herinna2.gr
ΟΛΑ ΑΞΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΠΟ, ΟΤΑΝ Η ΨΥΧΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΗ (Φ. Πεσσόα)
herinna
Tuesday, October 28, 2025
ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ- ΕΛΕΝΗ ΜΠΑΛΙΟΥ/ ΤΊΤΛΟΣ: ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΑΛΒΑΣ
Wednesday, October 15, 2025
Κριτικές της λογοτέχνιδας Ιωάννας Πέτσα και του ποιητή Μπάμπη Ζαφειράτου για τον μονόλογο "Ευτύχης Καμένος" Reviews by writer Ioanna Petsa and poet Babis Zafiratos for the theatrical monologue "Euftychis Kamenos"
Χτες (3/10/2025) είχαμε τη χαρά να ακούσουμε και να δούμε τον θεατρικό μονόλογο «Ευτύχης Καμένος» της αγαπημένης φίλης, εξαιρετικής ποιήτριας και πεζογράφου, Ελένης Μπάλιου Eleni Marina.
Η αφήγηση παρ-ακολουθεί έναν κατακαημένο Έλληνα, στην προσπάθειά του να βγάλει τη σύνταξή του. Και μέσα στον λαβύρινθο της γραφειοκρατίας αναθυμάται πολλά χρόνια πριν, όταν συνόδευε τη μάνα του με την πίκρα της, για τον ίδιο λόγο.
Τι κι αν κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι από τότε. Η γραφειοκρατία παραμένει κράτος εν κράτει, ο λαβύρινθος έχει απλώς αλλάξει λίγο στην αρχιτεκτονική των διαδρόμων του και το τέρας που ελλοχεύει στο βάθος έχει πλέον ξενικό όνομα: Λέγε με GOV και GPT.
Τώρα, μετά την αναμέτρησή του με το τέρας, ο δυστυχής Ευτύχης, νταλκαδιασμένος, τραγουδώντας «Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», αποχωρεί από τη σκηνή μιας χώρας που εδώ και αιώνες «το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάει»…
Ο Σπύρος Κατηφόρης, στον ρόλο του Ευτύχη, δίνει πνοή στον ανεπιτήδευτο, χιουμοριστικό, άμεσο λόγο της Ελένης, για να μας συνεπάρει με την αναμφισβήτητη υποκριτική του ικανότητα και να μας πάρει μαζί του στον τραγελαφικά συναισθηματικό κόσμο του «ήρωα».
Ποιος νοιάζεται, αν ο όποιος Καμένος θα πάρει ή δεν θα πάρει σύνταξη; Αν πάρει ποτέ —αν του επιστρέψουνε ποτέ— τα δικά του χρήματα, στο τέλος, με χίλιους τρόπους, θα του τα πάρουνε πίσω…
Η Ελένη Μπάλιου μπορεί σίγουρα να διακριθεί και στη θεατρική σκηνή. Πολλά διηγήματά της, άλλωστε, έχουν εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να της ανοίξουν έναν καινούργιο δρόμο...
Της το εύχομαι ολόψυχα. Και σε άλλα με υγεία Ελένη!
BABIS ZAFEIRATOS ON THE BLOG: BOTTLE IN THE WIND
Yesterday (3/10/2025) we had the pleasure of listening to and seeing the theatrical monologue “Euftichis Kamenos” by our dear friend, excellent poet and prose writer, Eleni Baliou Eleni Marina.
The narrative follows a burnt-out Greek, in his attempt to get his pension. And within the labyrinth of bureaucracy, he remembers many years ago, when he accompanied his mother with her bitterness, for the same reason.
No matter how much water has flowed down the drain since then. The bureaucracy remains a state within a state, the labyrinth has simply changed a little in the architecture of its corridors and the monster lurking in the background now has a foreign name: Call me GOV and GPT.
Now, after his confrontation with the monster, the unfortunate Eftichis, dazed, singing “The false words are the great ones”, leaves the stage of a country that for centuries “always carries the same lie”…
Spyros Katiforis, in the role of Eftichis, breathes life into the unpretentious, humorous, direct speech of Eleni, to captivate us with his undeniable acting ability and take us with him into the hilariously emotional world of the “hero”.
Who cares if any Kamenos will get a pension or not? If he ever gets — if they ever get back — his own money, in the end, in a thousand ways, they will take it back from him…
Eleni Baliou can certainly distinguish herself on the theatrical stage as well. Many of her short stories, after all, have those elements that can open a new path for her...
