ΜΙΡΑΝΤΑ

 

Μιράντα και λάμπεις στο φως που γελά,

 τυχερή που υπήρξα να σ' έχω κοντά.

Μιράντα ομορφιά μου, ξυπνάει τη ζωή

 η μορφή σου κι ας είναι, μια εικόνα πικρή.

 

 Η καρδιά μου ραγίζει να σε βλέπω σ' αυτή.

Τις ζωές μας ορίζει μια μοίρα κακή;

Σε κρατώ με τη σκέψη, την καρδιά, τη γραφή

 αφού υπήρξες για μένα της ψυχής μου αδελφή.

 

Στη σιωπή πάντα μέσα η φωνή σου αντηχεί

κι ότι πήρα από σένα για πάντα θα ζει,

κι αν οι δρόμοι μας χώρισαν, μοίρα σκληρή,

η αγάπη σου, ακόμα μου δίνει ζωή.

 

Και σε βλέπω τις νύχτες λαμπερή που κυλάς

Κάτω εδώ φανταζόμουν πως  τ’ αστέρια κρατάς

Τώρα είσαι η ίδια ένα αστέρι λαμπρό

λατρευτή μου Μιράντα, τ΄ονομά σου πιστό.

 

Υπέροχη, και μαζί κάθε τι θαυμαστό

"Τ' Ουρανού δορυφόρος" διαβάζω γι’ αυτό

σε θυμάμαι να έχεις τα μάτια ψηλά

με τη σκέψη φευγάτη έτη φωτός μακριά.

 

Αχ να σ’ έφτανε τώρα ετούτη η φωνή!

Με ακούς; Με διαβάζεις; με νιώθεις εκεί;

Πόσο θα’ θελα... όμως όχι! δεν είναι καλό

θλιβερό το τοπίο και άθλιο εδώ

 

Τα παιδιά που αφανίζει το μαύρο κακό

χωρίς μέλλον ψυχούλες  στον πίνακα αυτό

Μα εσύ αγαπούσες πολύ το λευκό

να μπερδεύεις με πράσινο, ροζ και χρυσό.

 

Να μην ξέρεις καλύτερα από τούτη τη γη

Κι ας ζηλεύω που δεν είμαι η καινούργια αγκαλιά

να μη μάθεις πως είναι το δράμα που ζει

μεγαλύτερο ο κόσμος, κι εγώ μια σκιά. 

 

 

 

Περιμένοντας τον μπακλαβά

Ουράνιο τόξο τα πρόσωπα.

Πολλά τα χρόνια

της προετοιμασίας

για το μεγάλο βάθρο.

Τόση αγωνία για τριάντα πόντους σκαλί;

με τόση δουλειά στην παλέτα της σάρκας

και ιαχή καμία;

λες και οι λέξεις φτιάχτηκαν για τον κόσμο της σιωπής.

Λες και ο ήχος χωρίς λέξεις δεν υπάρχει

το μπαμ το μπουμ το αχ

το βρρρ και το κρρρ.

Τι ωραία που είναι η αγάπη τους

Η χαιδεμένη από τη σκέψη τους

Κι από τις λέξεις που της έδωσαν ζωή!

Έπειτα είναι και κείνη η υπόθεση

που ταράζει τον ύπνο

όταν ακούς το σπαρακτικό κλάμα

ενός αγάλματος στο βρετανικό μουσείο

σελίδες αράδες για ν απλώσει την αρίδα του

ο καημός

λες και θα’ λεγε λιγότερα η μία λέξη.

Κάτω από το βάθρο ένα τραπέζι.

Μακρύ. Με εδέσματα αλμυρά,

ζεστά, λαχταριστά, πίτες και κρουασάν

και μελωμένα αμύγδαλα με το μέλι να γυαλίζει

κολλημένα τα ένα δίπλα στο άλλο

να φτιάχνουν φέτες τριγωνικές

σαν φλούδες που ξεκόλλησαν

από τα πλευρά ενός δέντρου ηδονής.

