Σημεία των καιρών

 Φωνάζει ο κλέφτης να φοβηθεί ο νοικοκύρης

οι προδότες  παριστάνουν τους πατριώτες με σημαίες και ταμπούρλα

οι ψεύτες μιλούν παντού για ειλικρίνεια 

οι επίορκοι διατυμπανίζουν την  αξία του όρκου

και οι δειλοί βολεύονται στους θεσμούς της καταστολής τους. 

Σημεία των καιρών

Την παραγωγή και εκφορά της σκέψης έχουν αντικαταστήσει 

προκατασκευασμένες πινακίδες

Για αλήθεια, για πίστη, για θάρρος, για αγάπη

για ανθρωπιά, για δίκιο, αν ψάξεις στο ίντερνετ θα βρεις 

την πινακίδα που σου ταιριάζει. 

Σίγουρα όχι αυτήν που σου αξίζει.

Σημεία των καιρών. 

ΕΛΕΝΗ

Αυτός είναι ο τρόπος που διάλεξαν κάποιοι για να ευχηθούν στις εορτάζουσες σήμερα και σε μένα. 

Και ναι, όλα αξίζουν τον κόπο όταν η ψυχή δεν είναι μικρή.

Όταν αντί για χαιρέκακα γεμάτα εμπάθεια, μίσος και ρατσισμό αστεία, 

γράφει ποιήματα για την αγάπη και την αποδοχή. 

Όσο για την Ελένη, την Ελένη της τροίας, καλά και τον άφησε τέτοιος κόπανος που ήταν. Άνοιξε το δρόμο με την επαναστατική της αυτή πράξη, στις γυναίκες διαχρονικά να την καπανούν από την καταπίεση, και την κακοποίηση. Καιρός ν αποκατασταθεί λοιπόν τ' ονομά της.  

*Κύριο όνομα η Ελένη, ναυαρχίδα κάθε γυναικείου ονόματος αφού μέσα του κουβαλάει την γυναικεία επανάσταση, την αγάπη, τον έρωτα, την τόλμη και γεννήθηκε από τον ήλιο, πολύ πριν τους αγίους και τις αγίες. Γράφεται λοιπόν πάντα με κεφαλαίο, γελοίοι Μενέλαοι απανταχού. 

ΕΛΕΝΗ

Τα πεντακόσια εξήντα χέρια

που με φτιάξαν,

εφτά γενεών κύματα σαράντα,

με ξέβρασαν στην αμμουδιά

που πέτρωσαν οι αιώνες

τη νύχτα που ενώθηκε

το Σέλας στ’ όνομά μου.

Ύστερα ακολούθησε η γνωστή διαδικασία,

που τα νερά τραβήχτηκαν

και φάνηκαν οι πέτρες

και που ο ήλιος έσφιξε

τη λάσπη αναμεσά τους

και γύρω μου

και πάνω μου

και γύρω απ’ τα μαλλιά μου.

Εκείνα τα μαστιγώματα

που χάραξαν τους βράχους,

εκείνες οι βαθιές τομές

που σκέπασε τ’ αλάτι

,

ήταν τα μόνα που έσωσε

του ουρανού η αγάπη.

Και τώρα να ’μαι !

Αχνόλευκη,

αλατόδερτη,

πετρόδετη,

φοβέρα πόθων.

Μέσα σ’ αυτή τη συμπαγή

μαρτυρία της φύσης

που κράτησα αθέατη

την επίγνωσή μου,

τους είδα να γεννούν ξανά,

κομματιαστά,

σπασμένα,

ασύνδετα,

ανυπόστατα τα μέλη μου

και ξένα.

Κάποτε φτιάχνουν,

θλιβερές φιγούρες μαύρης άγνοιας

όπου με χτίζουν μέσα τους,

με τρόμο, ξορκισμένη.

Κι έσπασε το Σέλας μου

στις γειτονιές του κόσμου…

τα ουρανικά και έρρινα

κύτταρα που με θέλαν,

να γεννηθώ ακέραιη

να μεγαλώσω αστέρι

ή, να πυρακτωθώ

στη φλόγα που λειαίνει,

μια γνήσια Ελένη.

 

Αστόρια

 Αστόρια

Δαχτυλίδια οι κύκλοι της ζωής

και μέσα τους οι πατρίδες που για πάντα

αφήνουμε πίσω.

Συχνά είναι αδιάφορα μέρη που έζησες

γιατί δεν είχες τρόπο να πας αλλού

κι αυτό που σε κάνει να τις νοσταλγείς 

είναι όλα εκείνα που έχασες μέσα τους

τις ώρες που ονειρευόσουν το αύριο.

η Αστόρια δεν είναι πια εκεί.

Στη θέση της μια άλλη πόλη έχει ξεφυτρώσει

καινούργιο περιβάλλον, άνθρωποι

 όνειρα, άλλη πατρίδα αυτή αλλονών.

Πάνω στα κάγκελα μιας μάντρας 

σκισμένη σημαία

 το μέλλον που ονειρεύτηκα

άδειο από τα  μάτια

που θα μ' ακολουθούσαν παντού

και για πάντα

Το χθες όμως είναι γεμάτο από αυτά

και μέσα του, σε όλο της το μεγαλείο

ξαναστήνεται μπροστά μου η Αστόρια

ζητώντας την ευκαιρία 

που ποτέ δεν της έδωσα. 

Σήμερα ένα φως ταξιδεύει στην πηγή του

Νυχτερινό 5

Της άνοιξης χαμόγελο με βρήκε στην καρδιά

Και κράτησε αμέτρητα της αγάπης χρόνια

Και όταν της αραιώσανε τα υπέροχα μαλλιά

και στην αυλή ξεράθηκε απότιστη η μπιγκόνια

με πήρανε τα κλάματα στο φόβο του χαμού

κι αυτή με περιέπαιξε γελώντας παιδικά

και μου ‘πε –βρε τι κλαις χαζή;

Θα ζει με την φιλία μας η άνοιξη αιώνια".

Στη μνήμη σου αγαπημένη μου Μιράντα.

 

1η Μαϊου

 Τραγούδια, φωνές, μυρωδιές

αόρατα που σκόρπισαν στις γειτονιές

ακολούθησα

μέχρι που αφίχθηκα στη γη

που μέσα της ανάπαυση δεν βρίσκει η ιστορία.

Δυνατό το άρωμα τις νύχτες στις αυλές

και γιασεμιά με λευκά φιλάκια τις μέρες

με πείσμα δυναμώνουν την Πρωτομαγιά

κατευθύνοντας τα μεθυσμένα βηματά μου

δίπλα από σκόρπια πέταλα λουλουδιών

που καταλήγουν

σ’ ένα ποτάμι κόκκινο

μέσα στο πάρκο.

Μα ναι!

Οι κραυγές των γενναίων μ’ έφεραν εδώ,

με τις σταγόνες του αίματος, κόκκινα γεράνια.