φμγμτμν

Αγαπητοί αναγνώστες μου.  Έπεσε λογοκρισία.

Από εδώ και πέρα μου επιτρέπεται να σας μιλώ μόνο για λουλουδάκια, αστράκια, θάλασσα και καρδούλες. Απαγορεύονται τα ζώα και οι άνθρωποι, κλκδσξφκ η τα καμουφλαρισμένα σε ανθρώπους ζώα κελσκδφξσφ ή οι καμουφλαρισμένοι σε ζώα  άνθρωποι βλέπε Βαγγέλης ο  όνος μπιπ. Καθώς και η συλλαβή «ΝΙ!»

Την τελευταία φορά που είδα το φίλο μου μπιπ,  δεν λέμε περιοχές απαγορεύονται κι αυτές, κφσδξφ,  μου αποκάλυψε  το  σατα...κό σχέδιο του κερασφόρου Δούρειου κριού που αποβλέπει στην κατάληψη του νησιού από τους αρχ….μπιιιιπ! λους.

ΑΧ! Έδυσε ο ήλιος και πάλι σήμερα. Μπας έχει γίν.. από καιρό; Μια γλυκιά νάρκη κυριεύει τα μέλη μου. Να με έχει περάσει  ο ξεμωραμένος  Δίας για νεαρή πουλάδα και πάει να με ξελογιάσει;  Α τον καημένο! Ο μανιακός βοριάς προσπαθεί να ξουρίσει τους κόρακες, που αδηφάγοι ορμούν στην κοπριά των λαχάνων. Τι ωραία, τι γλυκιά που είναι η φύση  η άγρια, όταν οι φαλλοί στέκονται εκεί  αγέρωχοι στον άνεμο χωρίς βαζελίν.. και οι φελλοί στροβιλίζονται ψηλά ουλαρία ουλαλα με τα σκουπίδια!

Αυτά για σήμερα. Αύριο θα σας μιλήσω για  φασίστες  και  μεθαύριο για φοβικούς στο δρόμο που χάραξαν οι πρώτοι.  Αναμείνατε στην οθόνη…όλα μια ιδέα είναι.

Προσεχώς:

«Αμάρτησα για το νερό μου»

Ένα δραματικό σενάριο της ΔΕΛΕΝ ΦΙΛΜΣ, εμπνευσμένο από τα πηγάδια, τις λίμνες και τις θάλασσες των Θεών.

Είμαι οκ; Είμαι οκ.

65 μοίρες βόρειοανατολικά ΜΚ

κωδικός 65ΜΒΑΜΚ-ΤΣΟΥ-ΡΕ
(για προχωρημένους)

το βουνό Κανένα

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα βουνό.
το βουνό ήταν χαρούμενο και ζωντανό.
Το βουνό ήτανε .......
Το βουνό ανήκε σε μια χώρα ταπεινή
το βουνό ήτανε πράσινο και καφέ
το βουνό ήταν...........
Το βουνό δεν είχε άνθρωπο να ζει
δεν είχε ούτε σπίτια ούτε ζώα
δικά του, όπως εκείνα τα βουνά
που έχουν τα ζώα τους και τα σπίτα.
Είχε μονάχα ζώα εισβολείς
κι ανθρώπους που ήτανε περαστικοί
και κάτι άγνωστα πουλιά
περαστικά κι αυτά.
Το βουνό δεν υπήρχε στους χάρτες
υπήρχε όμως σαν βουνό.
Μια φορά κι έναν καιρό
ήταν ένα παράξενο βουνό
που ειδαν μονάχα οι περαστικοί
κι όσοι κρυφά μέναν στις σπηλιές
που φύλαγαν τα μυστικά της γης.
Δεν έχει όνομα, σημάδια γραμμένα
δεν έχει υπόσταση ως βουνό
κανένα.