Με φαντάστηκα παιδί

με τα πόδια βεντούζες πάνω του

να αναρριχώμαι

αχόρταγα γλείφοντας, προς την κορφή.

Αλλά

τα ουράνια τόξα πρόσωπα

είχαν σημαντικά μυστικά

που έβγαλαν από το σεντούκι της υπομονής

να ξαραχνιάσουν

Κι αργεί το σύνθημα,

Κι ο στεναγμός δεν αφορά

το ψωμί, τις ζωές πάνω στη γη

ή τις κραυγές που δεν βρίσκουν έξοδο

απ’ το σώμα.

κανένας τέτοιος καημός.

Βλέπω τις φέτες

από καραμέλα και μέλι

να βγαίνουν από το παράθυρο

σαν αποδημητικά πουλιά

πετώντας προς τη Γάζα.

Έχουν τινάξει από πάνω τους

τη γλίτσα από το λεκτικό έπος των μαρμάρων

Και τις μυξορίμες των ανέραστων κυμβάλων.

Να τα! Σηκώνονται από μπαλόνια

που έχουν δεμένα πάνω τους

χαμόγελα, ήλιους και φιλιά

σπρωγμένα από τον αέρα του στέρνου

των που ζητούν επίμονα ειρήνη

καθώς ακούνε τις άηχες κραυγές,

αυτοί

που καίνε τα μάτια τους

στην φωτιά του κόσμου.

Αχ της καρδιάς το πέταγμα….

Είναι λοιπόν καιρός να πάνε να ξεκουραστούν

οι κουρασμένοι έρωτες

μπας και στον ύπνο τους συναντηθούν με τ’ ονειρό τους

ν’ αφήσουν απερίσπαστο στη μάχη του

το μπαταρισμένο καράβι

καθώς η ανθρωπότητα κρατάει αντίβαρο

στην την άλλη μεριά.

Κι αυτές των σεντουκιών οι λέξεις

μου θυμίζουν τις λίρες

που βγάλανε από την μυστική κρύπτη

του πατώματος ενός γέρου που πέθανε

χωρίς να μάθει πως δεν έχουν καμία αξία.

Ποια λέξη μπορεί να σε ταράξει περισσότερο

από ένα μπαμ στην ησυχία της νύχτας

ή ένα ομόφωνο «αχ!» από στόματα χιλιάδων;

Κι έτσι καθώς καίγονται

τα μπατζάκια μας

περιμένω να τελειώσουν τα σοβαρά

μέσα εδώ

για να σοβαρευτούμε

να φάω επιτέλους το μπακλαβαδάκι

ίδιο ξέρεις το αίσθημα με το

να παραδίνεσαι

σ’ έναν έρωτα μοιραίο που σε τελειώνει

και γι’ αυτό αναρωτιέμαι

γιατί δεν τρώνε αλήθεια έναν μπακλαβά

όλα ετούτα τα ουράνια τόξα

αφού ηδονή δεν φαίνεται να έχουν άλλη

από το να επινοούν καημούς που αγνοούν

τις τραγωδίες;

so it's time

You know

πως όταν τα μάτια μου

δεν θα μπορούν να σε βλέπουν

καθαρά

η κινησή μου θα έχει καταντήσει fuck it

και η θωριά μου θα μοιάζει με δέντρο

broken by the winds

εγώ θ' ακούω τ' αγέραστα τραγούδια

και θα βλέπω μπροστά μου

εκείνο τον ωραίο που στάθηκε

στο άνοιγμα της πόρτας

με τον ήλιο πίσω του

και με φωνή βροντώδη

it has to be a dream

ξεφώνισε.

Take me a way

από τα μάτια του κόσμου

που είναι συνηθισμένα στη φθορά

και την ασχήμια.

You promised me

ταξίδια σε κόσμους μαγικούς

έξω

απ' το χρόνο των τυφλών αρνητών

και των πτωμάτων.

So its time

να εκπληρώσεις την υποσχεσή σου

κι εγώ τη δική μου

ωραίε με τον ήλιο πίσω σου

και τη βροντώδη φωνή.

