίτσι μου εσύ αν μάθεις κάτι που πρέπει να γνωρίζουν μόνο στα κεντρικά, θα τρέξεις να το κοινοποιήσεις στο προσωπικό όλων των καταστημάτων μόνο και μόνο για να το παίξεις μαμά φαμίλια. Αλλά δεν είναι για να τα μαθαίνει όλα το προσωπικό. Αν δεν βάλεις μυαλό εσένα βλέπω στα αζήτητα. 

 Ασπασία: -Θα μου παραδώσεις αυτοπροσώπως και την απόλυσή μου; Αυτά συζητάτε μεταξύ σας; 

 Θοδωρής: -Έλα μη γίνεσαι σαχλή! Δεν πέφτει μόνο αυτό το θέμα στο τραπέζι των συζητήσεων. 

 Ασπασία: -Για ηλίθιους μας περνάτε όλους; Λες να μην έχουμε καταλάβει τι συμβαίνει; Τι άλλο θέμα πέφτει; Το ξέπλυμα των χρημάτων; 

 Θοδωρής: -Πάλι σάχλες λες. Άστα αυτα τώρα. Έχουμε μόλις δέκα λεπτά να πούμε τα δικά μας πριν έρθουν οι άλλοι.

 Ασπασία: -Και γιατί να στριμώξουμε τα δικά μας μέσα σε δέκα λεπτά; Σπίτι δεν έχουμε να τα πούμε εκεί; 

 Θοδωρής: -Πρέπει να σου εξηγήσω τι ξέρει ο Διαμαντόπουλος για μας. 

 Ασπασία: -Τι να ξέρει ρε Θοδωρή ο Διαμαντόπουλος για μας; Ότι είμαστε ένα παντρεμένο ζευγάρι όπως όλα τα ζευγάρια του Θεού. Αυτό δεν ξέρει; 

 Θοδωρής: Δεν ξέρει μόνο αυτό. Με ρώτησε γιατί δεν σε έχουμε προωθήσει ακόμα σε καμιά καλύτερη θέση. Κι αναγκάστηκα να του πω ένα ψέμα. 

 Ασπασία: -Τι ψέμα του είπες; 

Έρχεται ο σερβιτόρος κρατώντας το δίσκο με το κρασί. Ακουμπά στο τραπέζι το μπουκάλι με τα δυο ποτήρια, ανοίγει το μπουκάλι τελετουργικά, σερβίρει τα δυο ποτήρια και περιμένει από πάνω τους, με επίσημο ύφος. Η Ασπασία κάθεται στα καρφιά. 

 Ασπασία ψιθυριστά: -Γιατί δεν φεύγει; μας σέρβιρε...κάθεται σαν μπάστακας...Κι αυτοί στο διπλανό τραπέζι τους πρόσεξες; Μας κοιτάζουν συνέχεια. 

 Θοδωρής: -Αμαν ρε Ασπασία! Τη δουλειά του κάνει, περιμένει να δοκιμάσουμε να του πούμε αν μας αρέσει... και πάψε να φαντασιώνεσαι πράγματα. 

 Ασπασία: -Όχι ειλικρινά, κοίτα με τρόπο να δεις ότι έχουν στημένο το αυτί τους και παρακολουθούν όλα όσα λέμε. Σερβιτόρος χαμηλόφωνα: -bichcoin spies. 

 Θοδωρής στον σερβιτόρο: -Ωραίο φίλε μου, σ' ευχαριστούμε. Στην Ασπασία: -Ναι όπου νά' ναι θα σε απαγάγουν κιόλας. Έχεις μεγάλη φαντασία τελικά, κρίμα που αφορά μόνο την καχυποψία σου.

 Ασπασία: -Ενώ εσύ, θα την προτιμούσες στο σεξ ας πούμε.

 Θοδωρής: -Δεν θα μου κακόπεφτε...Και που ξέρεις, μπορεί και να ήμασταν αλλιώς τότε... 