Η πρώτη πραγματικά χειμωνιάτικη μέρα στο νησί. Δεν ξέρω πόσο είναι η θερμοκρασία αλλά τα πόδια μου έχουν παγώσει. Ο αέρας πάλι λύσσαξε, κρουαζιερόπλοιο δεν έρχεται. Δεν ξέρω αν λόγω του καιρού ή λόγω που δεν μάζεψε κόσμο.
Σήμερα έχει γενέθλια το παιδί μου. Έφτιαξα ένα κέικ με σοκολάτα και το έφερα στη δουλειά να κεράσω. Φοβόμουν πως δεν θα τους αρέσει γιατί δεν είναι το κέικ τούρτα γενεθλίων αλλά νομίζω τους άρεσε.
Εμένα πάλι δεν μου άρεσε αυτό που μας είπε ο ΟΑΕΔ στο τηλέφωνο. Τηλεφώνησε ο συνάδελφος και ρώτησε για τα ωράρια. Εμείς που έχουμε έρθει για τόσο λίγα χρήματα το μήνα, στη θέση ημερήσιος φύλακας, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε και το βραδινό ωράριο 2-10; Η απάντηση ήταν ναι.
Σε άλλη ερώτηση για την κάλυψη σε νερό, αφού το νησί δεν διαθέτει πόσιμο νερό δεν είναι προκλητικό να πληρώνουμε εμείς το νερό μας και να μη μας το χορηγεί η υπηρεσία; δηλαδή με αυτά τα λεφτά τι θα πρωτοπληρώσουμε; Όχι δεν το χορηγεί η υπηρεσία μας βεβαιώνει ο ΟΑΕΔ είστε υποχρωμένοι να το αγοράζετε. Πάρα πολυ ωραία. πεφτουμε στα 380 το μηνα. Δε θες κι εκατό το μήνα για φαγητό, χαρτιά τουαλέτας, σαμπουάν κλπ; θες και λίγα λέω.

Τα μανεκέν παρελαύνουν!

Οι συμμαθήτριες που άφησα.

Σιχτίρ, κάνω δυο δουλειές και ξεφυσάω σαν κλαταρισμένο λάστιχο. Τρέχω να βρω τα χάπια της πίεσης και κάθε που τρώω λίγο τυρί νομίζω πως θα μου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Δεν ήμουν πάντα έτσι να ξέρεις. Κανείς δεν ήταν πάντα έτσι να μου πεις. Αλλά να, σκέπτομαι πως τελικά παθαίνεις αυτό που πιο πολύ απ' όλα φοβάσαι. Εγώ από μικρή όταν άκουγα ότι ένας άνθρωπος είχε πίεση, σκεπτόμουν πως είναι ότι πιο χειρότερο μπορεί να έχει ένας άνθρωπος από ασθένεια. Ανατρίχιαζα, κοιταζόμουν, αδύνατη είμαι, δεν θα το πάθω, παρηγοριόμουν. Αμ δε!

Στο σχολείο το δημοτικό, ήμουν παλιόμουτρο. Κορίτσι είναι αυτό για μπελάς; ΚαΑνένα παιδί δεν με ανεχόταν, αγόρι, κορίτσι. Σπάνια γέλαγα, σπάνια έπαιζα με τα άλλα παιδιά. Αλλά όσο για το ξύλο, πρώτη. Αυτό το ήξερα καλά, τι να σου λέω τώρα.

Μόνη εξαίρεση από όλα τα παιδιά της γειτονιάς, η Ελευθερία. Αυτήν δεν την τρόμαζε η αγριόφατσά μου. Κατέφευγα στο σπίτι της όταν το πράγμα παραγινόταν με τις προκλήσεις της γειτονιάς. Εκείνος εκεί ο Γιωργάκης, κάθε φορά που ήθελε να δει πόσο μεγάλωσε και άντρεψε, με προκαλούσε να πλακωθούμε. Κάθε φορά τις έτρωγε και όταν μεγάλωσε επιτέλους και μπορούσε να με νικήσει,  κατάλαβε πως ήμουν απλώς ένα κορίτσι. Άλλωστε και να ήθελε, είχα φύγει από τη γειτονιά, δεν ήταν εύκολο να με βρει κανείς.

