Ανάμεσα στις ρωγμές

 

Τι αγωνία κι αυτή για το ποιος είναι ποιητής!

Οι κακόμοιροι που κοιμούνται

με πληγή βαθιά στη μνήμη,

έχασαν της κραυγής τη δύναμη,

έχασαν τον ήλιο της ψυχής.

Σιωπή που ματώνει,

μνήμη λαβύρινθος

απ’ τα σκισμένα όνειρα.

Σκόρπιες συλλαβές,

κομμάτια μιας ζωής πνιγμένης

πριν βρει την ανάσα της.

Σπίρτο καμένο το μολύβι τους,

στο χλευασμό του χρόνου

σαν μουντζούρα.

Κάθε γραμμή πληγή,

κάθε λέξη ανάσα που κόβεται.

Δεν γράφουν για να σωθούν

γράφουν γιατί

δεν αντέχουν να σιωπούν.

Το χάραγμα δεν είναι φυγή,

είναι κραυγή στο σκοτάδι,

σπίθα που σιγοκαίει,

ρωγμή που ανοίγει.

και ραγίζει το μαύρο

κι εκεί, ανάμεσα στις ρωγμές,

βλέπουν το φως να γεννιέται

πριν σβήσουν οι ίδιοι.

Τι σκοτωμός και φαγωμάρα αλήθεια

για το ποιος είναι ποιητής!