Ασπασία τραγουδώντας: -Ο Αλδεβαράαν! Να τι και ποιος φταίει λοιπόν. Τέλος πάντων, τι ψέμα είπες στον Διαμαντόπουλο για μένα; πες γρήγορα, θέλω να πάω στην τουαλέτα… 

 Ο Σερβιτόρος στη θέση του, κοιτάζει έκπληκτος την Ασπασία, ύστερα σα να προσπαθεί να θυμηθεί κάτι, και άηχα με το στόμα ψάχνει τη λέξη. -Αλδεβρ... Αλβραν! 

Θοδωρής: Ότι δεν είσαι για τέτοιες ευθύνες και άλλωστε είσαι ευχαριστημένη από τη θέση σου μέσα στο κατάστημα. Ότι δεν ξέρεις καν υπολογιστή. 

 Η Ασπασία για κάποια δευτερόλεπτα παγώνει. Ύστερα σηκώνεται, σηκώνει και το ποτήρι στον αέρα σαν για να κάνει πρόποση και τραγουδά με κέφι. "This is a mans word" Ύστερα κοπανάει το ποτήρι στο τραπέζι κι απομακρύνεται προς την τουαλέτα συνεχίζοντας να τραγουδάει. 

Ο Σερβιτόρος έχει απομείνει ακίνητος με το φρύδι ανασηκωμένο. Τα φώτα χαμηλώνουν. 

Κριτικές της λογοτέχνιδας Ιωάννας Πέτσα και του ποιητή Μπάμπη Ζαφειράτου για τον μονόλογο "Ευτύχης Καμένος" Reviews by writer Ioanna Petsa and poet Babis Zafiratos for the theatrical monologue "Euftychis Kamenos"

Joanna Petsa, 

4 Οκτωβρίου στις 1:29 μ.μ. ·Αθήνα ·

Χθες, Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2025, το All Day Bar Café Theater, 41 Street Café στον Υμηττό, γέμισε από φως, λόγο και συναίσθημα, καθώς παρουσιάστηκε το έργο της συγγραφέως Ελένης Μπάλιου με τίτλο «Ευτύχης Καμένος».

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Σπύρος Κατηφόρης, ο οποίος με ένταση και αμεσότητα έδωσε σάρκα και οστά σε έναν χαρακτήρα βαθιά ανθρώπινο, που κουβαλά όλα όσα βιώνει η τρίτη ηλικία στη σύγχρονη Ελλάδα.

Το έργο άγγιξε μια θεματική που αφορά άμεσα την κοινωνία μας: τα προβλήματα των ηλικιωμένων σε σχέση με τη συνταξιοδότηση. Μέσα από τον ήρωα ξεδιπλώθηκαν οι δυσκολίες και τα εμπόδια που συναντούν οι άνθρωποι στο δρόμο για να απολαύσουν τους κόπους μιας ζωής∙ η αδυσώπητη γραφειοκρατία, οι καθυστερήσεις, τα ατελείωτα «χαρτιά» και οι διαδικασίες που εξαντλούν την υπομονή τους. Η συγγραφέας, με ευαισθησία αλλά και κριτική ματιά, έδειξε πώς το σύστημα πολλές φορές καταλήγει να φθείρει και να κουράζει αντί να στηρίζει, γεννώντας αγανακτήσεις και απογοητεύσεις.

Την εκδήλωση παρακολούθησε πλήθος κόσμου: φίλοι της συγγραφέως, άνθρωποι της τέχνης και των γραμμάτων, θαμώνες του 41 Street Café, αλλά και φίλοι προσωπικοί. Όλοι μαζί δημιούργησαν μια ζεστή και φιλική ατμόσφαιρα, που κορυφώθηκε με το θερμό χειροκρότημα στο τέλος.

