Χρυσή Ακτή

 

Ένα όμορφο ξενοδοχείο

 

Το εκκλησάκι στη χρυσή ακτή

Δίπλα στο ξενοδοχείο  πάνω από τη θάλασσα


 

Μια παροιμία

100 η αλεπού, 105 το αλεπουδάκι, έλεγε η γιαγιά μου. :) 

Για το ημερολόγιο

Χάθηκε η δεύτερη μέρα από το ημερολόγιο, καθώς έκανα ένα σκρολ προς τα πίσω, και για λίγες ώρες έμεινε χαμένο αυτό το κείμενο, καθώς προσπαθούσα να βρω γιατί εξαφανίστηκε έτσι. Ευτυχώς και είχε μπει στο πρόχειρο, από όπου μπόρεσα να το αναρτήσω ξανά. Επειδή βλέπω ότι πολλοί μπαίνετε για το ημερολόγιο, όσοι θέλετε να κάνετε αποθήκευση η δεύτερη μέρα είναι πίσω. Θα κοιτάξω να δω και τι άλλο έχει κατά λάθος, πειραχτεί. 

Αυτό είναι το σπίτι της θείας

Ακριβώς εκεί που τελειώνει το στενό μου προς τα πάνω. Από δω περνάει το δρομάκι κάθετα στα δεξιά και αριστερά του σπιτιού με το λουκέτο. Του σπιτιού που μέσα από το παράθυρό του έβλεπα το φεγγάρι και προσπαθούσα να φανταστώ το μέλλον. Η θεία δεν υπάρχει πια. Η πόρτα κλείδωσε για πάντα.


 

Το σπίτι με το λουκέτο

Αυτό είναι το μπαλκόνι της θείας μου κι απέναντι το παράθυρο του Δημητρού που μου χτύπαγε με το μακρύ καλάμι το δικό μου παράθυρο απέναντι, να βγω κρυφά στην πεζούλα. Τότε, το πάλαι ποτέ.


 

η μαμά ψάχνει κανάλι

Μέχρι να το βρει την ξαναπαίρνει ο ύπνος



 

τι υπάρχει έξω από την πόρτα

 

εκεί που τελειώνει το στενό μου κι αρχίζει το άλλο, δεξιά.

Κλειώ οσμίζουσα
 

εκεί που τελειώνει το στενό μου κι αρχίζει το άλλο, αριστερά.

 

ότι αφήνουν οι άνθρωποι το ξαναπαίρνει η φύση

Απέναντι από το σπίτι μου στο στενό.



 

το στενό μου προς τα πάνω

Διακρίνεται το εγκατελειμμένο της θείας Γεωργίας και η κουβέρτα της Κλειώς κάτω αριστερά.


 

Φιτ στο χώρο

 

σβησμένα ίχνη

 

Η παραλία του Λογαρά

 

Η παραλία του Λογαρά

Εδώ πέρασα τα νιάτα μου

 

Λεύκες

Λεύκες

Το νησί μου

Αν και μέσα από το λεωφορείο...

μεταξύ Κώστου και Παροικιάς

Κώστος

Κώστος

Κώστος

Εξω από την Παροικιά

Λεύκες

Εξω από την Παροικιά