Της εξορίας

Οι άνθρωποι που διώχτηκαν

 δεν πεθαίνουν απαραίτητα

στην εξορία

Μπορούν ακόμα και να ευτυχήσουν 

όταν οι συνθήκες τους το επιτρέψουν

ή όταν οι ίδιοι αποδεχτούν τη μοίρα τους.

Μη με ρωτήσεις πόσο ευτυχισμένοι 

τους έχω δει να χαμογελούν 

και να χαίρονται τις φωνές των παιδιών

την απλωσιά των αστεριών στο στερέωμα

τον γαλακτώδη ποταμό τ' ουρανού

που ξανοίγεται σε άλλους ουρανούς

τους έχω δει διψασμένους να χαίρονται

αχόρτταγα το νερό από μια λακούβα 

και γέροντες πια να ευγνωμούν 

που τόσα αξιώθηκαν να μάθουν

σε αποζημίωση μιας πατρίδας χαμένης.

Αν και

 ποτέ δεν ξεχνούν

πως βρίσκονται μακριά της

Και οι εξορισμένες αγάπες δεν παθαίνουν επίσης

που ζουν και μετά το θάνατο των θνητών

και επίσης δεν ξεχνούν ποτέ. 

Κι αυτές μαθαίνουν να φωτίζουν τις μέρες τους

να κολυμπάνε στα δροσερά νερά της λίμνης που γέννησαν

να αγκαλιάζουν 

να θεραπεύουν και να θερππεύονται

και αιώνια να υπάρχουν ατενίζοντας 

τα ψηλά τείχη των κάστρων που κάποτε

μέσα τους έζησαν. 

Μερικές φορές περπατούν από κάτω

μαζεύοντας τα σπασμένα αντικείμενα

που πετάχτηκαν από μέσα.

με την κρυφή ελπίδα πως ίσως

καταφέρουν μια μέρα να τα επιστρέψουθν

επιδιορθωμένα.

Ή απλά και μόνο

γιατί μόνο αυτό μπορούν να κάνουν

να ξαναχτίζουν από την αρχή

τα όμορφα που σπάσανε 

με τα ίδια τα χέρια τους οι έγκλειστοι

αρνητές των ονείρων

που  τις εξόρισαν.