και fuck the poems

και fuck the language

αν το μόνο που ξέρουν να κάνουν

είναι να στενεύουν τα κελλιά

της φυλακής μας.

Take me a way

όπως σου είπα πως θα κάνω κι εγώ

το πρωί που ειδωθήκαμε για πρώτη φορά.

today that was

and tomorrow

εκεί που οι αγάπες δεν πνίγονται στα ρηχά

και τα μάτια μπορούν να κοιτάζουν ορίζοντες

με ηλιοβασιλέματα κι ανατολές.

Because I know you still love me

because you know I still do too. 

Φαιά ουσία

Υποκλίνομαι στις γενναίες ψυχές

που τίμησαν το δώρο της εικόνας τους

από την έκπτωτη θεότητα

του ερωτά τους. 

Υποκλίνομαι στους αμετανόητους 

που πίστεψαν στο προσωπό του

και από δειλία δεν πυρπόλησαν

την φαιά του ουσία.

Στους μάρτυρές 

που την πυρά επέλεξαν

κατόπιν ομολογίας.

Υποκλίνομαι στους απόκληρους

κι αποδιωγμένους

για χάρη μιας στιγμής που άξιζε 

όσο μια ολόκληρη ζωή. 

 Και οι προβολές της θύμησης 

δια μέσου των εικόνων

ομολογία έμμεση μιας ένοχης σιωπής,

μίζερες όσο μιας κακής άθλιας μίμησης,

δεν θα σκλαβώσουνε καρδιά

ούτε δια μέσου των αιώνων. 

Ό,τι μένει

 Όταν τα πετάγματα του έρωτα τελειώνουν

και τα όνειρα γίνονται εφιάλτες

αυτό που εύχεσαι είναι 

να μη γυρίσει ο χρόνος πίσω

εκδικητικά ν' αλλάξει τα πρόσωπα.

Αν ξέρεις να εκτιμάς τα δώρα 

αν δεν είσαι αχάριστος

Ας κάνει ο άλλος ότι θέλει

έτσι κι αλλιώς, τίποτα δεν μπορεί

να σου πάρει πίσω

και τίποτα δεν είναι ικανός να πετάξει

από αυτά που κόλλησαν σαν πεταλίδες

στην ψυχή του. 

Κι ας τον φαγουρίζουν ενοχλητικές

κι ας ξύνεται.

Μη σε πτοούν οι φανφάρες

της απόρριψης

Είναι το ίδιο αληθινές

όσο και το μίσος ενός πιτσιρικιού

που σε κλωτσάει

γιατί σταμάτησες να το αγκαλιάζεις.

 Πόσα χαμένα λόγια για την αγάπη τελικά

όταν το μόνο που χρειάζεται αυτή

είναι να ζει στο σώμα που την κουβαλά

και ν' αναπνέει.

Παίρνω βαθιά ανάσα και φυσάω αέρα 

στα πνευμόνια της

τη νιώθω όταν χαλαρώνει ήρεμη κι αυτάρκης

τη νιώθω κι όταν πνίγεται από ασφυξία.

Τα κλαυθμυρίσματα

Αν θέλεις ν' ακούσεις μουσική παρηγοριάς

βάλε το Karmina Burana

Την Πέμπτη ή την Ενάτη του Μπετόβεν

την κιθάρα του Gary Moore τους Zeppelin

βάλε τον δρόμο του Havasi

ή τα καυκάσια της Loreena mcKennitt,

και μη χύνεσαι στα πατώματα με τους στίχους

των λαϊκών

που σπάνια η αλήθεια τους

συναντιέται με τη δική σου.  

Όσο κι αν βολεύει το ψέμα τους

δεν ξεγελά κανέναν

και οι γονείς και οι παππούδες σου που τ' άκουγαν

μόνο την προδοσία των άλλων τραγουδούσαν

για τη δική τους ποτέ δεν αγάπησαν στίχο και ήχο.

Τι φταίμε κι εμείς να υπομένουμε

τα κλαυθμυρίσματα "θυμάτων", ερωτοπροδομένων

κι ενώ γνωρίζουμε αναμφίβολα και τους θύτες.