παπάκια

Βουβάθηκαν τα στόματα στη χώρα της χαράς

τώρα είναι μια χώρα σιωπηλή μες τη φοβέρα

κι ένα "ανάθεμα" αντί για νότες της ψυχής

των τραγουδιών που κάποτε ξεκίναγαν τη μέρα. 

Φύγαν και οι όμορφες οι πάπιες,  

στα ξερά,

δεν ήταν τρόπος για να ζήσουν, να χορέψουν

και τα παπάκια εξαντλημένα τα φτωχά

στην απονιά παρατημένα θα τελέψουν. 

Κι απ' όλα τούτα το χειρότερο είναι αυτό

που τα παπάκια της αγάπης μισηθήκαν

κι αφού κανείς δεν δίνει μία πια γι' αυτά

τ' ανάθεμα της απονιάς θα τα κηδέψουν.

Και η ποταμιά δεν έφτασε ποτέ ίσαμε δω

για να τα πάρει στοργικά και να τα σώσει

εδώ η πίκρα από κάθε έρημη ψυχή

που ψάχνει για ένα βάλσαμο

πριν παραδώσει. 

 

κουρασμένα φλέφαρα

 Εάν στην κορύφωση του έρωτα 

νιώθεις τη μελαγχολία της διάρκειας,

στην απελπισία της απουσίας 

νιώθεις την ευτυχία της επαφής. 

Δεν θα το καταλάβεις με τη λογική,

 μα με την αύρα που ξαφνικά σ' αγκαλιάζει,

όταν τα φλέφαρά σου δεν σηκώνουν ανοιχτά

άλλα "γιατί"

και ο καφές στο φλυτζάνι σου έχει αδειάσει. 

 

Ασύληπτη ταινία

Ευτυχισμένη μέρα σήμερα.

Τράβηξα το συρτάρι προσεκτικά.

Είχε μέσα τρία κουτάκια φυλαγμένα.

Δεμένο με κόκκινη κορδέλα ήταν το ένα,

γαλάζια το δεύτερο,

και ροδαλί γλυκό το τρίτο.

Έλυσα το πρώτο, το άνοιξα,

και ξεπετάχτηκαν από μέσα του

όλα τα λατρεμένα "σ' αγαπώ".

Έπεσαν κάτω αθόρυβα, ξερά,

εκτός από ένα

που  ολοζώντανο

 πέταγε γύρω μου σαν πεταλούδα 

και μου χάιδευε τη μύτη

για να μυρίσω την ευτυχία 

που ακόμα κουβαλούσε.

Το δεύτερο το άνοιξα πιο προσεκτικά

αλλά δεν κατάφερα να σταματήσω τη θάλασσα.

Και βρέθηκα μέσα στο μαγικό της βυθό

χωρίς φιάλη οξυγόνου ν' αναπνέω,

 μια αγκαλιά ήταν τα νερά της που μ' άφηνε

να παίζω μέσα της, να στριφογυρίζω

 μ' οδηγούσε στα πολύχρωμα κοράλλια

και μού' δειχνε τα μυστικά των βυθών.

Και μέσα από το τρίτο, ροδαλί κουτί,

βελούδινα χείλη καυτά φίλησαν τα δικά μου

ψιθυριστά με χάιδευαν οι λέξεις.

Τι χρώματα, βυθούς κι αρώματα 

μέσα σε μουσικές αιώνια ταγμένες

απλόχερα μου χάρισες ζωή μου!

Μεγάλο το απόθεμα της ευτυχίας.

Ασύληπτη ταινία κι αξεπέραστη

στη μικρή της καρδιάς μου οθόνη.

. 

Συγνώμη

 Ζητώ συγνώμη από τους αναγνώστες μου, στο τελευταίο Post φλόγα αγάπης, είχαν μείνει μέσα και τα πρόχειρα. Μάθατε και πως δουλεύω τα ποιήματα, τι πετάω τι αφήνω. Για καλό όλα στο τέλος. 

Το σπουργιτάκι

Αχ ψυχούλα μου εσύ

πως να σε κάνω να μ' εμπιστευτείς

να μην τρομάζεις...

Κάθε μέρα το ίδιο βιολί

ρίχνω φαγητό στην αυλή

για ένα σπουργιτάκι με σπασμένο φτερό

που με φοβάται

όταν δεν είμαι εκεί έρχεται και τρώει

κι όλη η αγωνία μου είναι να έρχεται

κι όταν θα γίνει καλά

γιατί θα γίνει.

Αχ ψυχουλάκι μου εσύ,

πως να σε κάνω να μ' εμπιστευτείς

να μ' αγαπήσεις...

Αγάπη

 Ένα θεσπέσιο τριαντάφυλλο γεμάτο αγκάθια

είναι η αγάπη

που άμα πεις να τ' αφαιρέσεις

να καθαρίσεις το βλαστό, να το κρατήσεις,

θα χάσει τη ζωντανιά του

θα μαραθεί

και στα χέρια σου πια θα κρατάς

ένα νεκρό λουλούδι.

Άστο εκεί που βρίσκεται

να υπάρχει, 

να γεμίζουν τα μάτια σου

φως και χρώμα

η ψυχή σου πεθυμιά, 

οι αισθήσεις σου άρωμα

το σώμα σου έξαρση αναμονής

άφησέ το να υπάρχει

κόντρα στους ανέμους

και αν αντέχεις, άγγιξέ το 

ίσα μέχρι της καρδιάς σου το αίμα

να χυθεί πάνω του

για να γίνει ακόμα πιο κόκκινο

και πιο σπαρακτικά επιθυμητό. 

Είναι ζωή και ομορφιά 

η αγάπη 

πονάει σαν τριαντάφυλλο 

αν πας να την κόψεις

μα σ' ανασταίνει σαν άνοιξη

όταν ανθίζει.

Μάθε επιτέλους να περιμένεις την άνοιξη.