Κανείς.  Πριν από αυτή την περίοδο του «κανείς» είχα περάσει στο γυμνάσιο και κάθε μέρα πέρναγα να πάρω την Ελευθερία από το σπίτι της , για το σχολείο. Στο δρόμο σταματούσαμε στης Ελένης, πάντα αργούσε η Ελένη, έπρεπε να μπούμε μέσα και να την περιμένουμε. Μαζί μας ερχόταν και η ξαδέλφη της από το διπλανό σπίτι, η Μαρία και στο τέλος της κατηφοριάς, μας περίμενε η Κατερίνα. Να’ μαστε πέντε χαρούμενες, χοροπηδηχτές, να φτιάχνουμε και το βήμα μας συχνά για να πηγαίνουμε ίδια, να τις ακούω να μιλάνε και να μαθαίνω πως κάνουν τα κορίτσια, τι αγαπάνε τα κορίτσια, με τι χαίρονται τα κορίτσια. Να πιθηκίζω για να είμαι μέσα στο πνεύμα της παρέας και στην ουσία να μην με αγγίζει τίποτα απ’ όλα αυτά, παρά ταύτα να νιώθω ευγνωμοσύνη που ήμουν εκεί, ανάμεσα στις τέσσερις,  μέλος κι εγώ μιας μικρής συντροφιάς, ενός «εμείς» που δεν είχα μέχρι το γυμνάσιο ανακαλύψει.

Ήταν τώρα οι αστραπές του ουρανού που εγώ έτρεμα, κι έτρεxα στο φλας και τα μπουμπουνητά να κρυφτώ στο κρεβάτι της μάνας μου. Αυτές τις αστραπές που τσαφ, με λαμπάδιαζαν μέσα μου, κανείς δεν έπαιρνε χαμπάρι, ούτε κι εγώ. Γι’ αυτό τη θαύμαζα την Ελένη που τις κοίταζε κατάματα. Κι άπλωνε το δάχτυλό της να τις μας τις δείξει. Κι εγώ της φώναζα, «Μη να χαρείς, μην προκαλείς τον ουρανό!»

Και γέλασε η Ελένη και θύμωσα εγώ που τόσο αψήφιστα έπαιρνε τον κίνδυνο.

«-Θα μας πάρεις στο λαιμό σου, δεν ξέρεις ότι το ανθρώπινο σώμα είναι μαγνήτης του κεραυνού; Βλαμμένο;

-ω! Σταμάτα πια φοβιτσιάρα, πως κάνεις έτσι. Μόνο στ’ αγόρια ξέρεις να κάνεις το μάγκα;»

Και η Ελευθερία, να μπαίνει μπροστά κάθε φορά που ένα αστείο τους, έπεφτε πάνω στον τοίχο του μονόχνωτου αγριόπαιδου, να με υπερασπίζεται να μας θυμίζει πως είμαστε φίλες και πρέπει να ανεχόμαστε η μία την ιδιαιτερότητα της άλλης. Ποτέ δεν πήρε  θέση υπέρ της μιας ή της άλλης, παρά απαιτούσε συμφιλίωση εδώ και τώρα.

παρέλαση

Σφύρα κυρ δάσκαλε
το ένα στο αριστερό
δυνατά
στην άκρη του δρόμου αθέατοι
χειροκροτούν οι ήρωες
και στην εξέδρα επάνω
κορδώνονται
οι προδότες.

Πάω κι έρχομαι
πιο γρήγορα από τις εποχές του χρόνου
και πιο αργά από τις διαθέσεις μου
η ζωή κυλάει.

Να πιω
το γάργαρο του ήχου σου
τη μυρωδιά της θαλασσάς σου
να δω
να με παίρνει.
Το λάδι,
το μωρουδιακό σου
 ταλκ
το άρωμα
που έφυγες και  μένει
παιδί μου
ευχή μου
ζωή!