ματαιώσεις

 

Είναι σαν αυτό το σκηνικό που στήνεται

για έναν έρωτα μεγάλο

από τη φύση

και περιμένει τους πρωταγωνιστές 

που ποτέ δεν έρχονται

καθώς ο ένας ψάχνει τον άλλο ακόμα

πάνω στην κορύφωση της άνοιξης

Και έτσι η ζωή κυλά σαν ποτάμι

που δεν καθρεφτίζει τη θλίψη σου.

 

Όπως ο άνεμος που γυρίζει πίσω

ν’ ακούσει μια προσευχή χαμένη

με τον ήλιο ν’ ανατέλλει σε πόλεις ερειπωμένες

αδιάφορος για τις φωνές που χάθηκαν

με την άνοιξη ν’ ανθίζει πάντα στην ώρα της

με τα χέρια να μη βρίσκουν άλλα

για να κρατήσουν.

 

Αλλά δεν παύουμε να στήνουμε

 σκηνικά γι’ αγάπες

στιγμές ανθρώπινες να ονειρευόμαστε

που ίσως δεν έρθουν ποτέ

στιγμές δικές μας

σε τούτο τον ιδανικό

γεμάτο ματαιώσεις κόσμο

σε τούτη τη μεθυστική ομορφιά

που δεν μας περιέχει.

 

Κι έτσι που λες η ζωή συνεχίζει

να κυλά σαν ποτάμι

που δεν καθρεφτίζει τη θλίψη

αφού δεν κάνει μια στάση

για να μας κοιτάξει.