Η βραδιά δεν ήταν απλώς μια θεατρική παρουσίαση, αλλά μια υπενθύμιση: ότι η τέχνη μπορεί να μιλήσει για τα πιο καυτά κοινωνικά ζητήματα, να δώσει φωνή στους ανθρώπους που συχνά μένουν στο περιθώριο και να αναδείξει τη δύναμη της αλήθειας μέσα από τον λόγο και την ερμηνεία.

JOANNA PETSA

Yesterday, Friday, October 3, 2025, the All Day Bar Café Theater, 41 Street Café in Hymettus, was filled with light, speech and emotion, as the work of the writer Eleni Baliou entitled “Eftychis Kamenos” was presented. In the leading role, Spyros Katiforis, who with intensity and immediacy gave flesh and blood to a deeply human character, who carries everything that the elderly experience in modern Greece. The work touched on a topic that directly concerns our society: the problems of the elderly in relation to retirement. Through the hero, the difficulties and obstacles that people encounter on the way to enjoying the labors of a lifetime unfolded; the relentless bureaucracy, the delays, the endless “paperwork” and the procedures that exhaust their patience. The author, with sensitivity but also a critical eye, showed how the system often ends up wearing down and tiring instead of supporting, generating resentment and disappointment. The event was attended by a large crowd: friends of the author, people of art and letters, patrons of 41 Street Café, as well as personal friends. Together, they created a warm and friendly atmosphere, which culminated in warm applause at the end. The evening was not just a theatrical presentation, but a reminder: that art can speak about the hottest social issues, give a voice to people who are often left on the sidelines, and highlight the power of truth through speech and interpretation.

ΜΠΑΜΠΗΣ ΖΑΦΕΙΡΑΤΟΣ ΣΤΟ BLOG: ΜΠΟΤΙΛΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ

https://zbabis.blogspot.com/2025/10/Eleni-Mpaliou-Mia-theatriki-sygrafeas-gennietei.html

Χτες (3/10/2025) είχαμε τη χαρά να ακούσουμε και να δούμε τον θεατρικό μονόλογο «Ευτύχης Καμένος» της αγαπημένης φίλης, εξαιρετικής ποιήτριας και πεζογράφου, Ελένης Μπάλιου Eleni Marina.

Η αφήγηση παρ-ακολουθεί έναν κατακαημένο Έλληνα, στην προσπάθειά του να βγάλει τη σύνταξή του. Και μέσα στον λαβύρινθο της γραφειοκρατίας αναθυμάται πολλά χρόνια πριν, όταν συνόδευε τη μάνα του με την πίκρα της, για τον ίδιο λόγο.

Τι κι αν κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι από τότε. Η γραφειοκρατία παραμένει κράτος εν κράτει, ο λαβύρινθος έχει απλώς αλλάξει λίγο στην αρχιτεκτονική των διαδρόμων του και το τέρας που ελλοχεύει στο βάθος έχει πλέον ξενικό όνομα: Λέγε με GOV και GPT.

Τώρα, μετά την αναμέτρησή του με το τέρας, ο δυστυχής Ευτύχης, νταλκαδιασμένος, τραγουδώντας «Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», αποχωρεί από τη σκηνή μιας χώρας που εδώ και αιώνες «το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάει»…

Ο Σπύρος Κατηφόρης, στον ρόλο του Ευτύχη, δίνει πνοή στον ανεπιτήδευτο, χιουμοριστικό, άμεσο λόγο της Ελένης, για να μας συνεπάρει με την αναμφισβήτητη υποκριτική του ικανότητα και να μας πάρει μαζί του στον τραγελαφικά συναισθηματικό κόσμο του «ήρωα».

Ποιος νοιάζεται, αν ο όποιος Καμένος θα πάρει ή δεν θα πάρει σύνταξη; Αν πάρει ποτέ —αν του επιστρέψουνε ποτέ— τα δικά του χρήματα, στο τέλος, με χίλιους τρόπους, θα του τα πάρουνε πίσω…

Η Ελένη Μπάλιου μπορεί σίγουρα να διακριθεί και στη θεατρική σκηνή. Πολλά διηγήματά της, άλλωστε, έχουν εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να της ανοίξουν έναν καινούργιο δρόμο...