I wish her all the best. And in other things, with health, Eleni!
Μπ. Ζ., 4/10/2025
Sunday, September 21, 2025
Θεατρικός μονόλογος, Ευτύχης Καμένος.
Tuesday, September 9, 2025
Αόρατο Νήμα
Καθισμένος στη σιωπή,
παρατηρεί τη σκόνη που χορεύει στο φως του ήλιου.
Ένα φλιτζάνι καφέ, ένα ξεφυλλισμένο χαρτί
— μικρές τελετουργίες αγάπης σε διπλή μετάφραση.
Ένα λινκ, μια αόρατη παρουσία, μια φλόγα που δεν χρειάζεται λόγια.
Η καρδιά θυμάται, η μνήμη κρατά, η σιωπή φυλάει.
Κι όταν τα μάτια του κλείνουν,
ο πόνος σηκώνεται και περπατά μέσα στη νύχτα
χωρίς να τον πάρει είδηση κανείς.
Με το αίμα της σιωπής πληρώνεται η ασφάλεια.
Το όνομά του, χαμένο στους θρύλους μιας άλλης ζωής.
Saturday, August 30, 2025
Η Μεζονέτα
Περίμενα πολύ
να περάσει το παρόν στο παρελθόν
για να μπορέσω να το ζήσω στο μέλλον.
Κι ας έρθει κάποιος να μου πει
ότι παραβιάζω
τι φόρμες και τις νόρμες του —κολιού
και του Αύγουστου.
Και τι δεν ονειρεύτηκα στο μεταξύ
καθώς έσκαβα στα θεμέλια του παρόντος
περνώντας από τις υγρές περιοχές του χθες,
για να βρω τις κολώνες μιας μελλοντικής μεζονέτας
όταν το "κάτω" διαμέρισμα
θα ήταν ακατοίκητο και ρημαγμένο.
Κι ας έρθει κάποιος να μου πει
πως δεν έχω το δικαίωμα
καθώς οι άδειες ανέγερσης
έχουν προϋποθέσεις και όρους
σύμφωνα με την έννομη τάξη πραγμάτων.
Και πως η εφορία σε χρεώνει έναν σκασμό
για τα αδήλωτα πρόσθετα
των οικημάτων,
— προς όφελος τάχα των απατημένων πολιτών,
ενώ οι χαφιέδες της φροντίζουν επιμελώς,
ακόμα για τον σκασμό
των αισθημάτων.
Friday, August 29, 2025
Πυγολαμπίδα
Ξαφνικό φως πέρασε μέσα μου.
Σαν μια πυγολαμπίδα με προορισμό
ταξιδεύεις περνώντας από τα μάτια του κόσμου
για να καταλήξεις σε μένα.
Και είναι αυτό το πιο γρήγορο ταξίδι μας στο χρόνο,
αναλαμπή κι απάγαυσμα ενωμένης πτήσης
δια μέσου των αιώνων.
Σαν πυγολαμπίδα το χαμόγελό σου,
με μνήμη ζωντανή από τη γέννησή της, έφτασε στα μάτια
που το φως τους σου χάρισαν.
Το στοιχείο
Στον τόπο του εγκλήματος γύρισες ξανά
Κι ας ψεύδεσαι στον εαυτό σου και στους άλλους.
Βλέπεις είναι σημαντικό το στοιχείο
που δεν πρόλαβες να μαζέψεις
μα δεν υπάρχει τρόπος πιστεψέ με
να το πάρεις μαζί σου.
Δεν κλείνεται μέσα στα κουτάκια
που κουβαλάς μαζί σου
η αγάπη.
Ξέρω πως θα την ήθελες γι' ασφάλεια
μέσα στην τσέπη σου φιμωμένη.
Δεν σου το έμαθε κανείς αλήθεια;
αυτές οι δύο λέξεις δεν ταίριαξαν ποτέ μαζί.
Είτε με την μία θα ζεις
είτε με την άλλη.
Το στοιχείο που ζητάς
έχει μείνει εδώ ζωντανός μάρτυρας
του στυγερού εγκλήματος
στον εαυτό σου.
Κι εσύ σαν φάντασμα δεν έχεις αισθήσεις
δεν μπορείς να μυρίσεις
να γευτείς
να αισθανθείς τη θερμοκρασία του,
γιατί το στοιχείο που ζητάς
δεν είναι προιόν φαντασίας.
Είναι γέννημα θέλησης
και πίστης στον άνθρωπο.

 






