Σαν τον φονιά στον τόπο του εγκλήματος. Περιπλανήθηκα στα δυο χρόνια που πέρασαν, από τις εκδόσεις στις παρουσιάσεις, από τις παρουσιάσεις στις γνωριμίες από τις γνωριμίες στο μηδέν. Πίσω στη βάση μας. Γιατί οι γνωριμίες, όταν είναι κενές περιεχομένου πίσω θα σε πάνε. Και τι θα πει περιεχόμενο; Αγαπητοί αναγνώστες μου δεν ξέρω. Μπορεί να είναι η ύπαρξη ή μη ύπαρξη της ανάγκης να γράψεις. Η έλλειψη επαφής με τον εαυτό σου. Μ' αυτό που σου λέει "το κάνεις γιατί το αγαπάς και περνάς καλά". Με τη φωνή εκείνη που σου φωνάζει, "Μην πας από κει, έχει νάρκες, λακκούβες γεμάτες σκατά, καλυμμένες με πράσινα φύλλα δάφνης και λαμπιόνια, και σέλφι, και "δοξάστε με!" και χίλιους Καρδινάλιους πιασμένους χέρι χέρι, στον αγώνα κατά της ανωνυμίας. Με όποιο μέσο, κόστος, θυσία.
Είμαι πίσω. Πάντα γυρίζω πίσω. Νομίζω πως αυτό είναι η σπηλιά μου. Ένας τόπος δύναμης. Κυκλοφορούν ρεύματα αέρα, οξυγόνου, φρεσκάδας και ελευθερίας μέσα σ' αυτή τη σπηλιά. Στο φέις μπουκ γράφουν όλοι και νομίζουν ότι τους διαβάζουν όλοι. Είναι πολύς καιρός που δεν γράφω τίποτα ούτε εκεί ούτε και πουθενά αλλού. Κάθομαι και διαβάζω, διαβάζω, ό,τι καλό κι ότι σαβούρα κυκλοφορεί σε αυτό, διαβάζω, μπουχτίζω, μπούχτισα. Ένας επιμένει να αναφέρεται στα ανθρώπινα και στα δικαιώματα των ζώων, τα μπουρδουκλώσαμε κι αυτά ναι, μιλάει πχ για ήθος και ανηθικότητα, για ποιότητα και φθήνια, φωτογραφίζεται δίπλα σε άλλους ποιοτικούς ανθρώπους, με άποψη και θέση για όλα. Είναι οι σούπερ γκουρού του διαδικτύου με τους χιλιάδες ακόλουθους. Εκείνη η παλιά παροιμία; ο διάβολος καρφώνεται στις λεπτομέρειες; ξεχασμένη, δεν απασχολεί κανέναν.
Άλλος έχει μανία με τις μεζεδοκαταστάσεις. Μύδια στρείδια, θαλασσινά, αρνιά, γουρουνόπουλα, πίττες, αραδιασμένα με καμάρι στην κάμερα. Ρε φίλε; Τι; Σε ρωτάει αφελέστατα. Ψωμί και τυρί και ένα μάτσο ποντικοί μαλάκα!
Τι άλλο; τίποτα. Κουράστηκα. Καμιά φορά νομίζω πως γεννήθηκα κουρασμένη. Το ξεχνάω βέβαια όταν ένα μικρό τσακ, φλασάρει στη σκέψη μου από κάποια ελπιδοφόρα, μοσχομυριστή σαν φρεσκοκομμένο αγγούρι ιδέα. Καμιά φορά η ιδέα μπορεί να είναι και παλιά. Να μη μυρίζει φρεσκοκομμένο αγγούρι, αλλά εκείνο το υπέροχο υπόλειμμα αρώματος που φυλάς στο μπουκαλάκι για χρόνια. Ίδιο αίσθημα. Αυτό της επιστροφής στο σπίτι μετά τις μικρές ή μεγάλες Οδύσσειες στο χρόνο.
2019. Ζω και σκοπεύω να το γλεντήσω, μέσα και έξω από το σπίτι, εδώ.
Φιλώ σας.
Είμαι πίσω. Πάντα γυρίζω πίσω. Νομίζω πως αυτό είναι η σπηλιά μου. Ένας τόπος δύναμης. Κυκλοφορούν ρεύματα αέρα, οξυγόνου, φρεσκάδας και ελευθερίας μέσα σ' αυτή τη σπηλιά. Στο φέις μπουκ γράφουν όλοι και νομίζουν ότι τους διαβάζουν όλοι. Είναι πολύς καιρός που δεν γράφω τίποτα ούτε εκεί ούτε και πουθενά αλλού. Κάθομαι και διαβάζω, διαβάζω, ό,τι καλό κι ότι σαβούρα κυκλοφορεί σε αυτό, διαβάζω, μπουχτίζω, μπούχτισα. Ένας επιμένει να αναφέρεται στα ανθρώπινα και στα δικαιώματα των ζώων, τα μπουρδουκλώσαμε κι αυτά ναι, μιλάει πχ για ήθος και ανηθικότητα, για ποιότητα και φθήνια, φωτογραφίζεται δίπλα σε άλλους ποιοτικούς ανθρώπους, με άποψη και θέση για όλα. Είναι οι σούπερ γκουρού του διαδικτύου με τους χιλιάδες ακόλουθους. Εκείνη η παλιά παροιμία; ο διάβολος καρφώνεται στις λεπτομέρειες; ξεχασμένη, δεν απασχολεί κανέναν.
Άλλος έχει μανία με τις μεζεδοκαταστάσεις. Μύδια στρείδια, θαλασσινά, αρνιά, γουρουνόπουλα, πίττες, αραδιασμένα με καμάρι στην κάμερα. Ρε φίλε; Τι; Σε ρωτάει αφελέστατα. Ψωμί και τυρί και ένα μάτσο ποντικοί μαλάκα!
Τι άλλο; τίποτα. Κουράστηκα. Καμιά φορά νομίζω πως γεννήθηκα κουρασμένη. Το ξεχνάω βέβαια όταν ένα μικρό τσακ, φλασάρει στη σκέψη μου από κάποια ελπιδοφόρα, μοσχομυριστή σαν φρεσκοκομμένο αγγούρι ιδέα. Καμιά φορά η ιδέα μπορεί να είναι και παλιά. Να μη μυρίζει φρεσκοκομμένο αγγούρι, αλλά εκείνο το υπέροχο υπόλειμμα αρώματος που φυλάς στο μπουκαλάκι για χρόνια. Ίδιο αίσθημα. Αυτό της επιστροφής στο σπίτι μετά τις μικρές ή μεγάλες Οδύσσειες στο χρόνο.
2019. Ζω και σκοπεύω να το γλεντήσω, μέσα και έξω από το σπίτι, εδώ.
Φιλώ σας.