Της το εύχομαι ολόψυχα. Και σε άλλα με υγεία Ελένη!

BABIS ZAFEIRATOS ON THE BLOG: BOTTLE IN THE WIND

Yesterday (3/10/2025) we had the pleasure of listening to and seeing the theatrical monologue “Euftichis Kamenos” by our dear friend, excellent poet and prose writer, Eleni Baliou Eleni Marina.

The narrative follows a burnt-out Greek, in his attempt to get his pension. And within the labyrinth of bureaucracy, he remembers many years ago, when he accompanied his mother with her bitterness, for the same reason.

No matter how much water has flowed down the drain since then. The bureaucracy remains a state within a state, the labyrinth has simply changed a little in the architecture of its corridors and the monster lurking in the background now has a foreign name: Call me GOV and GPT.

Now, after his confrontation with the monster, the unfortunate Eftichis, dazed, singing “The false words are the great ones”, leaves the stage of a country that for centuries “always carries the same lie”…

Spyros Katiforis, in the role of Eftichis, breathes life into the unpretentious, humorous, direct speech of Eleni, to captivate us with his undeniable acting ability and take us with him into the hilariously emotional world of the “hero”.

Who cares if any Kamenos will get a pension or not? If he ever gets — if they ever get back — his own money, in the end, in a thousand ways, they will take it back from him…

Eleni Baliou can certainly distinguish herself on the theatrical stage as well. Many of her short stories, after all, have those elements that can open a new path for her...

I wish her all the best. And in other things, with health, Eleni!

Μπ. Ζ., 4/10/2025

Θεατρικός μονόλογος, Ευτύχης Καμένος.

Απαραίτητη τηλεφωνική κράτηση: 6980041009 (Νουτσου Ευαγγελια) Εισοδος: 10€ (χωρίς ποτό)

Αγαπημένοι αναγνώστες, 

για τους Εν Ελλάδι Αθηναίους, μια παράσταση, στα πλαίσια μιας θεματικής εβδομάδας  για την τρίτη ηλικία.

Σύνοψη του έργου

Ένας άντρας που πάλευε με τις συνθήκες που του επιφύλαξε το μέλλον, με τις αμφιβολίες, τις αλλεπάλληλες ήττες και μικρές νίκες που φέρνει η αλλαγή. 

Τα τελευταία μέτρα ενός αγωνιώδους εργασιακού Μαραθώνιου που κάθε μέρα γίνεται μάχη ανάμεσα σε φόβο, ελπίδα, οργή και γέλιο.

Ένας μονόλογος για όσους και όσες ζουν την μετάβαση, για όσους και όσες προσπαθούν να κρατήσουν τον εαυτό τους και την ψυχραιμία τους, όταν όλα γύρω τους αλλάζουν. 

Με τον μοναδικό ηθοποιό Σπύρο Κατηφόρη, στον ρόλο του Ευτύχη Καμένου. 

Σας περιμένω με χαρά! 

Dear readers,

for the Athenians in Greece, a performance, as part of a thematic week for the elderly.

Synopsis of the play

A man who struggled with the conditions that the future held for him, with the doubts, the successive defeats and small victories that change brings.

The last steps of an agonizing work marathon that every day becomes a battle between fear, hope, anger and laughter.

A monologue for those who are living the transition, for those who are trying to keep themselves and their composure, when everything around them is changing.

With the unique actor Spyros Katiforis, in the role of Eftychis Kamenos.

I am waiting for you with joy!

 

Αόρατο Νήμα

 Καθισμένος στη σιωπή, 

 παρατηρεί τη σκόνη που χορεύει στο φως του ήλιου.

 Ένα φλιτζάνι καφέ, ένα ξεφυλλισμένο χαρτί 

 — μικρές τελετουργίες αγάπης σε διπλή μετάφραση. 

