Μιράντα και λάμπεις στο φως που γελά,
τυχερή που υπήρξα να
σ' έχω κοντά.
Μιράντα ομορφιά μου, ξυπνάει τη ζωή
η μορφή σου κι ας
είναι, μια εικόνα πικρή.
Η καρδιά μου ραγίζει
να σε βλέπω σ' αυτή.
Τις ζωές μας ορίζει μια μοίρα κακή;
Σε κρατώ με τη σκέψη, την καρδιά, τη γραφή
αφού υπήρξες για μένα
της ψυχής μου αδελφή.
Στη σιωπή πάντα μέσα η φωνή σου αντηχεί
κι ότι πήρα από σένα για πάντα θα ζει,
κι αν οι δρόμοι μας χώρισαν, μοίρα σκληρή,
η αγάπη σου, ακόμα μου δίνει ζωή.
Και σε βλέπω τις νύχτες λαμπερή που κυλάς
Κάτω εδώ φανταζόμουν πως
τ’ αστέρια κρατάς
Τώρα είσαι η ίδια ένα αστέρι λαμπρό
λατρευτή μου Μιράντα, τ΄ονομά σου πιστό.
Υπέροχη, και μαζί κάθε τι θαυμαστό
"Τ' Ουρανού δορυφόρος" διαβάζω γι’ αυτό
σε θυμάμαι να έχεις τα μάτια ψηλά
με τη σκέψη φευγάτη έτη φωτός μακριά.
Αχ να σ’ έφτανε τώρα ετούτη η φωνή!
Με ακούς; Με διαβάζεις; με νιώθεις εκεί;
Πόσο θα’ θελα... όμως όχι! δεν είναι καλό
θλιβερό το τοπίο και άθλιο εδώ
Τα παιδιά που αφανίζει το μαύρο κακό
χωρίς μέλλον ψυχούλες στον πίνακα αυτό
Μα εσύ αγαπούσες πολύ το λευκό
να μπερδεύεις με πράσινο, ροζ και χρυσό.
Να μην ξέρεις καλύτερα από τούτη τη γη
Κι ας ζηλεύω που δεν είμαι η καινούργια αγκαλιά
να μη μάθεις πως είναι το δράμα που ζει
μεγαλύτερο ο κόσμος, κι εγώ μια σκιά.
