φίλοι μου συγνώμη για την αποχή, πασχίζω να επανέλθω

Κάτι τα βραδινά μεροκάματα κάτι το τρέξιμο από Νήαρ Ιστ σε παναθηναικό (να δούμε που θα σταθεροποιηθεί αυτό το παιδί μελλοντικό καμάρι της χώρας μας και ξυπνήστε μας), κάτι η προετοιμασία για την παρουσίαση ενός διηγήματος με μουσική συνοδεία (Παναγία μου δεν ήξερα ότι είναι τόσο δύσκολο), κάτι τα συγγραφικά, όλο έρχομαι κι όλο στο δρόμο είμαι. Αλλά σύντομα ελπίζω ναι, θα καταφέρω να ξεβουλώσω τ' αυτιά μου και να ακούσω τι παίζει ο φίλος μου ο Άγγελος στην κιθάρα όταν εγώ απαγγέλω ότι μου καπνίσει, (αν δεν μου φέρει την κιθάρα του κολλάρο στο μεταξύ), και να τελειώσει αυτή η οδυνηρή προετοιμασία χωρίς να φάμε λεμονόκουπες στο τέλος, Πες ρε Νίκο κι εσύ γιατί δεν μου κάθεται το κολοκείμενο με την κιθάρα κι όπου θέλει με πετάει; Κι όπου να είναι τελειώνουν και τα τρεχάματα με τα άλλα, να κάτσω επιτέλους μια δυο ώρες με την ησυχία μου να ρεμβάσω ή να θυμηθώ τι μου την έδωσε όλον αυτό τον καιρό που έτρεχα και με τα πόδια, γιατί μας φάγανε το μηχανάκι κάτι ζήτουλες που τους έβρισαν στον απο κάτω όροφο, και νόμιζαν πως το μηχανάκι ήταν των υβριστών και το αρπάξανε για εκδίκηση το κερατό μου, που θα πάει λέω θα ηρεμήσω και θα τα πούμε. Φιλιά σε όλους.

Καλέ είμαι αναγνώστρια του εαυτού μου; Έλα Χριστός κι Απόστολος...και δεν ξέρω και να το βγάλω το ρημάδι...