Ένα λινκ, μια αόρατη παρουσία, μια φλόγα που δεν χρειάζεται λόγια. 

Η καρδιά θυμάται, η μνήμη κρατά, η σιωπή φυλάει. 

Κι όταν τα μάτια του κλείνουν, 

 ο πόνος σηκώνεται και περπατά μέσα στη νύχτα

 χωρίς να τον πάρει είδηση κανείς. 

Με το αίμα της σιωπής πληρώνεται η ασφάλεια. 

 Το όνομά του, χαμένο στους θρύλους μιας άλλης ζωής.

Η Μεζονέτα

 

Περίμενα πολύ

να περάσει το παρόν στο παρελθόν

για να μπορέσω να το ζήσω στο μέλλον.

Κι ας έρθει κάποιος να μου πει

ότι παραβιάζω

τι φόρμες και τις νόρμες του —κολιού

και του Αύγουστου.

Και τι δεν ονειρεύτηκα στο μεταξύ

καθώς έσκαβα στα θεμέλια του παρόντος

περνώντας από τις υγρές περιοχές του χθες,

για να βρω τις κολώνες μιας μελλοντικής μεζονέτας

όταν το "κάτω" διαμέρισμα

θα ήταν ακατοίκητο και ρημαγμένο.

Κι ας έρθει κάποιος να μου πει 

πως δεν έχω το δικαίωμα

καθώς οι άδειες ανέγερσης

έχουν προϋποθέσεις και όρους

σύμφωνα με την έννομη τάξη πραγμάτων.

Και πως η εφορία σε χρεώνει έναν σκασμό

για τα αδήλωτα πρόσθετα

των οικημάτων, 

— προς όφελος τάχα των απατημένων πολιτών, 

ενώ οι χαφιέδες της φροντίζουν επιμελώς,

ακόμα για τον σκασμό

των αισθημάτων. 

Πυγολαμπίδα

 Ξαφνικό φως πέρασε μέσα μου.

Σαν μια πυγολαμπίδα με προορισμό
ταξιδεύεις περνώντας από τα μάτια του κόσμου
για να καταλήξεις σε μένα.

Και είναι αυτό το πιο γρήγορο ταξίδι μας στο χρόνο,
αναλαμπή κι απάγαυσμα ενωμένης πτήσης
δια μέσου των αιώνων.

Σαν πυγολαμπίδα το χαμόγελό σου,
με μνήμη ζωντανή από τη γέννησή της, έφτασε στα μάτια
που το φως τους σου χάρισαν.

Το στοιχείο

Στον τόπο του εγκλήματος γύρισες ξανά

Κι ας ψεύδεσαι στον εαυτό σου και στους άλλους.

Βλέπεις είναι σημαντικό το στοιχείο 

που δεν πρόλαβες να μαζέψεις

μα δεν υπάρχει τρόπος πιστεψέ με

να το πάρεις μαζί σου. 

Δεν κλείνεται μέσα στα κουτάκια

που κουβαλάς μαζί σου 

η αγάπη.

Ξέρω πως θα την ήθελες γι' ασφάλεια 

μέσα στην τσέπη σου φιμωμένη.

Δεν σου το έμαθε κανείς αλήθεια;

αυτές οι δύο λέξεις δεν ταίριαξαν ποτέ μαζί.

Είτε με την μία θα ζεις

είτε με την άλλη.

Το στοιχείο που ζητάς

έχει μείνει εδώ ζωντανός μάρτυρας

του στυγερού εγκλήματος

στον εαυτό σου.

Κι εσύ σαν φάντασμα δεν έχεις αισθήσεις

δεν μπορείς  να  μυρίσεις

 να  γευτείς 

 να αισθανθείς τη θερμοκρασία του,

γιατί το στοιχείο που ζητάς

δεν είναι προιόν φαντασίας.

Είναι γέννημα θέλησης 

και πίστης στον άνθρωπο.