Να θυμηθώ

 Να θυμηθώ

"Το φως της αυγής αγκαλιάζει το βράχο,

τις πέτρες που μιλούν αιώνες.

Φαντάζομαι, είναι ακόμα εκεί,

όπως κι εγώ, ακόμα εδώ,

σε δρόμους στενούς, σκοτεινούς,

πατώ πάνω σε λεκέδες εξαχνισμένου αίματος,

για να γίνει βροχή σε έναν άλλο τόπο,

να μαζευτεί το κλάμα των πολλών.

Οι μέρες φορτωμένες στάχτη και σιωπή.

Σκιά που ραγίζει η ειρήνη,

μπροστά στα παιδιά που σβήνουν

πριν γεννήσουν όνειρα

και πως η συνήθεια νίκησε την ψυχή!

Μνημεία σιωπηλά,

βόμβες με το βάρος των ψευδαισθήσεων,

σπέρνουν τη σιωπή της αποκαθήλωσης.

Βουνά που σκύβουν τη δόξα τους,

διπλές ζυγαριές που γέρνουν.

Εάλω οι πόλεις, ο κόσμος εάλω."**

Βροχή κόκκινη σε ένα άλλο μέρος,

να μαζευτεί το κλάμα των πολλών.

Ακόμα και ο βράχος χάθηκε.

Δεν φτάνει το φως στις γειτονιές

ο κόσμος εάλω...

Ακούραστη τούτη η μηχανή,

αλέθει μέλλοντα, σπάζει ζωές.

Δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για κλάμα.

Στα σφαγεία της δύναμης

εξαγνίζεται το κέρδος.

Να θυμηθώ το στοίχημα

της αρχής και του τέλους.

Με κοιμίζεις στα πούπουλα της συνήθειας

και ξυπνώ παραπατώντας

σε έναν κόσμο που δεν καταλαβαίνω

πια.

Δεν ξέρω ποιο πονάει περισσότερο

το εφήμερο της αγάπης σου,

ή το εφήμερο του κόσμου που σε αγκαλιάζει;

Έρωτά μου, να θυμηθώ...

είναι το στοίχημα.

Τι δεν ανέχονταν οι άνθρωποι πριν αλλάξουν

και τι εγώ πριν κοιμηθώ

στα πουπουλά σου;